Διαρκές καθημερινό σφυροκόπημα χρόνια τώρα κάθε πρωί του μνημονίου και όλων όσων το εφαρμόζουν.
Και να οι ατάκες, και να λέει ο κόσμος ότι ίσως κάποιος στα στερνά του και διδαγμένος από το παρελθόν, αποφάσισε να προσφέρει.
Και να οι διωγμοί από όλα τα ΜΜΕ έπειτα από πιέσεις.
Έπειτα μεσολαβούν οι διακοπές και ξαφνικά σε μια χρεοκοπημένη χώρα τρομοκρατείς τον κόσμο ότι μπορεί να επακολουθήσει πιστωτικό γεγονός αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αναρωτιέσαι, αν ο Τσίπρας τον οποίο εξυμνούσες ένα πρωί πριν 2 χρόνια, μπορεί να χειριστεί ένα θερμό επεισόδιο την ώρα που όλες οι εθνικές τραγωδίες έχουν δεξιά και ακροδεξιά σφραγίδα.
Για πολλούς λόγους μπορεί να κάνει κανείς τη στροφή. Μπορεί να έχει εκκρεμότητες. Υποχρεώσεις που πρέπει να κλείσει.
Μόνο οι εμπλεκόμενες πλευρές γνωρίζουν το πως και το γιατί.
Εμείς βλέπουμε τα σημάδια. Τη σφραγίδα της συμφωνίας. Την καινή πολιτική διαθήκη. Παρατηρούμε τις διαφημίσεις που ήρθαν ξαφνικά και κατέκλυσαν το οικοπεδάκι σου. 10 μωβάκια τη μήνα η καθεμιά, δεν είναι κι άσχημα. Τις διαφημίσεις του συστήματος που καλοπληρώνουν αλλά δεν τις παίρνεις που να κωλοχτυπιέσαι αν δεν έχεις γίνει αποδεκτός.
Αντίστοιχες έχει πλέον (άραγε υπέκυψε κι αυτό;) κι ένα άλλο μέσο που δηλώνει αντισυστημικό και μη έχον στήριξη ζητώντας τη δική μας. Κατά τα λοιπά αγωνίζεται για την ανατροπή.
Τέλος πάντων. Και πως θα κάνεις τη στροφή; Πώς δε θα γίνεις ρεντίκολο; Πώς δε θα σε κράξουν; Είναι βαριά η μπάλα όταν μιλάς και γράφεις δημόσια.
Δε χρειάζεται. Μη φοβάσαι.
Δεν είναι ανάγκη να γλύψεις το Σαμαρά και να εξευτελισθείς εντελώς. Αρκεί να αφοσιωθείς στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Αρκεί να χτυπάς αυτούς. Αρκεί να λες ότι ακόμη και αν κλάσουν, κινδυνεύει η εθνική ασφάλεια. Αυτό είναι λίγο αισιόδοξο, ότι φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως υπάρχει μια στις εκατό, ελπίδα, να κάνει κάτι.
* οποιαδήποτε ομοιότητα με αλήθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική