Η παράφωνη ορχήστρα των πολιτικών είτε απευθύνεται σε "κουφούς", είτε στο θυμικό των ακουόντων του τόπου τούτου, όπου και οι πλέον προωθημένες ιδέες προσκρούουν στην πολιτική αβελτερία, στην πολιτική απάτη ή και τη βλακεία.
Και όταν μιλάμε για ιδέες, εννοούμε ένα πλήρες σύστημα συλλήψεων, το οποίο ως αποτέλεσμα της σκέψης και των επιλογών ενός ανθρώπου, τον διευκολύνει να κατανοεί και να ερμηνεύει την πραγματικότητα.
Επειδή επίσης οι ιδέες κάθε άλλο παρά οριστικές , αμετάθετες και αμετάκλητες είναι, η υπαρξή τους διευκολύνει την ανάπτυξη της κριτικής. Και κατά συνέπεια τη βελτίωση τόσο της καθημερινής ζωής των πολιτών, όσο και του πνευματικού τους επιπέδου. Ομως, στην ελληνική πραγματικότητα. με τη "συμφωνία" των πολιτικών στη μόνιμη παραφωνία, όλα "στροβιλίζονται" γύρω από την ανυπαρξία των ιδεών ή μετατρέπονται σε κακόηχα πολιτικά ακούσματα, που με τη σειρά τους μετατρέπουν την κοινωνία σε αποδέκτη κάθε παραφωνίας, παρατονίας και παράκρουσης.
Δύο πολιτικοί αρχηγοί, δύο θλιβερές και πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες. Ο Αντώνης Σαμαρας και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν αναφέρομαι στον Αλέξη Τσίπρα, οποίος εγκλωβισμένος σε παρωχημένες ιδεολογικές αγκυλώσεις και στην αριστερή θολοκολτούρα, επιδίδεται εσχάτως σε αθροίσματα μωρίας με αιχμή το όψιμο ενδιαφέρον του, πολιτικό πάντα, των επαφών του με θρησκευτικούς ηγέτες και ρασοφόρους ολκής εντός και εκτός Ελλάδας.
Οι δύο πρώτοι, που συνιστούν και τη αποθέωση της πολιτικής αθλιότητας, "κατόρθωσαν" να μετατρέψουν δύο κυρίαρχα κόμματα, ιδεολογικά και πολιτικά, σε απολιθώματα, ανίκανοι όχι απλώς να συμβάλουν στη διεκδίκηση της νίκης, αλλά ούτε στον περιορισμό της επερχόμενης οδυνηρής ήττας. Και η "ηγεσία" τους, έστω με τερτίπια και επικοινωνιακά επινοήματα, συχνά "μπλοκάρεται" από τις υπόκωφες εσωκομματικές αντιδράσεις. Το δε "σύνδρομο" της μνημονιακής τους αφοσίωσης, φαίνεται πως απονεύρωσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που για χρόνια διέκρινε τους ιδεολογικούς και κομματικούς χώρους που εκπροσωπούν.
Ο μεν Βαγγέλης Βενιζέλος με τη λιπόσαρκη λογική του και την παχύρευστη αλαζονεία του "πέτυχε" τη συρρίκνωση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ με το δήθεν "κοινωνικό πρόσωπο", ο δε "διαδρομιστής" των ψυχολογικών μεταπτώσεων Αντώνης Σαμαράς, ευτέλισε τις φιλελεύθερες ιδέες και "αποστέωσε" το φιλελεύθερο τρόπο σκέψης, οδηγώντας την ΝΔ σε μια κατάσταση αποσύνθεσης. Ο ίδιος άσχετος με τη δυναμική του φιλελεύθερου τρόπου σκέψης, που βασίζεται στην εκλογικευμένη δυσπιστία και δεν δέχεται ορισμούς, που έχουν αυθαίρετες καταβολές, δίνοντας μεγάλη έμφαση στο άτομο και παραμένοντας σκεπτικός απέναντι σε καταφάσεις, επέδειξε και εν πολλοίς συνεχίζει να επιδεικνύει αυταρχική πολιτική συμπεριφορά δεόντως "καρυκευμένη" από πολιτική ανικανότητα.
Ο Αριστοτέλης βέβαια ήταν αυτός που έλεγε ότι οι άνθρωποι όχι μόνο ψάχνουν πάντα να βρούν την αλήθεια, αλλά τειλκά καταφέρνουν να την εντοπίσουν. Ομως, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου το πεδίο των ιδεών βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας "Λουμπενιντελιγκέτσιας", η οποία επιβιώνει διαιωνίζοντας το ψέμα. Σε μια χώρα, όπου παρατηρείται διαστροφή της δημοκρατίας, που οδηγεί στην παρακμή των θεσμών.
Το συναίσθημα της αστάθειας της ευθύνης του, η συνείδηση της ελλειψης σταθερού προσανατολισμού στην ενέργειά του, το δίλημμα μπροστά στα προβλήματα, ακόμη και στην ιδέα της δημοκρατίας, η ταλάντευσή του να αποδεχθεί τη αλήθεια των πραγμάτων, έχοντας εθιστεί στο πολιτικό ψέμα, συνθέτουν το μέγιστο δράμα του Ελληνα πολίτη αυτής της "μνημονιακής" εποχής.
Οσο οι Ελληνες θα εθιζόμαστε στα παράφωνα ακούσματα της πολιτικής, όσο δεν θα συλλαμβάνουμε τις συνθέσεις που διαφεύγουν της ψυχρής λογικής, τον έλεγχο και της άκαμπτης θεωρίας τα σχήματα, όσο δεν τοποθετούμε τις ανάγκες μας μέσα στην κοίτη της ιστορικής πορείας, όσο δεν αποκαταστήσουμε την εννοιολογικά κάποιες λέξεις και ιδέες, έχοντας καταπειστεί ότι η δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λειτουργήσει με πληρεξούσιους του κοινωνικού συνόλου, τόσο τα άγρυπνα μερόνυχτα της κοινωνικής αγωνίας, θα μετρούν τις στιγμές με το ρυθμό των αιώνων!
*φωτο: το γρεκι