Τα συστημικά μέσα, οι νομισματικοί μπαμπούλες και τα τοτέμ της αβεβαιότητας αποδείχθηκαν ισχυρότερα από όσα χωρίζουν εδώ και αιώνες τους Σκωτσέζους και τους Αγγλους αποδεικνύοντας τελικά πως ο αγώνας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, το μόνο που μπορούν να κερδίσουν είναι μερικά όσκαρ.
Φυσικά δεν ανασκευάζω τα όσα σημείωνα προχθές πως έχασε η Μεγάλη Βρετανία. Όταν 1 στους 2 δε σε θέλει, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το ερώτημα είναι πότε θα ενεργοποιηθεί ξανά το ηφαίστειο.
Οι Σκωτσέζοι συμπεριφέρθηκαν όπως ακριβώς οι Ελληνες ψηφοφόροι. Οι άνεργοι νέοι και οι δοκιμαζόμενοι από τη λιτότητα, ήθελαν ριζική αλλαγή πορείας. Οι επιβιώνοντες προτίμησαν την ασφάλεια της Στερλίνας.
Όσο κι αν το αποτελέσμα έχει αρκετές ερμηνείες, αν το ΝΑΙ είχε επικρατήσει με 50,01 έναντι 49,99 το ξημέρωμα που ακολούθησε το δημοψήφισμα, θα ήταν πολύ διαφορετικό στην Καταλονία, τη Βενετία, την Τρανσυλβανία κ.ο.κ.
Η θρυαλλίδα των εξελίξεων με τη μορφή του ντόμιμο αποφεύχθηκε και τα εθνικο-αποσχιστικά κινήματα θα αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους ώστε να έχουν τα αντίμετρα στις ισχυρές συστημικές πιέσεις.
Κάποιοι ξεφούσκωσαν με ανακούφιση θεωρώντας πως ένα άλλο αποτέλεσμα θα άνοιγε ορέξεις και ζητήματα εντός των ελληνικών συνόρων στο μέλλον. Τουλάχιστον αυτό επισημάνθηκε σε ορισμένα άρθρα και σχόλια.
Ξεχνούν όμως κάτι πολύ σημαντικό.
Μια χώρα, μια πατρίδα και μια επικράτεια δεν μπορείς να τα κρατάς ενωμένα με το μπαμπούλα. Το ζήτημα είναι να μην οδηγηθείς σε δημοψήφισμα. Να μην υπάρξει καν συζήτηση. Άπαξ και συμβεί αυτό καταγράφεις την πρώτη μεγάλη ήττα και ανάλογα του τι θα αποσπάσει η επιλογή που απεύχεσαι, καταγράφεις ή όχι και την επόμενη. Αυτό είναι το στοίχημα το οποίο και έχασε η Μεγάλη Βρετανία.
Να μη ραγίσει το γυαλί, όχι αν θα το κολλήσουμε.
Για αυτούς τους λόγους δε συμμερίζομαι τις ανησυχίες. Μια σοβαρή χώρα πρέπει να αγκαλιάζει όλους τους πολίτες της και να φροντίζει για την εσωτερική συνοχή και ευημερία του λαού με ορίζοντα δεκαετιών.
Επίσης πρέπει να φροντίζει να μην εγκαταλείπει και να μη χαρίζει ουσιαστικό στον αντίπαλο μεγάλες πληθυσμιακές φυλετικές ομάδες που δηλώνουν ότι ανήκουν στη χώρα που γεννήθηκαν και ζητούν να προσέξει κάποιος τα αυτονόητα που ζητούν όπως πχ ελληνικά σχολεία.
Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.