Ο
Λεωνίδας και οι 300 «ημίθεοι» Σπαρτιάτες
μαχητές, πήραν την απόφαση.
Θα αναμετρηθούν
αυτοί οι λίγοι, στα στενά των Θερμοπυλών,
με τους αμέτρητους Πέρσες, γιατί έτσι
πρόσταζε το καθήκον για την τήρηση των
νόμων και η πεποίθηση της αφοσίωσης
προς την πατρίδα. Το μήνυμά τους, έγινε
παιάνας των γενναίων. «Ω ξειν΄, αγγέλειν
Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις
κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Από
τέτοια μηνύματα αυτοθυσίας και
αυταπάρνησης εμπνεύσθηκαν ολόκληρες
γενεές Ελλήνων ανά τους αιώνες και
σηματοδότησαν πως «μόνο εμείς οι
Έλληνες, αντίθετα από τους βαρβάρους,
δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού
στη μάχη» (Αισχύλος).
Έτσι,
όταν τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης
Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην
Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδιδε στον
Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά,
τελεσίγραφο ελεύθερης διέλευσης του
Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική
μεθόριο, προκειμένου να καταλάβει
λιμένες και αεροδρόμια της χώρας για
τον ανεφοδιασμό του στρατού του Άξονα,
ώστε αυτός να περάσει στην Αφρική, ο
ηγέτης
του Ελληνικού Έθνους, μπροστά σ΄ αυτήν
την ιταμή πρόκληση, απάντησε: «Alors,
c'est la guerre»
το οποίο μεταφράζεται:
«Λοιπόν,
αυτό σημαίνει πόλεμος».
Σ΄
αυτό το περήφανο ΟΧΙ του Έλληνα
Πρωθυπουργού, ο οποίος έβαλε μπροστά
το συμφέρον και την αξιοπρέπεια της
πατρίδος του, από την ιδεολογική ταύτισή
του με τον εισβολέα Ιταλό, συντάχθηκε
όλος ο Ελληνικός λαός και έτσι ο στρατός
μας κατάφερε μεγάλες νίκες και δημιούργησε
το «Έπος
του ΄40».
Αυτό το “ΟΧΙ” λοιπόν, σηματοδότησε
μια από τις πιο χρυσές και ένδοξες
σελίδες της νεώτερης Ιστορίας μας, όπου
ένα μικρό Έθνος, αντιστάθηκε στα φασιστικά
καθεστώτα του Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο
πόλεμο.
Στο διάγγελμά
του προς τον Ελληνικό λαό, ο Ιωάννης
Μεταξάς μεταξύ των άλλων είπε: «Έλληνες,
τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι
των προγόνων μας και της ελευθερίας,
την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές
μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον,
αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας,
τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών».
Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, του περήφανου
«ΟΧΙ», που ακούστηκαν οι σειρήνες του
πολέμου, ο Ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους
δρόμους, όχι για να διαδηλώσει κατά της
κυβέρνησής του, αλλά για να αποχαιρετήσει
τα νιάτα της Ελλάδος που έφευγαν για το
μέτωπο. Ελληνικά νιάτα, που δεν σκέφτηκαν
ούτε για μια στιγμή πως αποχωρίζονται
το αραλίκι στους καφενέδες και την
ρέμπελη ζωή των νεανικών τους χρόνων.
Νέοι που αρματώθηκαν για να σώσουν την
τιμή της πατρίδος και της οικογένειάς
τους από τον κατακτητή. Νέοι που εμπνέονταν
από την περήφανη στάση του Ηγέτη τους
και εκστασιάζονταν με τους στίχους του
Κωστή Παλαμά: «Αυτό το λόγο θα σας
πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με το
Αθάνατο κρασί του εικοσιένα».
Τα
δάκρυα του αποχωρισμού, της μάνας και
του πατέρα, δεν ήταν δάκρυα λύπης αλλά
δάκρυα περηφάνιας και χαράς. Στους
σταθμούς των τραίνων, κατά τον αποχωρισμό,
ξαναζούσε η μάνα Σπαρτιάτισσα που
παραδίδοντας την ασπίδα στο παιδί της,
το πρόσταζε «ή ταν ή επί τας». Τις
ημέρες εκείνες ξεδιπλώθηκε το τεράστιο
μεγαλείο του Έλληνα, που ανάγκασε τον
Πρωθυπουργό της Αγγλίας να εκφωνήσει
από το ΒΒC το περίφημο και
διαχρονικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι
οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα
λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Εκείνη
τη χρονιά ο Ελληνικός Στρατός, παρά τον
βαρύ χειμώνα, αλλά και το ελλειμματικό
πολεμικό υλικό έναντι του εχθρού,
πολεμούσε γενναία και κατατρόπωνε τον
εχθρό, σε όλο το εύρος της Ελληνοαλβανικής
μεθορίου. Στις μάχες στο Καλπάκι, στη
Κόνιτσα, άξιος συμπαραστάτης των
στρατιωτών μας, ήταν η γυναίκα μάνα, η
γυναίκα σύζυγος, η γυναίκα Ελληνίδα.
Η προσφορά της, ανυπολόγιστη! Αυτή,
ενέπνευσε αρκετά χρόνια μετά τον
μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κατσαρό να
αποδώσει στην Ηπειρώτισσα γυναίκα την
πρέπουσα τιμή, με τον ύμνο: «Γυναίκες
Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης,
εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να
κατακτήσεις».
Μέσα
στην αντάρα του πολέμου, όμως και μια
άλλη μεγάλη Ελληνίδα, η τραγουδίστρια
της Νίκης, η Σοφία Βέμπο, εγκατέλειψε
την θαλπωρή της Πρωτεύουσας και
μετατρέποντας πολλά τραγούδια της σε
πατριωτικά, περιδιάβαινε το μέτωπο και
εξύψωνε το ηθικό των παλικαριών μας,
τραγουδώντας: «Παιδιά της Ελλάδος
παιδιά που σκληρά πολεμάτε πάνω στα
βουνά, παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να ΄ρθετε ξανά»
Ένας
λαός, ο Ελληνικός λαός που είχε φρόνημα
για την πατρίδα, ένας λαός που πίστευε
στις αρετές της φυλής μας, ένας λαός που
διαφύλαττε ως κόρη οφθαλμού τα ήθη, τα
έθιμα, τις παραδόσεις μας, ένας λαός
που είχε βαθιά πίστη στην Παναγιά που
τον συντρόφευε στα χαρακώματα, ένας
λαός που κανείς μα κανείς δεν μπορούσε
να του επιβάλλει, “κάτσε φρόνιμα”.
Ωστόσο,
σήμερα μετά από 74 χρόνια, το «Έπος
του ΄40» φαντάζει
λες και έχουν περάσει αιώνες.
Πρωθυπουργός της Ελλάδος
είναι κάποιος ονόματι Αντώνης Σαμαράς,
που έχει οδηγήσει τη χώρα μας και το
λαός της στη μεγαλύτερη εξαθλίωση και
τη διεθνή ξευτίλα. Η
Ανατολικογερμανίδα Καγκελάριος της
Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, είναι σε όλους
γνωστό πως είναι η κυρίαρχος όλου του
πτωχευμένου από αξίες και ιδανικά,
συνασπισμού που εξακολουθεί να φέρει
το όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πατρίδα μας
μέσω του δευτέρου Μνημονίου έχει
εκχωρήσει στους δανειστές μας – Μέρκελ,
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – τα
κυριαρχικά της δικαιώματα και έχει
παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα προστασίας
της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, από
τη στιγμή που υπαχθήκαμε στο αγγλικό
δίκαιο, μέσω της Δανειακής Σύμβασης που
ακολούθησε αυτού του Μνημονίου. Έτσι,
η μη εκπλήρωση των δανειακών μας
υποχρεώσεων, δίνει το δικαίωμα σε τρίτους
(π.χ. Τούρκους) να αγοράσουν αυτά τα
δάνεια! Επί της ουσίας δηλαδή, η
Πατρίδα μας βρίσκεται πάλι υπό Γερμανική
κατοχή.
Ο
σημερινός Πρωθυπουργός δεν τολμάει να
διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους
διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους
τα δίκαια αιτήματα επιβίωσης του λαού
του και τον σπρώχνει καθημερινά όλο και
περισσότερο σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
Αυτός ο Πρωθυπουργός, μια φορά δεν είπε
ΟΧΙ στους «εταίρους μας» και με περίσσια
οσφυοκαμψία σε κάθε σύνοδο της Ευρωζώνης
λέει μόνο ΝΑΙ. Αυτός ο Πρωθυπουργός
είναι πλέον, αλά καρτ Πρωθυπουργός από
την στιγμή που ο Γερμανός Reichenbach
είναι ο υπερπρωθυπουργός.
Και
έρχομαι εγώ, ο σημερινός Έλληνας και
διερωτώμαι: Που βρίσκεται σήμερα η
Ελληνική περηφάνια, ο εγωισμός, ο
τσαμπουκάς που διέθετε παλιά ο Έλληνας;
Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, της κυβερνήσεως
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να είναι Έλληνες, απόγονοι
Ελλήνων του ΄40; Είναι δυνατόν να κυλάει
στις φλέβες τους αίμα Ελληνικό; Είναι
δυνατόν τα σημερινά άψυχα και άβουλα
ανθρωπάκια να αυτοαποκαλούνται Έλληνες
και να διαχειρίζονται τις τύχες μας;
Πρέπει,
επιτέλους, να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε
πως οι πρόγονοί μας που τελικά επέζησαν
από τον υπέρ πάντων αγώνα, έδωσαν στην
Πατρίδα χέρια, πόδια, την ίδια τους την
ψυχή. Πρέπει, επιτέλους, να ξυπνήσουμε
και να καταλάβουμε πως οι πρόγονοί μας
δεν άφησαν τα κόκαλά τους, που είναι
ακόμη μετά από τόσες δεκαετίες διάσπαρτα
και άταφα, στη Βόρειο Ήπειρο, για να
έρχονται σήμερα οι επικυρίαρχοι Γερμανοί
και οι συν αυτώ, να κυριεύουν χωρίς μια
ντουφεκιά την χώρα. Γιατί τους επιτρέπουμε
να μας βιάζουν καθημερινά; Γιατί
ανεχόμαστε την μετάλλαξη που μας
επιβάλλουν; Πότε θα αντιδράσουμε;
Στις
28 Οκτωβρίου 2014 ξημερώνει η ημέρα του
«ΟΧΙ». Ας ελευθερώσουμε την Πατρίδα μας
από τους σύγχρονους ξένους και ντόπιους
κατακτητές!! Για να παραδώσουμε στα
παιδιά μας μια Πατρίδα όπως την παραλάβαμε
και όχι μια Πατρίδα καθημαγμένη.
Εμπρός
για ένα ΝΕΟ ΟΧΙ του λαού μας. Εμπρός για
μια Ελλάδα μεγάλη και ανεξάρτητη, γιατί
ως γνωστόν «ο τράχηλος του Έλληνος
ζυγό δεν υπομένει»