Πριν πολλά χρόνια, μόλις άρχισα να σκέφτομαι μόνος μου για τον εαυτό μου, αναρωτήθηκα τί να ήταν εκείνο που έκανε τον Οκτώβρη 1940, εφτά εκατομμύρια σχεδόν άοπλους και σίγουρα αβοήθητους Έλληνες, να ορθωθούν απέναντι στην τελειότερη πολεμική μηχανή της εποχής τους, και να συνεχίσουν να αντιστέκονται για 4 χρόνια.
Από την πλευρά του Μεταξά το καταλάβαινα σχετικά εύκολα.
Ποτέ δεν είχε επιλογή. Ήταν ιστορικό πρόσωπο και το ήξερε.
Όμως 7 εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες αποφάσισαν να παλαίψουν ως το τέλος, και τελικά να θυσιάσουν στον πόλεμο έναν από κάθε 7 ανθρώπους της χώρας. Γιατί;
Γιατί οι Πολωνοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί, οι Τσέχοι, οι Δανοί, οι Νορβηγοί, οι Ιταλοί και ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί (η πρώτη χώρα που κατέλαβαν οι Ναζί ήταν η δικιά τους) συμβιβάστηκαν με την ήττα τους και παραδόθηκαν τόσο εύκολα στον Άξονα, αλλά οι Έλληνες ως το τέλος του Πολέμου αντιστέκονταν;
Γι'αυτήν τους την αμετροέπεια, οι δυνάμεις του Άξονα των 100 εκατομμυρίων πληθυσμού αποφάσισαν να κάνουν τους Έλληνες παράδειγμα για αποφυγή:
Αφαίρεσαν σχεδόν το σύνολο των τροφίμων της χώρας για να κάνουν ανεφοδιασμό του στρατού του Άξονα, και άφησαν τους αστικούς πληθυσμούς της Ελλάδας να πεθάνουν από την πείνα.
Για παραδειγματισμό.
Και έκαναν χίλιες άλλες βαρβαρότητες.
Η Ελλάδα ήταν ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκεντρώσεως 4 χρόνια.
Και όμως οι Έλληνες συνέχιζαν να αντιστέκονται.
Όλοι εκτός από τους "συνεργάτες".
Στα βουνά και τις πόλεις.
Ως το τέλος.
Γιατί;
Τώρα, αρκετές δεκαετίες μετά, ξέρω.
Οι Έλληνες έχουν ατομική ιστορική αντίληψη, αλλά κυρίως πολεμούσαν για να προστατέψουν κάτι που άξιζε γι'αυτούς, παραπάνω από όσο άξιζε για τους Ναζί αυτό για το οποίο πολεμούσαν εκείνοι.
Οι Έλληνες εκείνοι, οι παππούδες μου, είχαν πράγματα που αξίζανε στα μάτια τους παραπάνω από την ίδια τη ζωή τους.
Ξέρω πολλούς που νιώθουν μειονεκτικά γιατί είναι Έλληνες, απέναντι σε άλλους ευρωπαίους. Δεν με ενοχλεί.
Μακάριοι πτωχοί τω πνεύματι.