Ένας πόλεμος έχει πολλές πτυχές, ειδικά όταν είναι πολυδιάστατος όπως αυτός της Συρίας. Μια από αυτές παρουσιάζει ο Edward Dark, αρθρογράφος στο Al-Monitor που κατοικεί στο Χαλέπι.
Στο τελευταίο άρθρο του, ο Dark παρουσιάζει την κόπωση - αγανάκτηση μέρους της συριακής κοινωνίας που στηρίζει τον Μπασάρ Αλ Ασαντ απέναντι τόσο στα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί όσο και στην απάθεια της κυβέρνησης στα όσα αρκετοί καταγγέλλουν.
Ο Dark εστιάζει στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που ακολούθησαν τη φρικτή τρομοκρατική επίθεση σε σχολείο της Χομς η οποία απελευθερώθηκε το καλοκαίρι από τους αντάρτες του FSA, με τον τραγικό απολογισμό δεκάδων παιδιών νεκρών. Ο δημοσιογράφος εστιάζει στις εικόνες των διαμελισμένων παιδιών, του αίματος και των πραγμάτων τους μέσα στο σχολικό χώρο.
Το δεύτερο στοιχείο είναι οι καταγγελίες για διάφορες ομάδες πολιτοφυλακών οι οποίες πρόσκεινται στην κυβέρνηση που όμως λεηλατούν σπίτια και δωροδοκούνται σε διάφορα σημεία ελέγχου ώστε να αφήνουν να περάσουν όπλα και καταζητούμενοι άνδρες.
Μάλιστα λέγεται ότι αυτό ήταν και βασικό σημείο των συγκεντρώσεων που έγιναν στη Χομς και πως αν οι έλεγχοι ήταν αυστηροί, οι βομβιστές δε θα είχαν ποτέ πραγματοποιήσει την επίθεση στο σχολείο.
Αυτό που έχουμε σημειώσει αρκετές φορές στη στήλη μας στη Freepen.gr και έρχεται να επιβεβαιώσει ο Dark είναι πως η συριακή κυβέρνηση κινείται με το δικό της πλάνο - στρατηγική. Εστιάζει στα μέτωπα που εκτιμά πως πρώτα πρέπει αυτά να κλείσουν ασχέτως του αν παράλληλα σε άλλα σημεία κάποιοι δεν αντέχουν άλλο την ανασφάλεια ή αν σε άλλα σημεία το ισλαμικό κράτος κόβει κεφάλια.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι την έκρηξη των γεγονότων με την ISIL, η στρατηγική της Δαμασκού απέβαινε σωστή και επιβεβαιωνόταν από την πραγματικότητα.
Η αλλαγή των δεδομένων θα αποδείξει ή όχι στην πράξη, αν πρέπει να παραμείνει η ίδια. Οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ που καταστρέφουν βασικές υποδομές, τάχα κυνηγώντας τους τζιχαντιστές, η πιθανή εμπλοκή της Τουρκίας, αλλάζουν τους συσχετισμούς και τα δεδομένα. Εκτός αν ο Ασαντ έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει ή να ρισκάρει την απώλεια μέρους ή του συνόλου των βορειο-ανατολικών επαρχιών, πράγμα αμφίβολο καθώς υπάρχουν τα πετρέλαια.
Όπως επισημαίνει ο Dark, η κυβέρνηση δεν μετακινείται εύκολα από τις επιλογές της ούτε αλλάζει τα πρόσωπα. Χαρακτηριστικό το σχόλιο ότι πρώτα θα ξαναπέσει η Χομς και μετά θα αλλάξει ο κυβερνήτης στον οποίο εστιάστηκαν οι διαμαρτυρίες.
Η Δαμασκός όμως φαίνεται να μην ανησυχεί από τις φωνές διαμαρτυρίας των υποστηρικτών της και η πραγματικότητα δείχνει να την επιβεβαιώνει καθώς αυτοί δεν έχουν που άλλού να στραφούν, είδαν ότι η αντιπολίτευση απέτυχε, χώρια το γεγονός ότι ποτέ δε θα στήριζαν τους δολοφόνους των παιδιών τους και ως εκ τούτου παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον Ασαντ.
O Dark παραθέτει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από φίλο του Αλεβίτη στο Χαλέπι, του Αμπού Λαΐθ:
«Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του καθεστώτος και ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου έχει τύχει ποτέ να οφεληθούμε επειδή είμαστε Αλεβίτες. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα καθώς η φυλή μας δεν είναι πλούσια και με διασυνδέσεις.
Αλλά πες μου τι επιλογές έχω τώρα; Αν πέσει (ο Ασαντ), θα πέσουμε όλοι μαζί. Αυτοί (οι αντάρτες) δεν θα λυπηθούν κανέναν από εμάς".
Ο φόβος, αποτελεί ένα βασικό και καθοριστικό παράγοντα στο συριακό εμφύλιο, τον οποίο χρησιμοποιούν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.