Η γραφίδα τούτη αμφιβάλλει. Ακόμη και ο Θεός του "μηδενός" απαιτεί τη συνείδηση του καθενός αγωνιούσα και να ζητά απελπισμένα την έξοδο από το κυκλωμένο της κάστρο.
Και όχι επαναπαυόμενη και με "ελαστική" ικανότητα να "περιφέρεται"στους διαδρόμους του κάστρου, το κυκλωμένο από τις κραυγές απόγνωσης της κοινωνίας. Μια συνείδηση κυριαρχημένη αποκλειστικά και μόνο από οικονομικά και ατομικά συμφέροντα και πρόθυμη να περιφρονήσει κάθε προσπάθεια, που θα ήταν δυνατό να καταβληθεί στον τομέα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Εχουμε έτσι τον φαύλο κύκλο των αλληλοεξουδετερούμενων επιδράσεων. Η αδιαφορία και η απιστία του ατόμου, ιδιαίτερα όταν κατέχει θεσμική ιδιότητα, στην ικανότητα της ολότητας να θεμελιώσει μια βιώσιμη κοινωνία με δημοκρατικές μεθόδους, φέρνει την τυραννία της προσωπικής εξουσίας στα αυταρχικά καθεστώτα. Τέτοια άτομα με θεσμικό περίβλημα προσπαθούν με τον τρόπο τούτο τη δική τους αυτάρκεια, που τη χρησιμοποιούν σαν ένα ανάχωμα άμυνας και αυτοσυντήρησης, ακόμη και επίθεσης .
Η "αυτάρκεια" αυτή, όμως, είναι μια άλλη μορφή απομόνωσης, περιχαρακωμένη από τα ατομικά και πρόσκαιρα ίσως συμφέροντα καιροσκοπικού χαρακτήρα, που επηρεάζει τη στάση του όποιου θεσμικού παράγοντα απέναντι της ίδιας της έννοιας της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Και από τη μια μεριά του εμπνέει το αίσθημα της ασφάλειας στα σύνορα των συμφερόντων του, ενώ από την άλλη μεριά του αφοπλίζει τη διάθεση να εργασθεί για το κοινωνικό καλό.
Τέτοια άτομα, τέτοιοι πολιτικοί με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα την εξουσιολαγνεία, είναι αδύνατον να σταθούν όρθιοι και να ατενίσουν τη "Μοίρα" που δεν είναι μοίρα. Και αναπόφευκτα γίννονται υπαίτιοι νέων δειλιών και της διαιωνιζόμενης ανεπάρκειας. Τέτοιοι πολιτικοί όχι απλώς "ταλαιπωρούν" την κοινωνία και σωρεύουν δεινά. αλλά τεμαχίζουν μέρα με τη μέρα την έννοια της ελευθερίας, την φτωχαίνουν!
Με αυτούς τους πολιτικούς, τους πολιτικούς χωρίς συνείδηση και με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Την βλέπουμε σαν ξένη γη και νιώθουμε επιδρομείς ενίοτε, προσπαθώντας ο καθένας να αρπάξει ό,τι προλάβει. Με την εξουσία να ακολουθεί την προτροπή του λαικού άσματος "μια φορά μονάχα ζούμε μέσ' στον ψεύτη τον ντουνιά, κοίτα λίγο να χαρούμε...". Αν και δεν αρκούνται στη "λίγη χαρά" και με περίσσεια αιδώ εκτροχιάζονται στη χλιδή και στην απάτη...
Ετσι οι πολιτικοί, προεξάρχοντος του Αντώνη Σαμαρά και ίσως αύριο του Αλέξη Τσίπρα, αποφλοιώνοντας τη συνείδησή τους από τις περιστάσεις, χωρίς τις οποίες η τελευταία δεν έχει χρονικότητα (ιστορικότητα δηαδή), βυθίζονται σε μια άχρονη ουσιαστικά κατάσταση, που συμπτύσσεται με τη χωρική ομογένεια, που δεν γνωρίζει αλλαγές, ούτε μεταβολές.
Τέλεια περιφρόνηση της λαικής φρόνησης απ' όλα τα μέτωπα. Αλλά, υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα λαική φρόνηση; Δεν υπάρχει. Γιατί; Οι μεν χειροκροτούν ακόμη τα σφάλματα των ημετέρων και οι άλλοι "μουτζώνουν" τα σφάλματα των αντιπάλων. Οπότε τα λάθη και των μεν και των δε, προσυπογράφονται ως αποδεκτά τελικά από το επιμερισμένο άβουλο σύνολο.
Και η πολιτική κονίστρα στην Ελλάδα μοιάζει με "τακτοποίηση λογαριασμών". Το...τακτοποίηση σημαίνει "κέρνα με να σε κερνώ να περνάμε τον καιρό". Από ξένη κάβα πάντα.Η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων της χώρας στέκεται απλώς σε λεξιθηρικά επίπεδα. Στην πράξη έχουμε την πολιτική της φυγής. Το πρόβλημα στην Ελλάδα πια δεν εντοπίζεται στο ποιο κόμμα, στην ποια πολιτική θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής.
Δν αναμένεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων. Γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει, θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα...