Του Στρατή Μαζίδη
Μια μπάλα κυλά αργά στα ερείπια λίγα λεπτά μετά το χτύπημα οβίδας. Ένα λούτρινο αρκουδάκι καίγεται. Ένας άνδρας και μια παρέα παιδιών βρίσκονται πια νεκρά στο έδαφος.
Μέχρι που ο χρόνος αρχίζει ένα ταξίδι ανάποδα στο χρόνο.
Η μπάλα κυλά γρηγορότερα, το λούτρινο αρκουδάκι απαλλάσσεται από τις φλόγες, το αίμα επιστρέφει πίσω στα παιδιά, αυτά σηκώνονται κι αρχίζουν να τρέχουν, τα συντρίμμια επιστρέφουν πάλι στους τοίχους των σπιτιών, η οβίδα γυρίζει πάλι προς τα πίσω.
Τα παιδιά παίζουν ανέμελα το παιχνίδι τους...
Οι αλάνες του παιχνιδιού, δεν μπορούν να αποτελούν πεδία μάχης
Μια μπάλα κυλά αργά στα ερείπια λίγα λεπτά μετά το χτύπημα οβίδας. Ένα λούτρινο αρκουδάκι καίγεται. Ένας άνδρας και μια παρέα παιδιών βρίσκονται πια νεκρά στο έδαφος.
Μέχρι που ο χρόνος αρχίζει ένα ταξίδι ανάποδα στο χρόνο.
Η μπάλα κυλά γρηγορότερα, το λούτρινο αρκουδάκι απαλλάσσεται από τις φλόγες, το αίμα επιστρέφει πίσω στα παιδιά, αυτά σηκώνονται κι αρχίζουν να τρέχουν, τα συντρίμμια επιστρέφουν πάλι στους τοίχους των σπιτιών, η οβίδα γυρίζει πάλι προς τα πίσω.
Τα παιδιά παίζουν ανέμελα το παιχνίδι τους...
Οι αλάνες του παιχνιδιού, δεν μπορούν να αποτελούν πεδία μάχης