Το κυρίαρχο θέμα των ημερών είναι η διαπραγμάτευση του χρέους και αν αυτό θα καταστεί επιτέλους βιώσιμο. Εδώ και τέσσερα χρόνια αυτό είναι το μοναδικό μέλημα όσων κυβερνούν τους οποίους δυστυχώς συνεχίζει να εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός, αν και στερείται επιλογών.
Την ίδια περίοδο το γένος καταδικάστηκε σε αφανισμό. Η γενοκτονία δε συντελείται με χατζάρια και σπάθες. Πλέον υπάρχουν ευγενικότεροι τρόποι. Δίχως ο δολοφόνος να βάψει τα χέρια του με αίμα.
Το γένος λοιπόν καταδικάστηκε με πολλούς τρόπους μέσω της γενοκτονίας που συντελείται.
Γενοκτονία είναι η κατακόρυφη αύξηση των καρδιακών και εγκεφαλικών επεισοδίων που έστειλαν αρκετό κόσμο να συναντήσει τους προγόνους του ή ακόμη και να προπορευθεί αυτών, ενώ είχε ακόμη αρκετά να προσφέρει.
Γενοκτονία είναι οι αυτοκτονίες.
Γενοκτονία είναι οι θάνατοι ασθενών που δεν μπορούν πλέον να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Γενοκτονία είναι οι δεκάδες χιλιάδες νέων και παραγωγικής ηλικίας ανθρώπων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα και άρχισαν πλέον να φτιάχνουν μια ζωή κάπου αλλού.
Γενοκτονία είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες κυήσεις που διακόπηκαν με το γνωστό βάναυσο τρόπο.
Γενοκτονία τα δολοφονημένα όνειρα των ανθρώπων σαν απολύθηκαν, βρέθηκαν άστεγοι ή είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται.
Τι αξία μπορεί να έχει η ευημερία μερικών αριθμών που μαγειρεύονται όπως επιθυμεί κανείς όταν μια οικογένεια μετατρέπει σε σπίτι ένα αυτοκίνητο; Μπήκε έστω νοητά κάποιος από όλους αυτούς τους κοτζαμπάσηδες της Βουλής στη θέση του πατέρα και της μητέρας να κοιτούν να ανήμποροι να παρέξουν το παραμικρό στα παιδιά τους;
Μέρες που είναι, θυμάται κανείς ότι ακόμη και ο δικτάτορας Μεταξάς το 1938 έβαλε το λαό πάνω από τα χρέη.
Οι σημερινοί όμως δημοκράτες δεν έχουν αυτές τις ευαισθησίες. Το «ως εδώ», το «δεν πάει άλλο» δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους. Στήνουν μόνο επικοινωνιακές νίκες για να φάνε μετά σφαλιάρες από τους εντολοδότες τους.
Τους νοιάζει μόνο το πως θα εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία λίγους μήνες παραπάνω.
Το ότι ο ελληνικός λαός αρχίζει να αφανίζεται, δεν τους απασχολεί. Τα πάντα για τους ξένους, τους αριθμούς κι ένα πουκάμισο πια αδειανό...
Άδοξο τέλος για έναν ένδοξο κάποτε λαό...