Τα δραματικά γεγονότα στo Κομπάνε με την πραγματικά ηρωική αντίσταση των Κούρδων οι οποίοι γράφουν χρυσές σελίδες ιστορίες, οι προελάσεις των τζιχαντιστών και η αναποτελεσματικότητα των αεροπορικών βομβαρδισμών, έχουν οδηγήσει σε ένα πρώτο συμπέρασμα όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές: η ISIL θα ηττηθεί μόνο με χερσαίες επιχειρήσεις.
Είχαμε εξαρχής επισημάνει από αυτή τη στήλη ότι οι αεροπορικές επιθέσεις είναι πολύ πιθανό να μην επιφέρουν αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση. Μπορούν να δράσουν ανασταλτικά ως ένα ανάχωμα ή επικουρικά κατά τη διάρκεια μιας χερσαίας επιχείρησης όπως αποδείχθηκε όταν οι Πεσμέργκα ανακατέλαβαν το φράγμα της Μοσούλης ή στη μάχη του Κομπάνε όπου οι τζιχαντιστές αναδιπλώθηκαν.
Δεν είναι τυχαίο ότι και η συριακή κυβέρνηση μέχρι να ξεσπάσουν τα γεγονότα απλά καθυστερούσε τους μαχητές της ISIL ως επί το πλείστον από αέρος με βομβαρδισμούς και νυχτερινές επιλεκτικές επιχειρήσεις κατόπιν πληροφοριών για συλλήψεις στελεχών.
Αυτή τη στιγμή μόνο δύο οργανωμένοι στρατοί υπάρχουν στην περιοχή. Αυτός της Τουρκίας και εκείνος της Συρίας.
Η Τουρκία όμως απεδείχθη αναξιόπιστη. Αβαντάρει ακόμη και τους ακραίους τζιχαντιστές, τους φροντίζει στα νοσοκομεία της, τους στέλνει τρένα μέσα στη νύχτα με εφόδια, εμποδίζει τους κούρδους να πάνε να πολεμήσουν και αποτελεί ασφαλή διάδρομο εισόδου στην εμπόλεμη ζώνη για όποιον θέλει να ενταχθεί στο ισλαμικό κράτος. Δύο κανονιές να έριχναν τα τεθωρακισμένα της και οι δειλοί ισλαμοφασίστες που μόνο με δόλια μέσα προελαύνουν, θα είχαν εξαφανιστεί.
Εκτός όμως της αξιοπιστίας, ο τουρκικός στρατός παραμένει ισχυρός στα χαρτιά. Στην πράξη δεν τον έχουμε δει.
Άρα ποιος απομένει; Ο Συριακός Αραβικός Στρατός, οι μπαρουτοκαπνισμένες Ενοπλες Δυνάμεις του Ασαντ που πολεμούν 3 1/2 χρόνια και έχουν καταφέρει μεθοδικά και στρατηγικά να ξεδοντιάσουν τον FSA που ξεκίνησε όλα αυτά τα δεινά και τώρα αναζητά στηρίγματα να μη χαθεί.
Η Δαμασκός όπως έχουμε σημειώσει πρόσφατα, έχει λάβει την απόφαση να μην ασχολείται με το ισλαμικό κράτος καθώς:
Α. κατέχει μόνο έρημο και όχι αστικά κέντρα τα οποία ελέγχονται από την κυβέρνηση
Β. θέλει πρώτα να ξεμπερδεύει με όλες τις διάφορες εσωτερικές ομάδες και υπο-ομάδες, ιδίως τον FSA ώστε de facto η Δύση να μην έχει άλλη επιλογή σε πιθανή συνομιλία / συνεργασία.
Με το ισλαμικό κράτος απλά έπαιζε άμυνα κρατώντας το μακριά έως ότου έρθει η ώρα του.
Ο συριακός στρατός είναι πολύ καλά εξοπλισμένος καθώς ο Ασαντ είχε ενισχύσει και αναδιοργανώσει τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας έγκαιρα και προφανώς όχι άσκοπα.
Ήδη λοιπόν ο FSA φυλλοροούσε είτε προς την ISIL είτε εκμεταλλεύονταν αρκετοί την πρόταση Εθνικής Συμφιλίωσης καταθέτοντας τα όπλα και επιστρέφοντας στο συριακό στρατό. Αναμενόταν απλά να πέσει και το Χαλέπι ώστε να τελειώσει αυτή η αιματηρή ιστορία που άνοιξε η αντιπολίτευση. Δυστυχώς τα γεγονότα έτρεξαν γρηγορότερα.
Όλα τα χρόνια του πολέμου ο Ασαντ δέχθηκε μια τρομερή, λυσσαλέα, βρωμερή και άδικη επίθεση. Του καταλογίστηκαν προβοκάτσιες που δεν έκανε και θα πρέπει να τις δημοσιοποιήσουμε κάποια στιγμή, να πούμε το πως στήθηκε όλο αυτό το σκηνικό στη Συρία.
Ακόμη και τώρα λειτουργούν οι υποδομές. Π.χ. το Χαλέπι έχει διαδίκτυο αντί να τους το κόψει.
Η Συρία δε χρωστάει σε κανέναν.
Πάρα τα όσα υπέστη η χώρα του, παραμένει μετρημένος. Είναι ανοικτός σε συνεργασίες.
Είναι ο μόνος που έχει τη δύναμη και τα μέσα όχι μόνο να σώσει το Κομπάνε αλλά να στείλει τους τζιχαντιστές στον αγύριστο μια και καλή.
Καιρός να του ζητήσουν κάποιοι συγγνώμη. Του την οφείλουν.