Είναι ιδέα η Ελλάς και ως τέτοια βρίσκεται έξω από τον κόσμο της φθοράς;
Οσοι σπεύσουμε να απαντήσουμε αβασάνιστα στο ερώτημα, που θα μπορούσε να διαχέεται και από το βλέμμα του εικονιζόμενου κοριτσιού, σημαίνει ότι είτε είμαστε ονειροβάμονες, είτε βρισκόμαστε υπό την επήρρεια μιας συστηματικής και οργανωμένης αποπληροφόρησης, σε συνδυασμό πάντα με τις ανάγκες που επιβάλλει ο "βολικός" μας μικρόσκοσμος ή η εθνική μας παραίσθηση...
Για όσους δεν είναι αθύρματα της πολιτικής σκοπιμότητας και δεν... αλληθωρίζουν, η Ελλάδα περιέπεσε στην ευτέλεια και στον εξευτελισμό της προσωπικότηατς του Ελληνα. Και οι ρωγμές περιέζωσαν το οικοδόμημα της πολιτικής. Με τους πολιτικούς της "πρώτης γραμμής" να χρησιμοποιούν το όποιο μυαλό διαθέτουν, για να μεθοδεύσουν τα χείριστα. Και όσοι καταφέρνουν να ανρριχηθούν στα επίπεδα των σκοπιμοτήτων, σ' όλους τους τομείς ευθύνης, έχουν ταυτόχρονα και όλες τις καλύψεις. Οι άλλοι απλώς παλεύουν και τις περισσότερες φορές σκιαμαχούν.
Τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σ' αυτό το κορίτσι, του οποίου το μέλλον υποθηκεύτηκε. Να απαντήσουμε ότι η Ελλάδα ως ιδέα και ως ιστορία δεν φθείρεται; Μα, η φθορά της Ελλάδας καθρεπτίζεται στο τόσο εκφραστικό βλέμμα αυτού του κοριτσιού. Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο: Τα κράτη και οι λαοί καταρρέουν όταν περιέλθουν στο πλέγμα της αλαζονείας και του φόβου.
Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Η εξουσία που αλαζονεύεται, το πρώτο καταστροφικό στοιχείο, έχει και το δεύτερο: το φόβο. Αλαζονεύονται οι παρ' ελπίδα πλουτίσαντες. Το ένστικτο της παράταξης σμίγει με την καχυποψία της απώλειας, το φόβο. Αν οι κυβερνήσεις είναι άβουλες και ανίκανες, με αυταρχική αντίληψη, έχουν στον απόλυτο βαθό και τα δύο. Και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα, εμβάλλουν στους λαούς τους το φόβο, που έχουν μέσα τους.
Στη δημοκρατία, επειδή οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να σταθούν σε κάποια έστω θεσμικά πλαίσια, νιώθουν πιο έντονα την πίεση της αλαζονείας τους και φυσικά και την ένταση του φόβου τους. καταφεύγουν έτσι σε επικοινωνιακά επινοήματα και τεχνάσματα, όπως ο γάιδαρος του μύθου που φόρεσε το δέραμ λιονταριού, για να τρομάζει το χωριό. Και το τρόμαζε. Ο άνεμος όμως που φύσηξε πήρε τη λεοντή και αποκαλύφθηκε η γαιδουροσύνη. Ντροπιασμένοι τότε οι χωρικοί για το φόβο τους, με ξύλα και ρόπαλα, έσπασαν τον γάιδαρο στο ξύλο.
Είναι η αντίδραση του λαού στις εκλογές. Τόσα χρόνια γάιδαρος, όπως λέμε αντιπολίτευση, βρήκε τον τρόπο να γίνει κυβέρνηση. Η λεοντή, το λιοντάρι δεν αλαζονεύεται. Εχει τη δύναμη της οντότητάς του. Αλλο λιοντάρι και άλλο μασκαρεμένος γάιδαρος. Αυτά συμβαίνουν σε κάποιες δημοκρατίες...
Στον τόπο μας ευδοκιμούν αλαζονεία και φόβος. Και η πολιτική γαιδουροσύνη. Και που πήγαν σεμνότητα και ανδρεία; Ας είμαστε ειλικρινείς. Μόνο σε ηρωικές εποχές είμαστε γενναίοι και κατά συνέπεια σεμνοί. Χρόνια τώρα πριονίζουμε τη ρίζα μας και μπολιάζουμε το κορμί του έθνους με θνησιμιαία. Μας απέμεινε μόνο ο ήχος των κυμβάλων που αλαλάζουν...
Και φτάσαμε στη λήθη των αξιών και στον εξοβελισμό των αξίων. Σε μονοδιάστατες και μονοσήμαντες ερμηνείες των προβλημάτων της κοινωνίας και στην ανοχή της πολιτικής παχυδερμίας, αλλά κυρίως της πολιτικής απάτης. Και σε αδιέξοδα φυσικά. Με τον τόπο να κινδυνεύει να πετάξει το έρμα του και να μείνει έρμαιος των ανέμων της ιστορίας.
Και σήμερα, όσον ποτέ άλλοτε, η ψυχή του Ελληνα μαστίζεται από βαθύτατη κρίση. Η μνήμη της και η φαντασία, το συναίσθημα και οι γνωστικές και βουλητικές λειτουργίες της, πάσχουν από καταφανή αδυναμία επαφής με το περιβάλλον της, εικόνα του οποίου παρουσιάζεται ως μια ανώμαλη, άτακτη και, κατά πάντα, συγκεχυμένη σύνθεση από:
- Οικονομική συμφορά.
- "Ανιση" ισότητα και λιτότητα στο επίπεδο της πείνας για κοινωνικές ομάδες.
- Καταστροφική ανεργία και μετανάστευση των νέων.
- Πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά.
- Κράτος ακόμα σπάταλο, απατεώνων και πολιτικών ληστών.
- Εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία.
- Αμφισβήτηση Αρχών και αξιών.
- Απαιδευσία, αγλωσσία και αμοραλισμό.
- Υποβάθμιση του πατριωτισμού και του φιλότιμου.
- Απάθεια εγκληματική και ανασφάλεια.
- Φόβο κοινωνικής διάλυσης.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το το κύριο χαρακτηριστικό της ενδημούσης πολιτικής κρίσης, που είναι η ανικανότητα και η σκοπιμότητα ταυτόχρονα, συγκλονίζουν "εκ βαθέων", τα τρισχιλιετή βάθρα της ιδέας "Ελλάς". Πρόκειται στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής" κατάστασης, που δεν αποδίδεται ούτε με την επικρατούσα στα χείλη πολλών χαρακτηριστική φράση " Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού", ούτε με το αδυσώπητο τραγικό "Γιατί;".
Κοιτάξτε το...βλέμμα της διάχυτης θλίψης του κοριτσιού και σκεφτείτε, πριν "χαθείτε" στις εθιστικές λειτουργίες σας και στα προβλήματά σας, ότι όλοι μαζί υφαίνουμε το δράμα της μεγάλης εθνικής περιπέτειας και δίνουμε αφείδωλα υλικό για τη σκηνογραφία της...πολιτικής έμπνευσης για τη "σωτηρία" μας από τους ίδιους τους καταστροφείς μας, στο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών...
Και θα κλείσω με μια ρήση του Charles Morgan: "Η αδιαμαρτύρητη ομοιομορφία μεταβάλλει αναγκαστικά το έθνος σε μια γαλέρα σκλάβων και στερεώνει την εξουσία του αφέντη των κατεργάρηδων".
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Οποιος θεωρεί τούτη τη γραφίδα επίμονα υπερβολική, έχοντας ευνουχήσει τη σκέψη του και εθελούσια παραδόθηκε στον "κονφορμισμό", το facebοok και γενικά το διαδίκτυο προσφέρεται για κάθε είδους ασκεψίας και ανοησίας, χωρίς να υποβάλλεται η συνείδησή μας σε ταλαιπωρία!..