Έχει παρατηρηθεί ιστορικά η ανάγκη των λαών όταν βρίσκονται σε δυσμενή θέση να ελπίζουν. Για να ελπίσουν, δημιουργούσαν θρύλους και κατάφερναν να αντέξουν.
Ακόμη και τις αρχαίες τραγωδίες υπήρχε ο από μηχανής θεός που επέλυε τα προβλήματα.
Δυστυχώς στη δική μας περίπτωση, μολονότι τραγωδία, δεν υπάρχει από μηχανής θεός.
Ο σύγχρονος θρύλος της εποχής ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής. Πολλοί, τόσο στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας αλλά και γενικότερα, ακούνε με ανακούφιση τα διάφορα σενάρια επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Το ποια έχουν μια κάποια βάση και ποια αποτελούν μυθεύματα, δεν έχει τόσο σημασία, καθώς όλα μας δίνουν ένα πρώτο δεδομένο. Κι αυτό είναι πως ο Κώστας Καραμανλής δεν ενοχλείται από την ύπαρξη και τη διάδοσή τους. Δική του ξεκάθαρη δήλωση ότι δεν επιστρέφει σε κεντρικό ρόλο, δεν υπάρχει.
Το λυπηρό για την πατρίδα μας είναι ότι ηρωοποιείται ένας άνθρωπος διότι υπήρξε έντιμος και πατριώτης, με άλλα λόγια ηρωοποιούνται τα προαπαιτούμενα. Αυτό είναι σημείο παρακμής.
Ο Καραμανλής μπορεί να κολακεύεται και όντως να επιθυμεί όπως ο θείος του, να εισέλθει στη Βουλή μετά βαΐων και κλάδων, όμως τι δύναται να προσφέρει;
Τι μπορεί να κάνει τώρα που δεν έκανε τότε όντας παντοδύναμος και με δύο ξεκάθαρες εκλογικές νίκες ασχέτως αν τη δεύτερη φορά ο εκλογικός νόμος του περιόρισε τη βουλευτική του δύναμη;
Αντί για 8, κυβέρνησε 5,5 έτη και πρακτικά δεν έκανε απολύτως τίποτε. Σκάνδαλα θάφτηκαν και η οικονομία εκτροχιάστηκε. Όταν ζορίστηκε, σηκώθηκε να φύγει αφήνοντάς μας να πνιγούμε. Ναι μπορεί να απειλήθηκε η ζωή του, δε θα το αμφισβητήσω, αλλά αυτά είναι τα ρίσκα των ηγετών.
Αυτά που δεν έκανε στην πρώτη νιότη, θα τα κάνει τώρα; Ή θα βρει το θάρρος και την τρέλα που τότε έλειψαν;
Ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Υπήρξε πράγματι μαρμαρωμένος υπό την έννοια της απραξίας όσο κρατούσε το τιμόνι της χώρας.