Όσο κυλά ο χρόνος, τόσο διαπιστώνεται όλο και από περισσότερες φωνές ότι οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί εναντίον του ισλαμικού κράτους δεν έχουν σχεδόν κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Πραγματικά φαντάζει παράδοξο μερικοί κατσαπλιάδες δίχως πρόσβαση στη θάλασσα και θεωρητικά περικυκλωμένοι από εχθρικές χώρες, πλην φυσικά της αβανταδόρου Τουρκίας, να προελαύνουν ανενόχλητοι τη στιγμή που μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή τους καταδιώκει. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός να πέφτει η Μοσούλη σε λίγα 24ωρα στα χέρια των τζιχαντιστών και αμερικανοί αξιωματικοί να δηλώνουν δημόσια πως ίσως πάρει πάνω από χρόνο η απελευθέρωσή της.
Η τουρκική στάση όσον αφορά τα όσα διαδραματίζονται στο Κομπάνι και η απουσία των ΗΠΑ από το επίκεντρο των μαχών αυτή τη στιγμή, είναι μάλλον αρκετά για να πείσουν για το βρώμικο ρόλο της πρώτης και τον ύποπτο της δεύτερης.
Αυτή τη στιγμή η Δαμασκός όπως έχουμε ξανασημειώσει, έχει επικεντρωθεί σε άλλα μέτωπα κοντά στα αστικά κέντρα. Επιθυμεί πρώτα να τελειώσει με τον FSA και τις λοιπές ομάδες εκτιμώντας ότι η ISIL επί της ουσίας κατέχει έρημο. Η σκέψη ήταν πως αν στο τέλος απομείνει στο παιχνίδι η κυβέρνηση και η ISIL, τότε όλοι θα παραδεχθούν την ήττα τους και θα συνομιλήσουν με τον Ασαντ. Ωστόσο έχει ενδιαφέρον το τι θα γίνει στο Χαλέπι το οποίο διεκδικεί από το νότο ο συριακός στρατός και από το βορρά η ISIL.
Η Μόσχα παρακολουθεί διακριτικά ενώ τα προηγούμενα χρόνια εξόπλισε κατάλληλα τη Συρία. Σήμερα όμως έχει παγώσει την παράδοση των S-300, ενός όπλου άκρως απαραίτητου έστω και ως φόβητρου ώστε για παράδειγμα να μη βομβαρδίζονται οι συριακές υποδομές. Δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να καταστραφούν τα διυλιστήρια που ελέγχει η ISIL. Το μόνο που απαιτείτο, ήταν απλά να μην το αγοράζει κανείς.
Αν υπάρξει επέκταση της καταστροφής των υποδομών του κράτους, τότε θα διαφανεί ξεκάθαρα το τι ζητούν οι αμερικάνοι.
Το ζητούμενο είναι το πως θα κινηθούν οι ρώσοι. Σε ενδιαφέρον άρθρο του al-monitor καταγράφεται ένας παραλληλισμός της ρωσικής στάσης σε Ουκρανία και Συρία με τη Μόσχα να επιδιώκει πρωτίστως τη μη πτώση των φιλικών σε αυτή καθεστώτων. Στην Ουκρανία κάθε φορά που το Κίεβο έπαιρνε κεφάλι, η Ρωσία έβρισκε τον τρόπο να εξοπλίσει τους ρωσόφωνους αλλά και να επανδρώσει μονάδες τους με χιλιάδες εθελοντές που εντελώς τυχαία είχαν περάσει από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις.
Όμως η Συρία δεν είναι Ουκρανία. Δε βρίσκεται στις παρυφές της Ρωσίας αλλά πιο μακριά. Από την άλλη πλευρά, η Συρία αποτελούσε μια φιλική χώρα. Η Ρωσία την έχει υποστηρίξει μέχρι σήμερα σε διάφορα επίπεδα αυτό όμως δε σημαίνει πως θα εξακολουθεί να αρκεί για μια κυβέρνηση που μέχρι σήμερα κατάφερε να αντέξει και βήμα βήμα να πάρει σημαντικές νίκες.
Τη στιγμή που η Δύση ετοιμάζεται να εξοπλίσει και να χρηματοδοτήσει τον FSA, η Μόσχα καλείται να εξετάσει κατά πόσο την ευνοεί η πτώση της Συρίας και η αντικατάστασή της από μια άλλη, περισσότερο ισλαμική, η οποία μαζί με το όποιο χαλιφάτο και την Τουρκία, θα αποτελούσαν έναν επικίνδυνο ισλαμικό διάδρομο προς τις παρυφές της.
Η μέχρι στιγμής στάση του «επιφυλακτικού» που αρκείται μόνο σε υποδείξεις και τυχόν μυστικές βοήθειες, ίσως πλέον να μην επαρκεί.