Η δυναμική που είχε η επιλογή της εξόδου από την Ευρωζώνη το 2010 σε σχέση με το σήμερα δεν είναι πράγματι η ίδια.
Το πιστόλι ήταν όντως πάνω στο τραπέζι, απλά ο Γιώργος Παπανδρέου δε γνώριζε από όπλα. Θεωρούσε ως τέτοιο την επιλογή να ξετινάξει τον ελληνικό λαό.
Οι εταίροι μας είχαν τον απαιτούμενο χρόνο όλα αυτά τα χρόνια που κύλησαν ώστε να μετριάσουν τις πιθανές ζημιές. Ωστόσο το όπλο της εξόδου από την Ευρωζώνη εξακολουθεί να υπάρχει πάνω στο τραπέζι έχοντας μέσα αυτή τη μια σφαίρα.
Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε άλλη ανεργία ούτε να μας δημεύουν τα σπίτια με φόρους τύπου ΕΝΦΙΑ, όπως επίσης δεν είναι δυνατό να σχεδιάζεται η εφάπαξ επιβολή φόρου επί της περιουσίας η οποία θα προκύψει εντέχνως μετά την υλοποίηση του περιουσιολογίου που επιθυμούν διακαώς τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά φυσικά μπορεί να μην ενδιαφέρουν το γερμανικό ακροατήριο της κ. Μέρκελ, όμως σίγουρα δε θα πρέπει να τους αφήσει ασυγκίνητους μια ελληνική αποχώρηση από την Ευρωζώνη κι αυτό διότι όσα επίπεδα ακόμη κι αν κατέβουμε, το κοινό νόμισμα θα μπει σε πορεία θανάτου.
Μια σειρά μύθων θα καταρρεύσουν όπως η δήθεν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες - μέλη της νομισματικής ένωσης ενώ ο πρακτικός εξαναγκασμός ενός κράτους να την εγκαταλείψει θα αποδείξει de facto ότι δεν είναι άτρωτη ή πανίσχυρη και πως το πείραμα απέτυχε.
Μια διάλυση όμως της Ευρωζώνης θα πλήξει περισσότερο από όλους στη Γερμανία και θα της κοστίσει πολύ περισσότερο από μια πραγματική διάσωση της ελληνικής οικονομίας.
Λογικά αυτό δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τη γερμανίδα καγκελάριο να το επεξηγήσει στους γερμανούς φορολογούμενους.
Για την Ελλάδα πάντως τα περιθώρια στενεύουν. Ήδη οι αγορές εκτοξεύουν το επιτόκιο δανεισμού και δείχνουν πως η χώρα πρέπει να παραμείνει δέσμια και ο λαός εξαθλιωμένος. Ίσως το πιστόλι της Δραχμής να είναι η μόνη λύση. Ακόμη κι αν τελικά χρειαστεί να πυροβολήσουμε. Πάρα ταύτα αναζητείται ο Κλιντ Ιστγουντ που θα τραβήξει το πιστόλι καθώς μέχρι σήμερα μπουχτίσαμε από κακούς και άσχημους.