Η κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Κάνει κάθε "φιλότιμη" ποσπάθεια να το αποδεικνύει με τους πολιτικούς της χειρισμούς και τις πολιτικές της αποφάσεις, ενταγμένες πάντα στο πλέγμα των συμφερόντων που απαρέγκλιτα υπηρετεί, με γνώμονα βέβαια τη...σωτηρία της χώρας!
Εξοβελίζει έτσι κάθε συναίσθημα ντροπής και εμφανίζεται "μετέωρη" ανάμεσα των συγκυριών και άβουλη στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων, που προσδίδουν νέες διαστάσεις στο κοινωνικό δράμα.
Η κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Χρειάζεται άλλωστε υπόβαθρο ψυχικό η ντροπή. Δεν ντρέπεται κανείς επειδή κάνει ντροπής πράγματα, αλλά επειδή έχει μέσα του την αρετή της ντροπής! Από ποιους της κυβέρνησης, και ιδίως του ψευδομανούς Αντώνη Σαμαρά και του μεγαλομανούς στα όρια της παχύδερμης λογικής Βαγγέλη Βενιζέλου, ζητούμε ντροπή που αποτελεί μάλιστα έννοια ταυτόσημη με την ευαισθησία;
Οι άνθρωποι αυτοί, ευρισκόμενοι για χρόνια στους κόλπους δύο κυρίαρχων μέχρι πρότινος κομμάτων, πέρασαν από όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και...χειρουργήθηκαν συναισθηματικά και ψυχικά. Σκοπός; Η δημιουργία ενός αντιανθρώπινου πειράματος με σοσιαλιστικές αποφύσεις, με μαρξιστικές προρρήσεις και νεοφιλελεύθερες προσφύσεις. Χωρίς δισταγμό. Με προγραμματισμένο τον αλληλοσπαραγμό και τις εντάσεις. Ενας εσμός ντόπμερμαν που σε κάποιο σγύριγμα υπερήχων είναι έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν, ενώ σε νορμάλ κατάσταση και με δέλεαρ την εξουσία, είναι προγραμματισμένα να μας ταλαιπωρούν...
Δοξοφάγοι αστοί απολαμβάνουν εν εκστάσει ευρισκόμενοι αναστενάρηδες το οργουέλειο όνειρο "ενός ανδρός αρχή". Παγιδευμένοι και αυτοπαγιδευμένοι από κακή εκτίμηση της πολιτικής συγκυρίας, από υπεροψία και αδηφαγία για εξουσία, από αναπροσάρμοστες υποδείξεις παρακοιμόμενων, από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρίσκεται ή σε κάποια αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων, χάνουν το έλεγχο και χωρίς στοιχειώδη ντροπή εκτρέπονται και στο τέλος συνήθως ανατρέπονται...
Μήπως ντρέπεται η αντιπολίτευση; Πως ντρέπεται όταν γινόμαστε αποδέκτες υπερχειλίζουσας βεβαιότητας για έξοδο από την κρίση και αλλοπρόσαλλες εκτιμήσεις για διαγραφή του χρέους, για ανατροπές και πολιτικές πρακτικές, με υπόβαθρο πάντα τις βερμπαλιστικές δηλώσεις;
"Χαμός" υποτίθεται χθές στη Βουλή σ' αυτή την παρωδία ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό απόντα. Με λεκτικές κορώνες που, και πάλι υποτίθεται, δυναμίτίζουν το πολιτικό κλίμα και εκδιπλώνουν την....άγρια κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τη μια η...πραξικοματική λογική των κυβερνώντων με την υπεροψία και τον αυταρχισμό, σε απόλυτη αρμονία με την ανικανότητα, να προσθέτουν μαύρες πινελιές στον καμβά της κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Από την άλλη οι αντιπολιτευόμενοι προσκολλημένοι στην επιδίωξη πρόσκαιρων εντυπώσεων. Με αιχμές για επιχειρηματικά συμφέροντα και επιχειρηματίες που"καθοδηγούν" τις αποφάσεις του πρωθυπουργού.
Πρόκειται περί αναίσχυντων ψεμάτων; Εδω ταιριάζει η λαική ρήση "τι κάνει μιαου-μιαου στα κεραμίδια". Είναι τόσο εύγλωττη η σχέση επιχειρηματιών και πολιτικής εξουσίας, που κανείς εχέφρων πολίτης δεν διαπορεί για τους...Φαράω της διαπλοκής στον τόπο τούτο. Ομως, όλοι αυτοί, και δεν είναι πολλοί, για μια χούφτα μονίμως κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών πρόκειται με έντονη παρουσία στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι, έχουν ηχηρό ονοματεπώνυμο. Ας τους κατανομάσει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, για να "εξοικειωθούν" και οι πολλοί με την αθλιότητα των ολίγων τρωκτικών που συνωθούνται και συνευρίσκονται στον ίδιο ασφυκτικό χώρο με τα όποια ερπετά της πολιτικής.
Δεν το κάνει όμως. Οπως δεν το έκαναν και άλλοι πολιτικοί, ακόμη και οι ολίγιστοι έντιμοι με έρμα ευθύνης και ντροπής. Και δεν το κάνει γιατί οι αποκαλύψεις με...ονοματεπώνυμο έχουν τις προεκτάσεις τους και ενίοτε τις οδυνηρές τους συνέπειες. Ούτε η αντιπολίτευση λοιπόν ντρέπεται, για ό,τι γνωρίζει και τεκμηριωμένα μπορεί να εκθέσει ή απλώς γνωρίζει και ατεκμηρίωτα δεν μπορεί να υποστηρίξει, οπότε και πάλι χωρίς ντροπή ακροβατεί μεταξύ βερμπαλισμού και σαθρών εντυπώσεων.
Μήπως όμως είναι η πρώτη φορά; Η αφήγηση της πολιτικής δειλίας και αδιάντροπης πολιτικής πρακτικής απ' όλα σχεδόν τα κόμματα, με εξαίρεση συγκεκριμένους πολιτικούς, επαναλαμβάνεται και προκαλεί τους σκεπτόμενους πολίτες. Ετσι τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας παραμένουν, οι εντυπώσεις διαμορφώνονται κατά τις επιταγές της πολιτικής συγκυρίας, αλλά ακόμη και τα εθνικά θέματα τραβούν το μοιραίο δρόμο τους. Και κανένας δεν υποχρεώνεται τελικά να απαντήσει σε κανέναν, ούτε να απολογηθεί ενώπιον του έθνους.
Το αποτέλεσμα: Οι μισοί για τους αλλους μισούς είναι απατεώνες, ακόμη και προδότες ή μειοδότες. Δηλαδή το μόνο πλέον προνόμιο των Ελλήνων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους απατεώνα ή μειοδότη. Και μάλιστα χωρίς το συναίσθημα της κοινωνικής ντροπής! Ούτε σ' αυτή την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία της εκλογής δεν υπεισέρχεται η ντροπή, έστω και εξ' ανάγκης.
Κατά τα άλλα, εκτός Βουλής, δεν λείπουν οι εκκλήσεις προς την κατεύθυνση της εθνικής ομοψυχίας δια στόματος των αδιάντροπων της πολιτικής. Και τα μικρότερα κόμματα; Εχουν ντροπή; Ναι, κάνουν την κριτική τους και συνήθως κανείς δεν τείνει ευήοον ους. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Και κανένας δεν επιχειρεί να αποδείξει ότι χωρίς ντροπή πορευόμαστε, λαός και εξουσία. Οτι δεν είναι αυτά που του καταμαρτυρούν. Προσπαθεί να καταμαρτυρήσει τα του αντιπάλου. Δηλαδή,το ένα χείριστο προσπαθεί να ανασύρει από την καταπακτή των αδιεξόδων και της πολιτικής αδιαντροπιάς, το άλλο χείριστο.
Και αν δεν υπάρχει, κατασκευάζεται. Για να υπάρξει αμοιβαία εξουδετέρωση. Και οι Ελληνες παραμένουν οι συλλέκτες των χειρίστων, πληρώνοντας μονίμως τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και πάλι χωρίς ντροπή, αυτή τη φορά κοινωνική. Χωρίς ντροπή για την εξευτελιστική ανοχή. Και το έθνος βουλιάζει σταθερά στα νερά του Αιγαίου, η δε Τουρκία ως αναδυόμενη Αφροδίτη λικνίζεται κατά καιρούς τροπαιούχους, ανεξάρτητα των δικών της προβλημάτων.
Ετσι, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Γιατί, αυτή η αντίληψη στην πολιτική και γενικά στη δημόσια ζωή, που έχει διαποτίσει και την κοινωνική ζωή, η αντίληψη της "μη ντροπής", υπονομεύει και ναρκοθετεί τα πάντα. Ανατρέπει έννοιες, δίνει ερεθίσματα στους επιπολάζοντες και τους συνθηματολόγους, που προάγουν το ψεύδος σε αλήθεια. Και με την ...χωρίς ντροπή πολιτική και την χωρίς ντροπή κοινωνική ανοχή, πληθαίνουν και μαζοποιούνταιοι οι ήδη αποβλακωμένοι και επέρχεται η πλήρης αναστροφή. Και θεωρείται το ψεύδος, αλήθεια.
Και η κοινωνία μετατρέπεται σε "τσιμέντινη" ή "γύψινη" ή "αναπολητική" παλαιών καλών εποχών!..