Ενα από τα βασικά γνωρίσματα της θεωρίας της πολιτικής ανικανότητας εν Ελλάδι, των οβίδιων πολιτικών μεταμορφώσεων, που ενίοτε παρουσιάζονται και ως άσκηση γυμναστικής ή θεαματικών πολιτικών ακροβατισμών, κοινώς "κυβιστήσεις" και πιο κοινώς πολιτικές "κωλοτούμπες", είναι η αέναη εξελικτικότητά της στην ελληνική πραγματικότητα...
Είναι η πιο "κινητική"πολιτική πρακτική, που τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά πολιτικής ιδεολογίας. Ενα μόνο στοιχειο στατικό - αλλά με αφάνταστο δυναμισμό στον πυρήνα του - έχει η πρακτική τούτη: τον ιδεατό της στόχο, τη μυθοπλασία και την κοροιδία του συνόλου ει δυνατόν της κοινωνίας. Και σύρροπα με το σκοπό τούτο έχει αναπτυχθεί το "ιδεώδες" της υποδούλωσης της κοινωνικής λογικής από τη δεσποτική κυριαρχία του κράτους ή των πολιτικών ομάδων, που αναλαμβάνουν κατά καιρούς να το εκπροσωπήσουν.
Για τους "κωλοτούμπες" της πολιτικής, η ανεξαρτησία του πνεύματος, που είναι ένα από τα μέγιστα αγαθά στους καιρούς του ζόφου, είναι απεχθής. Γιατί οι πολιτικοί "κωλοτούμπες" ζητούν τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής προσαρμογής των πολιτών. Και άντε να...ανεχθούν την ανεξαρτησία του πνεύματος των ολίγιστων να περιορίζεται στο ρόλο του "ανιδιοτελούς παρατηρητού" των κοινωνικών φαινομένων και της πορείας των πολιτικών πραγμάτων.
Και όλα τελικά στη Ελλάδα της πολιτικής "κωλοτούμπας", ιδίως εσχάτως, γίνονται εν ονόματι της "σωτηρίας" μας και της...δημοκρατίας! Και έτσι, όπως τότε στην Αρχαία Αθήνα, η σημερινή Ελλάδα διαλύεται και καταρρέει. Και "γνήσια" απόγονος του σοφιστικού δόγματος "αδικούντα μη διδόναι δίκην", η πλειοψηφία της Βουλής υπερψηφίζει, κατά πάγια τακτική, τις προτάσεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ολίγων, εν ονόματι πάντα της...σωτηρίας των πολλών!
Και το χειρότερο είναι , ότι το πλήθος, εθισμένο στην πολιτική πρακτική της "κωλοτούμπας" και της παραμυθίας, δεν διψά για την αλήθεια και αποστρέφεται τα πασιφανή πράγματα, ενώ θεοποιεί ενίοτε την πλάνη, που γοητεύει. Τους δε ολίγους που διαβλέπουν την επερχόμενη καταστροφή, και δεν έχουν οι άνθρωποι αυτοί να κάνουν με τον όποιο εγκλωβισμό τους στο ασφυκτικό πλαίσιο της ευρύτερης αντιπολιτευτικής εμμονής, όχι μόνον δεν τους κατανοεί και δεν τους αποδέχεται, αλλά και τους λοιδωρεί ή συντάσσεται με την πολιτική απάτη, που τους θεωρεί "υπονομευτές των μεταρρυθμίσεων".
Με άλλες λέξεις, από την μαζοποιημένη κοινωνία, όπου το άτομο "μετασχηματίζεται" σε αγέλη, που σκέπτεται, συναισθάνεται και βούλεται, ό,τι σκέπτεται και βούλεται ο όποιος απατεώνας της πολιτικής, ο οποίος ωστόσο ανεδείχθη με "δημοκρατικές διαδικασίες", αναφύεται, βλασθαίνει και καρποφορεί η πολιτική ανικανότητα των πολλών"απαίδευτών" επί των ολίγων "πεπαιδευμένων". Της άβουλης και εμμονικής πλειοψηφίας επί της ανυπεράσπιστης μειοψηφίας.
Ετσι, αν στον καιρό των πατέρων της Δημοκρατίας, του Σόλωνος και του Κλεισθένους, δεν θεωρείτο: Ως δημοκρατία η πολιτική απάτη,ως ελευθερία η ανομία, ως ισότητα η ασυδοσία, ως ειλικρίνεια η υποκρισία, ως ενημέρωση η παραπλάνηση, ως μόρφωση η παραμόρφωση, ως ανθρωπιά ο απανθρωπισμός, ως πατριωτισμός η προσδοσία, ως ομοψυχία ο διχασμός και τα πολιτκικά διλήμματα, ως "επιτηδειότης' τα σκάνδαλα, σήμερα αντεστράφηκαν κατά πάντα οι όροι.
Διότι, τότε σκόπος και προσπάθεια του Κράτους, ήταν ο κολασμός των εναντίον του πολιτεύματος, της δικαιοσύνης και του νόμου δρώντων. Και επεδιώκετο η βελτίωση των πολιτών, με τρόπο ώστε να μη κυριαρχεί η μηχανική ισότητα των πάντων, αλλά η αναλογική ισότητα, η οποία δίδει στον καθένα αυτό, που του ανήκει...