Μακριά από εμένα η ιδιότητα του προπονητή της εξέδρας. Απλός φίλαθλος είμαι όπως όλοι μας.
Όταν διαφάνηκε ότι ο Φερνάντο Σάντος εγκαταλείπει την Εθνική Ομάδα για να έρθει ο Ρανιέρι που πλέον έχει περάσει την καμπή στην καριέρα του, δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα. Επιπλέον οι ιταλοί προπονητές δεν έχουν και τις καλύτερες επιδόσεις εκτός συνόρων.
Με το Σάντος είχαμε μια ομάδα που διατηρήθηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης δίνοντας το παρόν στις μεγάλες διοργανώσεις.
Αν είχαμε λίγο μεγαλύτερη τύχη ή περισσότερο ταλέντο, θα είχαμε προκριθεί στους 8 τους Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Πάρα ταύτα ο Σάντος αφέθηκε να αποχωρήσει ενώ αφήνεται η εντύπωση πως οι σχέσεις δεν υπήρξαν οι καλύτερες.
Ωστόσο φαίνεται πως κάποιοι είχαν πιστέψει ότι το όνομα "Ρανιέρι" εγγυάται και το αποτέλεσμα. Προς ώρας διαψεύδονται πανηγυρικά.
Ο Σάντος είχε κάνει κάτι πολύ σωστό. Βάδισε πάνω στα βήματα του προκατόχου του βλέποντας ότι αυτό είναι το στιλ που μας ταιριάζει και τελικά κατόρθωσε κάτι πολύ ανώτερο, να διατηρήσει ψηλά την ομάδα.
Η Ελλάδα δεν έχανε εύκολα, όταν έχανε διότι δε συνέβαινε συχνά αυτό.
Ο ίδιος χθες πανηγύρισε στην Κοπεγχάγη το 0-1 ως προπονητής πλέον της χώρας του.
Τα μουδιάσματα μετά το καλοκαίρι και τις αλλαγές, η άδεια έδρα με τη Ρουμανία και οτιδήποτε άλλο ήταν γνωστά εκ των προτέρων. Ο στόχος έπρεπε να ήταν τα αποτελέσματα και όχι οι εκ βάθρων αλλαγές.
Μπορεί ο Ρανιέρι να αφήσει εποχή αν δεν τρίξει η καρέκλα του. Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή ακόμη και το ματς με τα Φερόε δεν μπορεί να θεωρείται κερδισμένο.