Πάει κι ο Λουκάνικος ή αλλιώς Θεόδωρος όπως τον είχε ονομάσει ο άνθρωπος που τον φρόντιζε. Όσοι είχαμε την ευτυχία να μεγαλώσουμε με τετράποδα, διδαχθήκαμε πολλά μαθήματα.
Αρκετά τέτοια μας παρέδωσε και ο Λουκάνικος.
Παρών στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Τι κι αν κάποιος τετράγωνος ΜΑΤατζής κάποτε τον κλώτσησε ή αν εισέπνευσε όλα αυτά τα δηλητήρια που τελικά του έκοψαν το νήμα της ζωής; Ο Λουκάνικος δε φοβήθηκε. Ίσως με το τρομερό ένστικτο που διαθέτουν εκ φύσεως οι σκύλοι να διαισθανόταν πως εκείνες οι διαδηλώσεις γίνονταν για κάποιο σοβαρό λόγο, ότι η κοινωνία κινδύνευε, πως συνέβαινε κάτι το οποίο δεν ήταν σωστό.
Τελικά ο Λουκάνικος έκανε μια γεμάτη ζωή και τι κι αν ήταν σκύλος; Έγινε πασίγνωστος, αγαπητός κι ούτε λίγο ούτε πολύ φεύγει σαν ήρωας.
Δεν αποκλείεται και να το αξίζει.
Σίγουρα πάντως δεν το αξίζουμε όλοι εμείς.
Μας παίρνουν τα σπίτια, μας έδιωξαν από τις δουλειές μας, μας μείωσαν τους μισθούς μας, μας έκαναν τη ζωή πανάκριβη, μας δημιούργησαν δόλια ένα χρέος που δεν είχαμε, μας έκλεψαν τα όνειρα, μας άδειασαν το παρόν, μας σκοτείνιασαν το μέλλον και μας στοίχειωσαν τον ύπνο αλλά εμείς κάτι σαν υπνωτισμένοι, δεν αισθανόμαστε το καυτό λάδι. Δεν αντιδράμε.
Εμείς είμαστε κάτι ανάμεσα σε λουκουμάδες ή κεφτέδες.
Αλήθεια τι θα έκανε ο Λουκάνικος αν όσο ζούσε, τολμούσε κάποιος να πειράξει τα δικά του κεκτημένα;