Αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο έλεγαν στην αρχαία Ρώμη και μπορούμε να πούμε πως είχαν δίκιο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1974, η χώρα επέλεγε πάντοτε - με εξαίρεση το 1987 - την αποκλιμάκωση μέσω υποχωρητικότητας σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην ανατραπούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ταυτόχρονα επιδιδόταν σε ράλι εξοπλισμών δίχως όμως αυτοί να είναι αντάξιοι των θυσιών του ελληνικού λαού αλλά και προς το βέλτιστο συμφέρον / αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων. Εξυπηρετούσαν «άλλες ανάγκες».
Σουρωτήρι το Αιγαίο από τα μαχητικά, λες δεν πειράζει, θα τα διώξουμε και θα φύγουν.
Βολτάρουν τα τουρκικά πλοία στα ελληνικά χωρικά ύδατα, λες δεν πειράζει, τα παρακολουθούμε και θα φύγουν.
Μπαίνει το Barbaros στην κυπριακή ΑΟΖ, λες δεν πειράζει, θα φύγει.
Στηριζόμαστε δηλαδή στο ότι η τουρκική προκλητικότητα είναι προσωρινή τουλάχιστον ως προς το γεγονός και ότι μετά επανερχόμαστε στο πρότερο καθεστώς.
Φυσικά και δεν ισχύει αυτό το επιχείρημα, καθώς η Αγκυρα με όλα αυτά τα συμβάντα πέτυχε να καθιερώσει από το πουθενά γκρίζες ζώνες και αμφισβητούμενα σημεία.
Ακόμη όμως κι αν το δεχθούμε, αναρωτιέται κανείς τι θα συμβεί με ένα μόνιμο γεγονός.
Η εξαγγελία και οι προχωρημένες επαφές με το Αζερμπαϊτζάν για την αγορά πλατφόρμης εξόρυξης φανερώνουν, αν τελικά πραγματοποιηθεί, τη διάθεση της Αγκυρας για κάτι μονιμότερο σε σχέση με τα σημερινά μέσα που μετέρχεται.
Έστω λοιπόν ότι εγκαθιστά πλατφόρμα μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ. Εκεί πλέον δε θα χωρά άλλη σκόνη κάτω από το χαλί. Τι θα κάνουμε; Θα αντιδράσουμε; Θα τη βυθίσουμε; Θα την ανατινάξουμε; Θα πούμε ότι είναι θέμα που αφορά την Κύπρο; Θα βοηθήσουμε στην εγκατάστασή της;
Και μετά, αν εγκαταστήσουν άλλη μια έξω από την Κρήτη ή το Καστελόριζο;
Με όλα τα παραπάνω θέλω απλά να εκφράσω τον προβληματισμό μου στο τι θα επακολουθήσει όταν οδηγηθούμε σε εκείνο το σημείο - γεγονός - πρόκληση που πλέον δε θα μπορούμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε ή να υποβαθμίσουμε διότι θα συνιστά εθνικό ακρωτηριασμό.
Ποια θα είναι η επιλογή εκείνης της στιγμής που με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται πως πλησιάζει;