Καμιά φορά, είναι αυτό που λένε «θέλω ν’ αγιάσω, και δε μ’ αφήνουν»!!
Τι ήταν αυτό πάλι με την ψήφο εμπιστοσύνης που αποφάσισαν να ζητήσουν οι κ.κ. Βενιζέλος και Σαμαράς;!
Ας δούμε κατ’ αρχήν την ίδια την ανακοίνωση, της Κυβερνητικής Εκπροσώπου κ. Σοφίας Βούλτεψη.
«Κατά τη σημερινή σύσκεψη του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, αποφασίστηκαν και ανακοινώνονται τα εξής:
1. Η διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας θα κινηθεί, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα και τη συνταγματική πρακτική, έναν μήνα πριν από τη λήξη της θητείας του απερχομένου Προέδρου, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2015.
2. Με την έναρξη της νέας Συνόδου της Βουλής, η κυβέρνηση θα ζητήσει αμέσως την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης της Βουλής προς αυτήν, σύμφωνα με το άρθρο 84 του Συντάγματος.»
Κι ας αρχίσουμε τις παρατηρήσεις:
Πρώτον. Με τα προεκλογικά σενάρια να βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, τα οποία μάλιστα ενισχύονται από παραιτήσεις Γενικών Γραμματέων αλλά και δηλώσεις - τοποθετήσεις κυβερνητικών βουλευτών, την αντιπροσωπεία της τρόικα ήδη στην Ελλάδα να πιέζει για περαιτέρω μέτρα και την αναμενόμενη νέα έκθεση για τα stress tests των τραπεζών, ανακοινώσεις όπως αυτή δεν γίνονται (κατά τη γνώμη μου) από την Κυβερνητική Εκπρόσωπο, αλλά από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό με διάγγελμα προς το λαό.
Δεύτερον. Με πιο σκεπτικό στην ίδια δήλωση με την οποία ανακοινώνεται η πρόθεση της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, εμπεριέχεται και μάλιστα πρώτο κατά σειρά, το ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κύριος δηλαδή λόγος βάσει του οποίου (με τα μέχρι στιγμής δεδομένα) πρόκειται να προκληθούν εθνικές εκλογές;!
Και αν το σκεπτικό ήταν να αποκλεισθούν τα προεκλογικά σενάρια, επιτυγχάνεται ακριβώς το αντίθετο και ουσιαστικά αποκαλύπτεται η αλήθεια. Ότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ζητά μία … παράταση θητείας πέντε μηνών για να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο.
Τρίτον. Εφόσον, ούτως ή άλλως, η συζήτηση για την ψήφιση του Κρατικού Προϋπολογισμού, η οποία επίκειται, αποτελεί κάθε χρόνο μία «de facto» ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, ποιος ο λόγος να υπάρξει εκ των προτέρων μία τέτοια διαδικασία; Μήπως τελικά, όπως κατά κόρον αναφέρεται τον τελευταίο καιρό, ο προϋπολογισμός «δεν βγαίνει» και τελικά το αναμενόμενο Πολυνομοσχέδιο θα περιλαμβάνει μέτρα και διατάξεις, όπως αυτά θα συμφωνηθούν με την τρόικα, ώστε η κυβέρνηση να φοβάται πως θα δημιουργήσουν τέτοιο πρόβλημα στους βουλευτές που τη στηρίζουν, που δεν θα επιτρέπουν την υπερψήφισή του;
Πέραν όλων των ανωτέρω, μήπως στόχος των κ.κ. Βενιζέλου και Σαμαρά με αυτή τους την προσωπική κίνηση, είναι απλά το να πιεστούν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές που επηρεάζονται από τους κ.κ. Παπανδρέου και Καραμανλή αντίστοιχα, και έχουν (πάλι !) «σηκώσει μπαϊράκι» με δηλώσεις όπως αυτές των Γ. Βλάχου και Ν. Κακλαμάνη οι οποίοι κάλεσαν τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί με σκοπό τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας;
Όποιος κι αν είναι ο πραγματικός λόγος αυτής της κίνησης, το μόνο ίσως θετικό που περιλαμβάνει, θα είναι η τριήμερη συζήτηση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας, με την «αναγκαστική» προσωπική παρουσία του κ. Σαμαρά στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων. Κι εδώ θα πρέπει πάλι να σημειωθεί ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, έχει μέχρι σήμερα πραγματοποιήσει πέντε μόλις ομιλίες στην ολομέλεια του Σώματος από την ημέρα εκλογής του, καμία δε εκ των ανωτέρω το 2014, παρά τις επανειλημμένες ερωτήσεις για σημαντικότατα θέματα που του έχει απευθύνει ο πρόεδρος του κινήματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (όσο και άλλοι)!
Κρατήστε δε στο πίσω μέρος του μυαλού σας και τη διαδικασία σύμφωνα με την οποία τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 2011, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ζήτησε και πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, με τον όρο ότι θα εγκατέλειπε την εξουσία και θα προχωρούσε άμεσα σε σχηματισμό νέας κυβέρνησης, με διευρυμένη κοινοβουλευτική σύνθεση και πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Όπως και έγινε, με την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου την οποία στήριξαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ να ορκίζεται λίγες ημέρες αργότερα.
Πόσο όμοιες ή όχι είναι οι δύο περιπτώσεις, μένει να φανεί.