Βουτηγμένα στα αίματα τα παλικάρια του YPG, που δεν πρέπει να είναι πάνω από 20 χρονών το καθένα, βαριά τραυματισμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου δεν φοβούνται, δεν κλαίνε, δεν μετανιώνουν… Αντιθέτως, ο ένας από τους δύο, που μπορεί και υψώνει το χέρι, σχηματίζει το σήμα της νίκης.
Οι εχθροί τους πεθαίνουν για να πάνε στον παράδεισο, αυτοί πεθαίνουν για τον λαό και την πατρίδα, πεθαίνουν για να προστατέψουν τον λαό και την πατρίδα, πεθαίνουν ως ήρωες…
Στα τείχη της Κομπάνι από τις 15 Σεπτεμβρίου ορμάνε σαν λυσσασμένα σκυλιά οι ορδές της βαρβαρότητας, της δεισιδαιμονίας, του μεσαίωνα, της μισαλλοδοξίας. Αλλά τα τείχη της Κομπάνι δεν θα πέσουν ποτέ, γιατί τα υπερασπίζονται γυναίκες αμαζόνες και άνδρες ήρωες.
Στα τείχη της Κομπάνι ο πατριωτικός σοσιαλισμός θα συντρίψει τη βαρβαρότητα! Τα τείχη της Κομπάνι μας διδάσκουν πολλά και εδώ στην Ελλάδα που τα ξεχάσαμε και είναι καιρός να τα θυμηθούμε…
tribune.gr