Είναι από εκείνες τις στιγμές που, θολωμένος από τα νούμερα των στατιστικών, των Δελτίων Τύπου, των Ανακοινώσεων και ότι άλλο, που αποδεικνύουν πλέον την πλήρη ανυπαρξία της Κοινωνικής Πολιτικής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλονται από τους δανειστές μας (τους), παράλληλα με την αγανάκτηση που κυριεύει γι’ άλλη μια φορά το νου, ένα ακόμη πιο ισχυρό συναίσθημα κάνει την «εμφάνισή» του.
Αυτό της άκρατης λύπης.
Της λύπης για μία χώρα που, αν συνεχισθεί αυτή η πολιτική της υποτέλειας στις αποφάσεις των άλλων, απέχει ακόμη έτη φωτός από το να γίνει Κράτος.
Της λύπης για έναν λαό που, σοκαρισμένος από τις αλλεπάλληλες αλλαγές που συμβαίνουν στην καθημερινότητά του, αρνείται ν’ αναγνωρίσει στον εαυτό του το δικαίωμα της εναντίωσης στις αποφάσεις που, αποδεδειγμένα (το ξαναγράφω), λαμβάνουν άλλοι για τον ίδιο, όταν του είχαν υποσχεθεί τα ακριβώς αντίθετα. Αποφάσεις που όχι μόνο επηρεάζουν αρνητικά τις Συνθήκες Διαβίωσής του, αλλά υποθηκεύουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο το μέλλον των απογόνων του.
Αποδεδειγμένα λοιπόν και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, περισσότερο από το 44% του πληθυσμού της χώρας το 2013, θα κατατασσόταν ως εκτεθειμένο στον Κίνδυνο Φτώχειας, με βάση τις Συνθήκες Διαβίωσης του 2008!
Αποδεδειγμένα σήμερα, πάνω από 6.300.000 Έλληνες βρίσκονται σε Κίνδυνο Φτώχειας και Κοινωνικού Αποκλεισμού, με το 29% αυτών να είναι παιδιά έως 17 ετών!
Αποδεδειγμένα από τη μελέτη των δεικτών για τις Συνθήκες Διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας, προκύπτει ότι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών, ΔΕΝ αφορά μόνο το φτωχό πληθυσμό, αλλά και μέρος του ΜΗ φτωχού πληθυσμού!
Αποδεδειγμένα κατά την διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων μνημονιακών ετών (2010 – 2013) υπάρχει ΑΥΞΗΣΗ της υλικής στέρησης. Αύξηση δηλαδή του πληθυσμού που λόγω οικονομικών δυσκολιών, στερείται τεσσάρων Βασικών Αγαθών και Υπηρεσιών, όπως η αδυναμία πληρωμής για ικανοποιητική θέρμανση, αδυναμία διατροφής που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη μέρα κοτόπουλο, κρέας ή ψάρι και φυσικά αδυναμία πληρωμής δανείων, δόσεων αλλά και πληρωμής πάγιων λογαριασμών.
Ποια αλήθεια η χρησιμότητα των ανακοινώσεων για πρωτογενή πλεονάσματα, όταν ο ίδιος ο λαός που κυβερνάς βρίσκεται κάτω από αυτές τις συνθήκες;!
Και πόσο υποκριτικό είναι το, χιλιοειπωμένο από τα χείλη των εκφραστών αυτής της πολιτικής, «γνωρίζουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού, και προσπαθούμε για την αναστροφή αυτών των θλιβερών καταστάσεων»;!
Πόσο εξοντωτικά εκνευριστικό το να ακούν αυτά τα έξι εκατομμύρια των Ελλήνων που απειλούνται ή και ζουν εδώ και μήνες με τη Φτώχεια, ότι υπάρχουν βουλευτές που (άκουσον – άκουσον) έμαθαν λέει να ζουν και με … 1.500 ευρώ το μήνα;!
Τι περισσότερο μπορεί να περιμένει κάποιος ή πρέπει ακόμη να συμβεί, για ν’ αποφασίσει να πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια, πάντα μέσα στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών και των προβλέψεων του Συντάγματος;
Και, σε τελική ανάλυση, πότε θα πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως Αριθμούς σ’ ένα δικό τους Σύστημα, κι όχι Ανθρώπους μέσα σε μια πολιτισμένη κοινωνία;!