Οι σημερινοί πολιτικοί στην Ελλάδα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την ενεργό συμμετοχή τους στα πολιτικά δρώμενα σε θέσεις ευθύνης ή και με την ανοχή τους, έχουν διαπράξει σωρεία "εγκλημάτων" κατά του λαού, τον οποίο καλούν συχνά να επικυρώνει τις αλλοπρόσαλλες ή και άνομες ενέργειές τους.
Οι πολιτικοί αυτοί δεν είναι προοδευτικοί, ούτε εκφραστές του ανθρωπισμού, γιατί δεν τον θεραπεύουν, αλλά εκμεταλλευτές μιας ξεπερασμένης πολιτικής πρακτικής , ενίοτε και δοξασίας, τη οποία προβάλλουν για να κρατήσουν ή να υφαρπάσουν την εξουσία.
Ο χαρακτηρισμός του προοδευτικού πολιτικού αρμόζει μόνο σ' αυτόν που δουλεύει και παράγει πολιτική για την ανακούφιση των κοινωνικών ομάδων και όχι στα οκνηρά παράσιτα, που η αποτυχία και τα συμπλεύγματά τους καλλιεργούν το κοινωνικό μίσος. Στις προηγμένες κοινωνίες, η εμπειρία και ο ορθός πολιτικός λόγος γκρέμισαν τους μύθους. Ο νέος κόσμος που ήρθε διαπιστώνει πως στην ιστορία του πολιτικού πολιτισμού, τα αυθαίρετα αξιωματικά συστήματα δεν λύνουν τα κοινωνικά προβλήματα, ούτε μπορούν να αποτελέσουν τελικό σκοπό. Κι αυτό, γιατί στην κοινωνική και γενικότερα στην ανθρώπινη εξέλιξη, ούτε τέλειο ούτε αμετάβλητο πρότυπο υπάρχει.
Η πρόδος δεν καθορίζεται με εμμονές και προσκόλληση σε ευκαιριακά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες, ούτε με δόγματα. Η πρόοδος, πολιτική και κοινωική, είναι μια συνεχής ανοδική πορεία για τη γνώση και την κυριαρχία της ανθρώπινης ύπαρξης πρώτιστα. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται πρόοδος η πανάκεια των μνημονίων, όταν η εφαρμογή της προυποθέτει τη βίαιη επιβολή της συνεχούς συρρικνούμενης οικονομικής δύναμης ττης κοινωνίας, για την εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους και των απαιτήσεων των δανειστών;
Η κοινωνική εξαθλίωση απομυθοποίησε τα πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος και ανέδειξε τα πολιτικά εγκλήματα του παρόντος. Είναι παραλογισμός και νοητική καθυστέρηση να θεωρείται σήμερα η δεσποτεία της "μνημονειακής εξουσίας" ως πρόοδος και ανέλιξη του κοινωνικού συνόλου. Και το πολιτικό ψέμα έχει καταντήσει έμφυτη ιδιότητα των πολιτικών τούτης της χώρας, της δακρύβρεκτης από τον πόνο και τους κόπους της κοινωνίας των πολιτών διαχρονικά.
Η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, με έναν πρωθυπουργό σε κατάσταση νευρικής κρίσης, παραμένει εγκλωβισμένη όχι απλώς στον...φραπέ, αλλά κυρίως στη μιζέρια και στις εγκληματικές για τους πολίτες πολιτικές πρακτικές. Η παράκρουση των τεχνοκρατών και των ανίκανων πολιτικών δε, που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία δίχως να έχουν διαχειριστεί προηγουμένως ούτε περίπτερο, ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα.
Ενας ακατανόητος πολιτικός λόγος, που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κάθε έννοια σεβασμού και ευγένειας, ενώ ακολουθούνται πολιτικές που αρνούνται έστω έναν παρηγορητικό λόγο στους εξαθλιωμένους συνταξιούχους, στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, στους άλλους τόσους πολίτες που ζούν υπό το άγχος και τη δαμόκλεια σπάθα της ανέχειας. Και όλα αυτά στο όνομα της "σωτηρίας" της χώρας από τον οικονομικό όλεθρο, που οι ίδιοι αυτοχριζόμενοι "σωτήρες" πολιτικοί προκάλεσαν. Σο όνομα του κυνισμού της "ρεαλ πολιτικ", όπως αυτάρεσκα ονομάζουν την πολιτική αναλγησία...