Την ώρα που η Τουρκία βρίσκεται για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες με την πλάτη στον τοίχο, η ελληνική πολιτική σκηνή απουσιάζει.
Πλήθος πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων της Δύσης αναδεικνύουν και στηλιτεύουν το βρωμερό ρόλο της γείτονος στην υπόθεση της Συρίας ενώ το κουρδικό κίνημα δείχνει πως πλέον ανοίγει για τα καλά.
Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να κάνουμε λόγο και για ένοπλη εξέγερση δίχως να αποτελεί υπερβολή διότι πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις τις πυρπολήσεις εκατοντάδων κτιρίων, ΙΧ, συμβόλων του νεώτερου τουρκικού κράτους, τα γεγονότα της Naysabin με το άνοιγμα του φυλακίου, τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες; Συγκριτικά μόνο να αναφέρουμε ότι όταν ξεκίνησε το κακό στη Συρία, αυτό δε συνέβαινε.
Ωστόσο το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας απέχει τραγικά.
Ακούσαμε καμιά δήλωση του έλληνα πρωθυπουργού;
Διαβάσαμε κάποια δήλωση του υπουργού εξωτερικών;
Παρατηρήσαμε μήπως μια δέσμη ενεργειών με επισκέψεις σε χώρες του εξωτερικού ώστε να δημιουργηθεί ένα μπλοκ ενάντια στην Τουρκία για μια σειρά θεμάτων όπως ο υποκινητικός της ρόλος στα της Συρίας, οι απαράδεκτες ενέργειές της στην ΑΟΖ της Κύπρου, οι διαρκείς παραβιάσεις της σε θάλασσα κι αέρα του Αιγαίου, τις καραβιές των εκατοντάδων λαθρομεταναστών (ανάμεσά τους και τζιχαντιστές) που ξεφορτώνει στα νησιά μας;
Άραγε αν ζούσε σήμερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος πως θα χειριζόταν την ευρύτερη γεωπολιτική κατάσταση;
Τραγικά λίγοι, απειροελάχιστοι σε πολιτικό μπόι, το μόνο που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή το πολιτικό προσωπικό είναι αν βγαίνουν ή δε βγαίνουν τα κουκιά για το Μάρτιο. Εξουσία να είναι, προνόμια να είναι και ας είμαστε απλά τοποτηρητές στον τόπο μας.
Αυτό μας ενδιαφέρει. Για αυτό ζούμε και αναπνέουμε. Τίποτε άλλο δεν έχει αξία.
Στο δε ελεύθερο χρόνο μας παίζουμε με το twitter μας.