Συνέπεια της παραποίησης της ιστορικής αλήθειας είναι και η παραποίηση του ιστορικού νοήματος.
Στο ερώτημα: "Ποιο είναι το ιστορικό νόημα;" Είναι η κατανόηση του παρελθόντος, η βίωση του μέλλοντος ή η ερμηνεία του παρόντος; Η Φιλοσοφία της Ιστορίας ως πρώτη και βασική απάντηση θεωρεί: Την διάθεση προς κατανόηση του παρελθόντος. Ομως, ερωτάται: "Είναι απαλλαγμένη η διάθεση αυτή από την επιρροή του παρόντος;"
Διότι, εφόσον το εκάστοτε παρόν είναι προιόν του Γίγνεσθαι, αναμφισβήτητα προέρχεται από το παρελθόν. Και εφόσον το παρόν έχει ίδιον τρόπο σκέψης, αντίληψης και κρίσης, έπεται ότι και αντιλαμβάνεται και κρίνει και κατανοεί το παρελθόν εκάστοτε, διαφοροτρόπως. Η συγγραφή της ιστορίας φέρει, κατ' ανάγκην, την σφραγίδα του παρόντος. Γι' αυτό η φιλοσοφία της ιστορίας, θεωρεί περαιτέρω ως βασικότερο στοιχείο του ιστορικού νοήματος, την αυτοπροβολή του παρόντος στο παρελθόν.
Αλλά και πάλι ερωτάται: "Υπάρχει παρελθόν και παρόν χωρίς μέλλον;"
Διότι είναι εξακριβωμένο, ότι ο άνθρωπος ενώ ψυχολγικώς ζει στο παρόν, αναμιμνήσκεται το παρελθόν, αλλά οραματίζεται το μέλλον. Αυτό δε συμβαίνει, επειδή μεταξύ ανάμνησης, που αποτελεί το περιεχόμενο του παρελθόντος και της ελπίδας, που είναι το περιεχόμενο του μέλλοντος, υπάρχει αμοιβαιότητα, η οποία αποτελεί την ουσία του παρόντος.
Υπάρχει μια "μύχια βούληση", που επιδρά και καθοδηγεί στο μέλλον, από το παρόν δια του παρελθόντος και που πραγματώνεται σε μια άλλη κατάσταση, εκτός του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος: Στην πραγματικότητα.
Οπως η ανάμνηση άνευ ελπίδας είναι τυφλή, και η ελπίδα άνευ αναμήσεως είναι κενή, έτσι και η πραγματικότητα άνευ της αμοιβαιότητας μεταξύ ανάμνησης και ελπίδας, που αποτελούν την ουσία του παρόντος, είναι νεκρή. Αυτό σημαίνει ότι βασικότερο στοιχείο της φιλοσοφίας της ιστορίας, αναφορικώς με το ιστορικό νόημα, είναι η προβολή του παρόντος δια του παρελθόντος και του μέλλοντος στην πραγματικότητα, που είναι το σημείο διασταύρωσης τους με την αιωνιότητα.
Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που εσφαλμένως ο Μαρξισμός, ήθελε τους ιστορικούς νόμους παρόμοιους των φυσικών, για τον καθορισμό του μέλλοντος, ενώ στην πραγματικότητα, οι ιστορικοί νόμοι είναι ηθικοί. Και κατ' ακολουθίαν πιθανολογικοί. Γι' αυτό δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός, που να μην αντικατοπτρίζεται η αιωνιότητα.
Το νόημα της ιστορίας συνίσταται αφ' ενός μεν στη διάθεση για κατανόηση του παρελθόντος και στη βούληση, που επιδρά και καθοδηγει προς το μέλλον, αφ' ετέρου δε στην αυτοερμηνεία του παρόντος δια της ιστορίας. Η εύρεση του ιστορικού νοήματος, δια της κατανοήσης του παρελθόντος και της βίωσης του μέλλοντος στην αυτοπροβολή και αυτοερμηνεία του παρόντος, αποτελεί και τον γενικό σκοπό της ιστορίας, τον ιστορικό φρονηματισμό.
Υπό την έννοια αυτή γίνεται φανερό ότι:
- Ο σκοπός της Ιστορίας συμπίπτει με τον σκοπό της Αγωγής της Παιδείας.
- Η ιστορία είναι κατ' εξοχήν μάθημα, με το οποίο στο σχολείο συντελείται η
μόρφωση.
- Η αξία όλων των άλλων μαθημάτων κρίνεται από τη σχέση τους με την Ιστορία,
απόψεως μορφωτικής δύναμης.
- Ιστορία,πολιτική αγωγή, μόρφωση είναι έννοιες ταυτόσημες.
- Κάθε ιδεολογική διαστροφή και ηθικοεθνική διάβρωση αρχίζει από τη διδασκαλία
της Ιστορίας και με τη διδασκαλία αυτής.
Τις τελευταίες δεκαετίες , η Φιλοσοφία της Ιστορίας στη χώρα μας διέρχεται βαθιά κρίση. Ο λίβας του "προοδευτισμού" και ο παγερός βορράς του "σοσιαλιστικού μετασχηματισμού" και της "αριστεροθολοκουλτούρας" σε συνδυασμό με τις ακροδεξιόστροφες αντιλήψεις πολλών βλακών της πολιτικού αναχρονισμού, έκαψαν, όχι μόνον τα άνθη, αλλά και τις ρίζες του δένδρου της Ιστορίας.
Ο άνεμος της παραφροσύνης σαρώνει το ελληνικό πολιτιστικό οικοδόμημα, ενώ κατά καιρούς καταληστεύεται το θησαυροφυλάκιο της εθνικής μας Ιστορίας. Και με αντικλείδι την α-γλωσσία επετεύχθη η αποκοπή μας από το παρελθόν.