Προσπαθούν να θρέψουν με προσδοκίες το λαό. Ο μεν παράτονος "μουσικάντης" και γυρολόγος της πολιτικής αθλιότητας, ο Αντώνης Σαμαράς, στην παραπάνω δήλωσή του καταγράφει την "πεποίθησή", για την "επιστροφή της Ελλάδας".
Από που όμως; Μήπως από την πορεία της προς την ουτοπία, η οποία ακάθεκτα συνεχίζεται; Ο δε "λιπόσαρκος" στη λογική θεώρηση των πραγμάτων, Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, δηλώνει με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ ότι : " Το ΠΑΣΟΚ εγγυάται την εθνική σταθερότητα. Και ότι η Ελλάδα χρειάζεται εθνικό χρόνο, για να ολοκληρωθεί το σχέδιο εξόδου από την κρίση το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης...".
Και στην αντίπερα όχθη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας, με την ερμαφρόδητη αριστερίστιστικη νοτροπία και αισθητική, συνεχίζει να "κρύβεται πίσω από τις λέξεις", αιωρούμενος μεταξύ πολιτικής επιπολαιότητας και απειρίας. Επιδεικνύοντας μάλιστα μια στενή αντίληψη πολιτικής αυτάρκειας, που απολήγει σε μια επικίνδυνη περιπέτεια για την ίδια του την πολιτική μοίρα, αλλά κυρίως για τη μοίρα του τόπου...
Για το σημερινό ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη, αλλά κυρίως για τον αυριανό μελετητή της πολιτικής μας ιστορίας και των ψυχολογικών μας αντιδράσεων στα δύσκολα και τόσο μεστά σε περιπέτεια τούτα τα χρόνια του εθνικού μας βίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πλέγμα ζωής του Ελληνα και της νοοτροπίας του, που δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, εκμεταλλεύεται η ασκούμενη πολιτική με τον πλέον "παραγωγικό" τρόπο.
Τι και αν χρησιμοποιούνται ηχηρές λέξεις και φράσεις από τους δημαγωγούς της πολιτικής...Οι πολιτικοί του βερμπαλισμού γνωρίζουν την πρακτική. Κι ας υποκρίνονται κάποιοι εξ' αυτών το αντίθετο. Και ας ανταλλάσσουν διαξιφισμούς για "όνου σκιά" ή για τα αυτονόητα. Ολοι τελικά γνωρίζουν.Και η κάθε ενδιαφερόμενη πολιτική ομάδα , από τη δική της πλευρά, τρέφει με προσδοκίες το λαό. Και αυτός θρεμμένος με προσδοκίες κατά τον ήχο των ανγκών του, εκμηδενίζει κάθε λογική σκέψη και κρίση.
Οι μεγαλοσχήμονες και οι μικροσχήμονες της ελληνικής κοινωνικής ελίτ, αδυνατούν να ενταχθούν στη μεγάλη αγωνία των ολίγιστων του τόπου τούτου. Γιατί οι αγωνίες της ψυχής τους και οι κρίσεις της συνείδησής τους, έχουν προ πολλού χάσει την ελληνική ιθαγένεια. Και ζουν την αυτόχθονη συμφορά ως μακρινοί και συνήθως αδιάφοροι θεατές. Και ο λαός έχει εθιστεί στη διάσταση της θεωρίας με την πράξη. Και δεν αντιδρά.
Και διαπιστώνεται ότι πολιτικοί δημαγωγοί και οσφυοκάμπτες, άρπαγες όχι μόνο του δημοσίου χρήματος, των ελπίδων και των ονείρων του λαού, αλλά και κάποιες κοινωνικές ομάδες, βρήκαν ένα πρόχειρο μέσο και συχνά ένα πειστικό άλλοθι, για τη φυγή από τα εθνικά προβλήματα. Βρήκαν ένα βολικό πρόσχημα, την "κρίση" για παράδειγμα των τελευταίων χρόνων, για να περιορίσουν την ευθύνη τους στα ασφυκτικά σύνορα του δικού τους κόσμου. Ο ατομισμός αυτός, με τη μυστικιστική προσήλωση στο υπό εξερεύνηση εγώ, θα φτάσει κάποια ώρα στις ακραίες εκείνες συνέπειες, που δεν θα έχουν απλώς σημασία γενικότερη και κοινωνικότερη, αλλά θα αποδεχθούν εθνικά ολέθριες.