Το ότι ο ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν δεσπόζει στις ειδήσεις, είναι απολύτως λογικό ως ηγέτης μιας χώρας την οποία έβγαλε από τη ναφθαλίνη του περιθωρίου. Είναι όμως λογικό, και το έχουμε σημειώσει ξανά, να αναγορεύεται σε από μηχανής θεό για αρκετούς συμπατριώτες μας;
Η Μαμά Ρωσία χρησιμοποιήθηκε κατά τα χρόνια της σκλαβιάς από ορισμένους για να δώσουν ελπίδα και ώθηση στο γένος να ξεσηκωθεί, να πιστέψει στο όνειρο της Ελευθερίας. Όταν ήρθε η ώρα να γίνει αυτό, όχι μόνο δε βοήθησε αλλά μέχρι και τον Καποδίστρια απομάκρυνε ο τσάρος από το υπουργείο εξωτερικών κατόπιν πιέσεων.
Σημειώνει ο στρατηγός Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του: “Είδα πως ότι κάμωμε θα το κάμωμε μοναχοί μας και δεν έχομε ελπίδα από τους ξένους.”
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα.
Πολλοί λένε ότι η Ελλάδα έπρεπε να είχε δεθεί στο άρμα της Ρωσίας. Θα είχαν όμως δικαιωθεί; Καλόπιστα πάντα, πολύ αμφιβάλλω.
Πιο τρανή απόδειξη από τη Συρία δεν υπάρχει. Η Δαμασκός ήταν προσκολλημένη στον άξονα Μόσχα - Τεχεράνη. Ο Ασαντ πιστός σύμμαχος αλλά κι ενδεχομένως ιδεολογικά αντίθετος στη Δύση αρνήθηκε το 2009 τη διέλευση του αγωγού Κατάρ - Τουρκίας μέσα από τη συριακή επικράτεια, με τον οποίο θα έμπαινε τέλος στο ρωσικό μονοπώλιο της Ευρώπης. Τεράστιες θα ήταν οι ζημιές της Gazprom που αν τελικά παραμένει γίγαντας το χρωστά εν πολλοίς στο σύριο πρόεδρο.
Και πως ξεχρέωσε ο Πούτιν τον Ασαντ; Εκτός του ότι απέτρεψε - προσωρινά - μια στρατιωτική επέμβαση τον Αύγουστο του 2013 μετά την προβοκάτσια Τούρκων και ισλαμιστών με τα χημικά, με τίποτε άλλο.
Καταρχήν δεν μπόρεσε να βοηθήσει αποτελεσματικά τον Ασαντ στην αποτροπή αυτού που ακολούθησε από το 2009 έως σήμερα. 200.000 νεκροί και με τον τρόπο που βρίσκουν το θάνατο πολλοί εξ αυτών, είναι ένα ασήκωτο τίμημα.
Κατά δεύτερον, πάγωσε την αποστολή των S-300 για τους οποίους πιέζει ξανά η Συρία φοβούμενη ότι ο συνασπισμός θα επεκταθεί κάποια στιγμή και σε άλλους στόχους ή θέλωντας έστω να δημιουργήσει ένα επιπλέον ανάχωμα.
Κατά τρίτον, δεν μπόρεσε, αν ποτέ προσπάθησε, να επιβάλλει στις ΗΠΑ τη συνεννόηση με τη Δαμασκό πριν τους βομβαρδισμούς.
Κατά τέταρτον, κι ενώ ο συριακός στρατός προχωρά αργά αλλά σταθερά στα κρίσιμα μέτωπα, ο Πούτιν προδίδει το σύμμαχό του με πρόταση σταδιακής αποχώρησής και διαδοχής από πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Συνοψίζοντας, η Συρία πληρώνει βαρύτατο τίμημα επειδή ήταν πιστή στη Μαμά Ρωσία. Πώς της ανταποδόθηκε;
Κακά τα ψέματα, ο Πούτιν σταδιοδρόμησε ως πράκτορας. Πολύ πιθανό να έχει σκοτώσει και με ανορθόδοξους τρόπους. Αυτοί οι ψυχροί άνθρωποι δε συγκινούνται από κραυγές και αποκεφαλισμούς. Κοιτούν το στόχο τους και μόνο.
Αλλά και στο ουκρανικό, άρπαξε μεν την Κριμαία διότι για γεωπολιτικούς λόγους την ήθελε, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει τα εγκλήματα πολέμου των νεοναζί του Κιέβου. Γειτονιές βομβαρδίζονται, παιδιά σκοτώνονται, φρικτές μέθοδοι θανάτωσης εφαρμόζονται. Σαφέστατα «βοηθά» τους ρωσόφωνους με διάφορους τρόπους και δεν είναι τυχαία η προέλασή τους πριν τη συμφωνία του Μινσκ αλλά η αιματοχυσία δεν απετράπη. Αυτό έχει σημασία.
Μετά από όλα αυτά, είμαστε σίγουροι ότι ο Πούτιν θα μας έσωζε;