Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένας ρυθμός στα ιστορικά πράγματα. Υπάρχει ένα παλιρροιακό ρεύμα, που κάποτε ως πλημμυρίδα εντείνει την ιστορική συγκυρία και άλλοτε ως αμπώτιδα κάνει την ιστορική πράξη, για να αποσυρθεί και το τοπίο να ερημωθεί.
Τα "πολιτικα μυαλά" στην Ελλάδα ουδέποτε φιλοδόξησαν να ανακαλύψουν τους νόμους αυτής της ιστορικής παλίρροιας. Αρκέστηκαν στο "πρόσκαιρο", στο επιτακτικό συμφέρον τους προσωπικό ή κομματικό, για να καταλήξουμε στην ερήμωση της κοινωνίας, στον εθνικό μας εξευτελισμό.
Αν η πείρα ήταν εμπειρία, ικανότητα, ως αποτέλεσμα γνώσης και μάθησης, μελέτης και αναπροσαρμογής, τότε ο δυστυχής ελληνικός λαός, θα ήταν και ο ικανότερος. Το μόνο που κατέφερε όμως είναι να μακραιωνίζει τη δυστυχία του και την ανελευθερία του, παγιδευμένος σχεδόν μόνιμα στην πολιτική βλακεία. Οι Ελληνες έχουμε, όσο ελάχιστοι λαοί, τις περισσόετρες δυστυχισμένες και ευτυχισμένες περιόδους ζωής. Κάποτε ωστόσο μας έμεινε η πείρα, χωρίς να γίνει εμπειρία.
Αρνούμαστε να μάθουμε πολιτική και ζωή, παρά την τόση πείρα μας. Καταντήσαμε να μην έχουμε πολιτική εμπειρία, παρά την ιστορική μας πείρα. Καταντήσαμε να έχουμε πολιτικούς με...ακατοίκητο εγκέφαλο. Γι' αυτό, δεχόμαστε και καταδεχόμαστε τις χειρότερες μεθοδεύσεις για τη ζωή μας, χειροκροτώντας και επικροτώντας, προσδεμένοι στις παχυλές υποσχέσεις των ανεγκέφαλων της πολιτικής. Και ακόμα στεκόμαστε σε άνευ σημασίας λεπτομέρειες, την ίδια ώρα που τεκταίνονται τα χείριστα.
Και τα χείριστα διογκώνονται. Και γίνονται αποδεκτές αναγκαιότητες. Τα "εξαγιάζει" το πέρασμα του χρόνου. Περνούν αμετάκλητα κάποια χρονική στιγμή στο αμάρτημα, όταν εμμένουν να μένουν, μετά τα πρώτα σημάδια του ξεπεράσματός τους. Και ό,τι εμμένει να μένει, όταν φαίνεται πως ξεπερνιέται, γίνεται αναγκαία σάπιο και καταναγκαστικό, για να επιβιώσει ως...βαλσαμωμένο λείψανο και πολιτικο σκιάχτρο!..
Τα πουλιά φοβούνται τα σκιάχτρα και υποτάσσονται στην ανελευθερία και στην πείνα τους. Και όταν τα συνηθίσουν, δεν διανοούνται να τα προσπεράσουν. Κάπως έτσι στοιχειοθετήθηκε μέσα στην τελευταία περίοδο η καθήλωση του ελληνικού λαού. Και κάπως έτσι, στους δαιδαλώδεις θαλάμους και διαδρόμους της λήθης, κινδυνεύουν να περιπλανηθούν οι Ελληνες, εξαιτίας των...πολιτικών μυαλών, των στερουμένων όχι απλώς πολιτικής εμπειρίας και ιστορικής μνήμης, αλλά όπου φωλιάζει και η βλακεία!...
Το γράφω και το ξαναγράφω. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η οικονομική κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ο πολιτικός της κόσμος. Ενας πολιτικός κόσμος άβουλος και εν πολλοίς άμυαλος, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και χωρίς αισθητική. Ενας πολιτικός κόσμος περιχαρακωμένος μέσα στα φοβερά του λάθη και την έλλειψη ιστορική μνήμης και παιδείας γενικότερα. Τι κι αν κάποιοι έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ ή φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού, όσοι και όπως τα τελείωσαν...Ανιστόριτοι και ανεπάγγελτοι οι περισσότεροι. Ανίκανοι να διακρίνουν τις αποχρώσεις της κοινωνικής ζωής. Και βέβαια ως εθελοτυφλούντες είναι πάντα πρόθυμοι να ικανοποιήσουν μόνο τα ζωτικά τους συμφέροντα.
Και δεν έχουν κοινωνική συνείδηση. Μήπως έχουν εθνική συνείδηση; Εχουν ωστόσο κομματική. Και έχουν και άλλες: Την εξαρτημένη, την ωχαδερφική, την αγνοούσα και τη λεκανική. Η τελευταία - μην πάει ο νους σας στο...πρόστυχο - σχετίζεται με τον Πιλάτο που έπλυνε τα χέρια του στη λεκάνη "αθώος από το αίμα του δικαίου", που καταδίκαζε σε θάνατο. Ετσι και οι πολιτικοί μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τη "λεκανική" τους συνείδηση ποιούνε την νήσσαν, ενώ παριστάνουν τους ανίδεους όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής.