Ζούμε ιστορικές στιγμές. Αυτό δεν αμφισβητείται. Δυστυχώς όμως οι στιγμές αυτές δε συνεπάγονται πάντα θριάμβους.
Η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς το τέλος της. Χρεοκοπημένη, με διαλυμένες δομές, με γηράσκοντα πληθυσμό, έρμαιο των δανειστών της και καρπαζοεισπράκτορας κάποιων γειτόνων, που σε μια άλλη χώρα δε θα τολμούσαν ούτε να κουνιούνται.
Βαδίζουμε μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Φως δε διαφαίνεται.
Είτε η λύση βρίσκεται στην παραμονή στην ευρωζώνη, είτε στην έξοδο από αυτή και την αναζήτηση άλλων συμμάχων που θα μας βοηθήσουν περισσότερο, το πρόβλημα είναι η έλλειψη ηγεσίας, το πολιτικό προσωπικό.
Όλοι όσοι πολιτεύονται είτε σε κεντρικό επίπεδο, είτε σε τοπικό, συμβιβάζονται. Κάνουν τα στραβά μάτια. Νερώνουν το κρασί. Ανέχονται τα σκατά. Φορούν παντελόνια για να κόβουν το κρύο. Δεν αναγνωρίζουν το δίκαιο. Δεν επιθυμούν να συγκρουστούν. Ειδικά στα τοπικά, που αποτελούν το κύτταρο της ευρύτερης πολιτικής ζωής οι παθογένειες είναι εμφανέστατες. Υπάρχουν άνθρωποι που θα έπρεπε να ντρέπονται να βγαίνουν στο δρόμο αλλά όχι μόνο αυτό, ζητούν να τους εμπιστευθείς. Λένε τα ξεδιάντροπα ψέματά τους δίχως δισταγμό. Κοιμούνται τις νύχτες δίχως τύψεις.
Όπως σε μια ασθένεια, έτσι και με την πατρίδα μας. Ενδεχομένως δύο και τρεις δρόμοι να οδηγούν σε μια ίαση. Πάσχουμε από γιατρούς όμως.
Έχουμε πολιτικό προσωπικό καριέρας, όχι υπηρεσίας του εθνικού συμφέροντος. Από την άλλη ο λαός εξακολουθεί να εμπιστεύεται τα ίδια πρόσωπα. Πώς θα σώσουν τον τόπο όσοι τον έφτασαν στον πάτο της θάλασσας;
Ξέρουμε όλοι καλά πως το προσωπικό πολιτικό συμφέρον ενός καριερίστα, δεν είναι απαραίτητα το ίδιο με του τόπου του. Μπορεί να συμπλεύσουν για λίγο όπως τα πλοία όταν εξέρχονται από το λιμάνι. Μετά διαχωρίζονται.
Η χώρα αυτή έπαψε να γεννά σπουδαίες μορφές. Ή κι αν γεννά, το τελευταίο που επιθυμούν είναι να λερώσουν τα χέρια τους με την πολιτική.
Γεμίσαμε ισορροπιστές. Ξεμείναμε από ανθρώπους των λύσεων.
Οι χορτάτοι δε θα νιώσουν την πείνα, οι άνετοι δε θα καταλάβουν τους φτωχούς, οι ζεσταμένοι δε νιώθουν το κρύο, οι εξασφαλισμένοι δε θα συναισθανθούν όσους κινδυνεύουν, οι γεννημένοι αδούλωτοι δε θα εκτιμήσουν το αγαθό της ελευθερίας.
Κοιμόμαστε ένα βαθύ ύπνο. Κοιτάζουμε καταστάσεις αλλά δεν τις βλέπουμε. Ίσως χρειαζόμαστε μερικά γερά χαστούκια για να ξυπνήσουμε. Είμαστε όμως σε τέτοιο σημείο που αντί να συνέλθουμε, μπορεί να βγούμε και νοκ άουτ νωθροί καθώς καταντήσαμε.