Κι ενώ οι Τούρκοι φαίνονται έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, εμείς από την άλλη δείχνουμε μαζεμένοι και αμήχανοι, γιατί δε διαθέτουμε τα οικονομικά κονδύλια και τα μέσα, για να περιφρουρήσουμε την Κύπρο και ανταπεξέλθουμε σε μια πιθανή στρατιωτική εμπλοκή.
Πριν φθάσει όμως μια χώρα σε αυτό τελευταίο στάδιο, εξαντλεί όλες της τις δυνάμεις σε διπλωματικό επίπεδο.
Δυστυχώς κι εκεί υπερέχουν οι γείτονες. Όλες τους οι κυβερνήσεις έχουν χαράξει μία γραμμή στην εξωτερική πολιτική και πάνω εκεί βαδίζουν χωρίς καμία παρέκλιση.Ήταν πάντα οι χωροφύλακες των Αμερικανών στην περιοχή, γι αυτό παραμένουν και το χαϊδεμένο παιδί τους, που το πολύ πολύ να του τραβήξουν κανένα αυτί αλλά μέχρι εκεί.
Εμείς από την άλλη ακόμα δεν μπορέσαμε, να απαλλαγούμε από το φάντασμα της επί 400 χρόνια τουρκικής δουλείας, η οποία επηρέασε και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του λαού. Το ίδιο μας επηρέασε και η γερμανική κατοχή το '40. Οι μνήμες της γερμανικής θηριωδίας είναι ακόμα ζωντανές. Έτσι εξηγείται η ηττοπάθεια και η αδυναμία διεκδίκησης των οικονομικών μας συμφερόντων έναντι της Γερμανίας.Αυτό βγαίνει προς τα έξω, με αποτέλεσμα να γίνουμε οι καρπαζοεισπράκτορες του πλανήτη.
Οι εκάστοτε κυβερνήτες μας έχουν χρέος να προβάλουν παγκοσμίως τη Ελλάδα, δεδομένου ότι εκπροσωπούν τη χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο.Εξ άλλου η πολιτική χαρίζεται εύκολα.
Η Γερμανία π.χ μετά την πτώση του Χίτλερ και το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αφού ισοπέδωσε την Ευρώπη, κατάκλεψε κράτη και ξεκλήρισε έθνη, βοηθήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις όσο καμία άλλη χώρα.
Μήπως θα έπρεπε η εξωτερική μας πολιτική να γίνει πιο διεκδικητική και οι Έλληνες πολιτικοί να προσέρχονται στα διεθνή φόρα με το κεφάλι ψηλά;
Γιατί ο λύκος το φόβο το μυρίζεται από μακριά...
Μαρίνα Σολδάτου