Τελείωνα το χθεσινό μου άρθρο με τη αυθαίρετη για κάποιους επισήμανση, αλλά τετριμμένη για πολλούς διαπίστωση, ότι οι μισοί Ελληνες για τους άλλους μισούς είναι ...προδότες και μειοδότες.
Δηλαδή το μόνο προνόμιο πλέον των Ελλήνων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους μειοδότη...Κατά τα άλλα, εκτός της Βουλής, δεν λείπουν οι εκκλήσεις τους προς την κατεύθυνση της εθνικής ομοψυχίας.
Και τα μέχρι σήμερα κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνουν ό,τι είναι δυνατόν, για να κονιορτοποιούν κάθε προοπτική εθνικής συνεννόησης, ενός modus operandi, έστω στα εθνικά μας θέματα, που βρίσκονται στην "κόψη του ξυραφιού" λόγω ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών και παντελούς έλλειψης εθνικού σχεδίου.
Αυτά ως προς τη γενική εικόνα. Τα δε μικρότερα κόμματα κάνουν την κριτική τους και κανένας δεν τείνει ευήοον ους. Και κανένας δεν επιχειρεί να αποδείξει ότι δεν είναι έτσι αυτά που καταμαρτυρούν. Προσπαθεί να καταμαρτυρήσει τα του αντιπάλου. Δηλαδή, το ένα χείριστο προσπαθεί να ανασύρει από την καταπακτή της πολιτικής επιπολαιότητας και αβελτηρίας, το χείριστο του άλλου. Και αν δεν υπάρχει αυτό το "χείριστο", τότε κατασκευάζεται. Για να υπάρξει αμοιβαία εξουδετέρωση...
Και οι Ελληνες παραμένουν οι συλλέκτες των χειρίστων, πληρώνοντας φυσικά τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και το έθνος βουλιάζει σταθερά στα νερά του Αιγαίου. Η δε Τουρκία, ως αναδυόμενη Αφροδίτη, λικνίζεται συνήθως τροπαιούχος. Με τα κεκτημένα στην Κύπρο, με τις βλέψεις της στη θράκη, με το...άκρατο ενδιαφέρον τους εσχάτως για την ΑΟΖ στην Κύπρο, με την ανοχή μας στο Αιγαίο, με τις μόνιμες αμφισβητήσεις της προς τα εθνικά μας δίκαια.
Και μας παρακολουθεί από θέση ισχύος. Παρακολουθεί τους οσφυοκάμπτες της εγχώριας πολιτικής σκηνής να παίζουν θέατρο κακότεχνο και να να "παπαγαλίζουν" απλώς ό,τι οι δανειστές υποδεικνύουν, αρκούμενοι σε κάποια βλακώδη επικοινωνιακά τερτίπια περί "σκληρής" διαπραγμάτευσης και "κόκκινων γραμμών". Και άλλες τέτοιες πομφυλογώδεις αντιδράσεις, που ωστόσο βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ευπιστία κοινωνικών ομάδων, που ζουν με την προσδοκία του ανέφικτου!..
Ολα στην Ελλάδα γίνονται στα λόγια. Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται. Επιβάλλονται απλώς μέτρα δυσβάστακτα, πάντα κατά τις απαιτήσεις των δανειστών, την ίδια ώρα που ισοπεδώνονται κοινωνικά δικαιώματα και διογκώνεται η ανθρωπιστική κρίση. Κατά τα άλλα μιλάνε περί "πρωτογενούς πλεονάσματος", το οποίο επί της ουσίας αντιστοιχεί σε πρωτογενές θράσος!..
Στη χώρα τούτη του πολιτικού βερμπαλισμού, όπου ρηξικέλευθες, κάθετες, δομικές αλλαγές, γίνονται στα χωρίς όρια λόγια,τίποτα στην πράξη δεν ταράζει τη μακάρια ακινησία της κοινωνίας. Και έτσι εξελίσσονται τα πράγματα,περαν των διανθισμένων με σιγουριά κυβερνητικών δηλώσεων περί εξόδου απότην κρίση και από τα μνημόνια, για να μην αναφερθώ στα εθνικά μας θέματα...
Στο υποτιθέμενο ωστόσο ερώτημα, τι γίνεται αν η Τουρκία φανεί "συνεπής" στις κατά καιρούς απειλές της σ' ό,τι αφορά τις παράλογες διεκδικήσεις της γενικότερα, θα ήθελα μια στέρεη απάντηση από τους ανίσχυρους εν πολλοίς "παπαγάλους" της εγχώριας πολιτικής και τα "παπαγαλάκια" της ενημέρωσης, που η "δύναμη" της εξουσίας έχει περιθωριοποιήσει τις αναστολές τους, ενδυνάμωσε τον "καταρράκτη" των κενών σε περιεχόμενο λέξεων τους και συνάμα ισχυροποίησε την εγωπάθειά τους...