Η διασφάλιση των πολιτικών κεκτημένων στην Ελλάδαι, όπως επίμονα και εμφαντικά τούτη η γραφίδα υποστηρίζει, δεν επιχειρείται με τη λογική εκτίμηση και το ενδιαφέρον, αλλά με τη λογική υποτίμηση. Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά, όχι μόνο από τον πλεονασμό των ετερόκλητων δηλώσεων και των κατ' επίφασιν πολιτικών διαξιφισμών, αλλά και από τις τετελεσμένες επιβολές.
Οι συζητήσεις-διαπραγματεύσεις με την τρόικα στο Παρίσι δεν είχαν την αναμενόμενη "αισιόδοξη" από το κυβερνητικό επιτελείο κατάληξη. Κάποιοι σπεύδουν να μιλήσουν για "αδιέξοδο" και στην περιχαρακωμένη από τη φοβία και τον πανικό του "πολιτικού θανάτου" τους πολιτική συγκυρία, έσπευσαν Σαμαράς και Βενιζέλος να συζητήσουν σήμερα στο πρωθυπουργικό γραφείο τις εξελίξεις, που οδηγούν για μια ακόμη φορά σε αδιέξοδο.
Από αδιέξοδα, ωστόσο, άλλο τίποτα! Αδιέξοδα και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος μόνιμος για περισσότερα αδιέξοδα σ' όλο το εύρος της πολιτικοινωνικής μας ζωής. Ενα σκηνικό πρόδηλα αρνητικό. Με την αξιοπιστία των πολιτκών και της πολιτικής να είναι στα Τάρταρα και την κοινωνία με εμφανή συμτώματα αποσύνθεσης.
Πολιτική παράλυση και με τον ανεγκεφαλισμό να επικρατεί. Παλινωδίες, αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία και "καχεξία" της πολιτικής να αντισταθεί στις όποιες επιβολές των όποιων συμφερόντων, ξένων και εγχώριων. Και όλα μαζί συγκροτούν τη διάσταση της υποτίμησης τούτου του λαού. Και όλα μαζί "συνωστίζονται" στη διαπίστωση ότι η πολιτική, όπως ευκαιριακά ασκείται σήμερα, δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία "τσουλούν" τα συμπλέοντα συμφέροντα.
Και όλοι μας περιμένουμε ένα "καλύτερο αύριο". Πως αλήθεια προσδιορίζεται το περιεχόμενο αυτής της αναμασημένης φράσης; Πως μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, όταν τίποτα δεν λειτουργεί πολιτικά σαν σύνολο; Και όσοι προσπαθούν να λειτουργήσου, οι ολίγιστοι δηλαδή, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν απλώς, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας ή αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας...
Και δυστυχώς ο λαός έρχεται πάντα αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, που είναι συνήθως οδυνηρό. Η τρόικα επιμένει, όπως δήλωσε και ο παρευρεθείς στις "συνομιλίες" στο Παρίσι εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Πρωτόπαπας, ότι οι δανειστές επιμένουν περαιτέρω περικοπή των κύριων συντάξεων και αύξηση φόρων...
Δεν το ήξερε, άραγε, το οικονομικό επιτελείο της κυβερνητικής αθλιότητας; Δεν το ήξερε η αξιωματική αντιπόλιτευση, εκπρόσωποι της οποίας συναντήθηκαν προχθές με διάφορα "κοράκια" των funds στο Λονδίνο; Ολοι γνωρίζουν και όλοι υποκρίνονται, τρέφοντας με προσδικίες το λαό. Κι αυτός, θρεμμένος με προσδοκίες κατά τον ήχο των αναγκών, εκμηδενίζει κάθε λογική θεώρηση και κρίση..
Ενας επάλληλος κύκλος που αντικαθιστά την ασφάλεια με την ανασφάλεια, τη λογική με την άλογη συμπεριφορά, τη σοβαρότητα με τη γελοιότητα και το "δέον γενέσθαι" με την αδράνεια. Ηρασία και έρημος παντού. Ξηρασία που επεκτείνεται σ' όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πνευματικής ζωής ακόμη. Και μόνο το πάθος...Ναι, υπάρχει το πάθος. Το ανομολόγητο ενίοτε πάθος του Ελληνα.
Το πάθος που σαν μάζα ρευστή κατακλύζει το λαό. Αλλά και το πάθος αυτό, από ζωογόνα και δημιουργική δύναμη, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους επιτήδειους της πολιτικής. Που πάνε τα πράγματα; Τι ερώτηση κι αυτή...Οπου τα πάνε. Κι αν κάποιοι αποτολμούν και αρθρώνουν λόγο ευθύνης και αλήθειας, τα "διυλιστήρια" των διαπλεκόμενων δουλεύουν σε 24ωρη βάση, για να αποδείξουν με χημικές μίξεις και αλχημείες πως η αλήθεια είναι παγίδα!
Και εγκλωβισμένοι ως πολίτες στην ασφυκτική "αλήθεια" της πολιτικής απάτης , στις ψευδεπίγραφες αντιδράσεις και σε συνατήσεις των...σκελετωμένων της πολιτικής αθλιότητας, αλλά και στην ανάγκη της καθημερινότητας ή ακόμη και στην ανάγκη να "πιστέψουμε" ότι κάτι μπορεί να γίνει, στο "κάλλιο πέντε και στο χέρι", εγκαταλείπουμε ορθή σκέψη και κοινωνική συνείδηση. Και ασχολούμαστε με τα ανούσια, παγιδευμένοι στις μαυρόασπρες αποχρώσεις της πολιτικής!