Το θέμα του νοικοκυρέματος του ελληνικού δημοσίου τομέα, αποτελεί πάγια ανάγκη της οικονομίας και της κοινωνίας.
Το τεράστιο κόστος του δημοσίου τομέα όσο και η μη ανταποδοτικότητα της υπερβολικής φορολόγησης που εξανεμίζεται στην αναποτελεσματικότητα, θα αποτελέσουν τη διελκυστίνδα που θα καθορίσει τις ισορροπίες των πιθανολογούμενων εθνικών εκλογών στους επόμενους μήνες ως την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η τρέχουσα μακροπρόθεσμη ρύθμιση, φορολογικών και άλλων χρεών των πολιτών προς το κράτος, αφορά στις παρούσες καθυστερημένες οφειλές προς το κράτος που αυξάνονται με ρυθμό άνω του 1 δισ. ευρώ μηνιαία και ήδη ξεπερνούν τα 70 δισ. ευρώ.
Ο ερχομός της πρώτης δόσης του φόρου εισοδήματος σε λιγότερο από 7 μήνες από σήμερα είναι βέβαιο ότι θα κατακρημνίσει τη λαϊκή αποδοχή οποιουδήποτε κυβερνητικού συνασπισμού θα κυβερνά τότε, άρα οι εκλογές συμφέρει τα υπάρχοντα κόμματα να γίνουν πριν.
Αυτό θα συμβεί σε μια οικονομία στην οποία πλέον σχεδόν κανείς δεν δύναται να είναι συνεπής με τις οφειλές του προς το κράτος, και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αναγάγει την καθυστέρηση πληρωμής των φόρων σε κακοπιστία του συνόλου των πολιτών, ούτε καν της πρώην Μεσαίας Τάξης.
Είναι υπερφορολόγηση.
Πέραν κάθε αμφιβολίας!
Από τη μια πλευρά βρίσκονται τα πρωτογενή έξοδα για τη συντήρηση και λειτουργία του σημερινού κράτους, που περιλαμβάνουν τα πάντα πλην τόκων.
Από την άλλη βρίσκονται τα δημόσια έσοδα των οποίων οι εισπράξεις πρέπει να ισοσκελίσουν τα πρωτογενή έξοδα και να αφήσουν και ένα (πρωτογενές) πλεόνασμα της τάξεως του 3% του ΑΕΠ για αποπληρωμή του χρέους, υποθετικά.
Για κάλυψη μέρους των παραπάνω από δανεισμό, δεν το συζητάμε. Οι αγορές ήδη μας έστειλαν το μήνυμά τους. Δεν θα γίνει.
Τα ευρωπαϊκά κονδύλια ΕΣΠΑ επίσης δρομολογούνται για κάλυψη του κόστους της λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα υπόλοιπα ποσά που δρομολογούνται από ευρωπαϊκά προγράμματα πλην της ΚΑΠ είναι μηδαμινά, ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις αντιμετωπίζουν την εχθρότητα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού προς οτιδήποτε έχει σκοπό την κερδοφορία.
Η προοπτική κάποιων φοροελαφρύνσεων θα καθοριστεί από το βάθος της μείωσης των δημοσίων εξόδων, που στην πλειοψηφία τους πλεον είναι μισθοί δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις.
Η αριθμητική είναι αμείλικτη.
Το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα αντέχει να πληρώσει ο Έλληνας Πολίτης, και μάλιστα, με αποτελεσματικότητα κόστους 6 ευρώ για 1 ευρώ κοινωνικου αποτελέσματος, όταν στην Σουηδία είναι 1,6 ευρώ για το ίδιο αποτέλεσμα.
Με το σημερινό ρυθμό αφαίρεσης χρήματος από την ιδιωτική οικονομία, είναι θέμα λίγων μηνών η αδυναμία κάλυψης μισθών του δημοσίου, ακόμα και αν οι συντάξεις πετσοκοπούν.
Πριν λίγους μήνες, με το άρθρο 1 παρ. ΙΕ.12 του νόμου 4254/2014 τροποποιήθηκε το άρθρο 263α του Ποινικού Κώδικα, ώστε κάποιες κατηγορίες προσώπων να παύσουν να θεωρούνται υπάλληλοι νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, στα οποία μπορούν να διατεθούν επιχορηγήσεις από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τράπεζες κ.λπ., και, άρα, δυνάμει υποκείμενα εγκλημάτων σχετικών με την υπηρεσία.
Μετά 20 μέρες από την επικυρωση και μετά την επαγγελματική κατακραυγή των δικηγόρων αλλά και τη λαϊκή κατακραυγή, επανήλθε η προηγούμενη!
«Δημιουργείται μείζον θέμα, καθόσον για όλες τις εκκρεμούσες υποθέσεις θα γίνει επίκληση της ευνοϊκότερης διάταξης, έστω και αν ίσχυσε για μία ημέρα» είπε επ’αυτού ο κ. Λ. Ρακιντζής.
Με άλλα λόγια: όσοι κλέψανε-κλέψανε, και να μην περιμένουμε τιμωρίες ή επιστροφές των κλαπέντων.
Τί μένει; Μόνη η μείωση εξόδων και η αύξηση της ανταποδοτικότητας του δημοσίου, που για να γίνει απαιτεί συντονισμένη συνεργασία δεκάδων υπουργείων.
Καθότι στο παρελθόν έχει αποτελέσει στόχο της κριτικής μας για τις καθυστερήσεις στην αποπομπή των πλαστογράφων, απτυχίωτων και άφαντων του δημοσίου, στις τελευταίες βδομάδες πέρασε ένα μπαράζ από νομοθετήματα που αποτελούν την μοναδική πιθανότητα βελτίωσης της ποιότητας και του κόστους του ελληνικού δημοσίου της χώρας.
Παρ΄ όλα αυτά, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο μόνος υπουργός που προσπαθεί να τιθασεύσει το αδηφάγο θηρίο του ελληνικού δημοσίου που κατατρώει τη σάρκα της πρώην μεσαίας τάξης, με την μικρομεσαία περιουσία και τα ακόμη μικρότερα σημερινά εισοδήματα.
Πράγματα αυτονόητα σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα, εδώ και δεκαετίες, προσπαθεί να τα υλοποιήσει σε αντίθεση στο σύνολο του κομματικού παρακράτους.
Τουλάχιστον προσπαθεί.
Μόνος του πλέον.
Αντέχει;
Αντέχουμε;
capital.gr