Με την συμπλήρωση 25 χρόνων (στις 29 του μηνός) από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Γερμανία της ΄Ανγκελα Μέρκελ προφανώς αποφάσισε πως ωρίμασαν οι συνθήκες να πέσουν και η μάσκα της «μεταπολεμικής ενδοσκόπησης» και η φροντίδα της σεμνοπρέπειας.
Σωρείτης ενεργειών και στοιχείων πείθει πλέον ότι, χωρίς κόμπλεξ, αναστολές και προσχήματα και πλήρης αυτοπεποίθησης, που διασκελίζει τα όρια της αλαζονείας, η «Μερκελική Γερμανία» εφορμά στην αρένα ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων, διεκδικώντας το μερίδιο που θεωρεί πως της αναλογεί στη « νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων».
Οι κινήσεις της μαρτυρούν πως το «μερίδιο» που διεκδικεί περιλαμβάνει -ως ζώνες γεωπολιτικού ελέγχου και οικονομικής εκμετάλλευσης- τις τεράστιες γεωγραφικές εκτάσεις, στην Ευρασία και την Μέση Ανατολή, που υπήρξαν παραδοσιακά στόχος του γερμανικού Ιμπεριαλισμού («Ντράγ ναχ΄Ωστεν»).
Μέχρι και πρόσφατα οι δυσ-τιθάσευτες αυτές πατρογονικές παρορμήσεις είχαν έντεχνα ενδυθεί τον ρόλο του πιστού συμμάχου της Υπερδύναμης, η πολιτική αφέλεια και η επιθετικότητα της οποίας προσφερόταν ως άρμα-μάχης για την προώθηση των σχεδίων του Βερολίνου.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τον Κλίντον, στη συνέχεια εθνοτικών συγκρούσεων πού υποδαύλισαν οι Γερμανοί (κατά την μαρτυρία και του Γάλλου στρατηγού Γκαλουά) και η επέκταση του γερμανικού «ζωτικού χώρου», υπό το προκάλυμμα της διεύρυνσης της ΕΕ (και προοπτικά του ΝΑΤΟ), σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων ανώριμες για την ένταξη, εξεικονίζει αυτή την μεθόδευση μεταμφιεσμένου επεκτατισμού.
Η εγκατάλειψη των προσχημάτων
Το όριο αποτελεσματικότητας αυτής της τακτικής σημειώθηκε όταν -μετά την αυτοπρόσωπη παρουσία των ΥΠΕΞ των δύο χωρών ανάμεσα στους διαδηλωτές της πλατείας Μεϊντάν του Κιέβου- στη συγκομιδή των λαφύρων του πραξικοπήματος ο υποψήφιος του Βερολίνου για την ουκρανική πρωθυπουργία (μποξέρ, με γερμανικό διαβατήριο) σκόνταψε στο ηχηρό « fuck E.U.» της κ. Νούλαντ και περιορίσθηκε σε Δημαρχία.
Η παρουσία της κ. Μέρκελ στην ορκωμοσία του Ποροσένκο, ως νέου προέδρου της Ουκρανίας στο Κίεβο, προφανώς επεδίωξε να σηματοδοτήσει την επιμονή του Βερολίνου στην διεκδίκηση των «γερμανικών δικαιωμάτων» στην νέα Ουκρανία. Η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν μάλιστα μόνη από τους ηγέτες κυβερνήσεων χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που θέλησε να σφραγίσει με την παρουσία της το γεγονός στην ουκρανική Βουλή.
Η οξύτητα των περιοδικών αντιρωσικών δηλώσεών της Καγκελαρίου για το ουκρανικό και η υστερική επιθετικότητα του πειθήνιου στη κυβέρνηση γερμανικού Τύπου κατά του προσώπου του Βλαδίμηρου Πούτιν, αποδεικνύουν εξ άλλου εσφαλμένες τις εκτιμήσεις ότι η Μερκελική Γερμανία « σύρεται ακούσια» στις βαρειά -και γι’ αυτήν- επιζήμιες και αντιδημοτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Παράλληλα φαίνεται να διέλυσαν τις τελευταίες ελπίδες που ίσως στήριζε και ο πρόεδρος Πούτιν στην «ανυπέρβλητη γερμανική λογική», με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από την τηλεφωνική γραμμή της κ. Μέρκελ.
Το άνοιγμα της γερμανικής μοναχικής περπατησιάς στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο εκδηλώνεται θεαματικά με πρωτοβουλίες όπως η επίσκεψη της Καγκελαρίου στην Κύπρο
και η πρόσκληση, στα τέλη Αυγούστου, πρωθυπουργών και υπουργών Εξωτερικών και Οικονομικών των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στο Βερολίνο, σε Διάσκεψη για τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα της περιοχής. Πρωτοβουλία σαφώς δηλωτική διεκδίκησης ρόλου τουλάχιστον διαιτητή και επιτρόπου -ο οποίος παίρνει δημόσια υπό την αιγίδα του και τις ευρω-νατοϊκές φιλοδοξίες των Σκοπίων.
Στη Βαλκανική Διάσκεψη του Βερολίνου, η Ελλάδα της ανθυπατείας Φούχτελ δεν κρίθηκε ενδιαφέρον να προσκληθεί.
Από την Ουκρανία, στο Καύκασο…
Οδυνηρές μνήμες αναξέουν επίσης οι επιθετικές διπλωματικές εξορμήσεις της σημερινής Γερμανίας στον Νότιο Καύκασο, με την εκε περιοδεία του σοσιαλιστή υπουργού των Εξωτερικών Στάϊνμάγιερ, την θορυβώδη επίσκεψή του στο Αζερμπαϊτζάν και την επιχείρηση υπονόμευσης της μεσολαβητικής πρωτοβουλίας του προέδρου Πούτιν στην Αρμενο-Αζερική σύγκρουση για το Ναγκόρνο Καραμπάχ και γενικότερα των ρωσο-αζερικών σχέσεων.
Ο Ρώσος πρόεδρος είχε προ μηνών επιτύχει τη πρώτη συνάντηση μεταξύ των προέδρων του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας στη Μόσχα, υπό την προεδρία του, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αζέρου προέδρου.
Ο κ. Στάϊνμάγερ, μετά από αφειδώλευτη επίθεση κολακευτικών επιθέτων για την οικονομική και στρατηγική σπουδαιότητα του Αζερμπαϊτζάν, τη σημασία που αποδίδει το Βερολίνο στις σχέσεις μαζί του, τη στρατηγική σημασία για την ΕΕ του «Νότιου Διαδρόμου Φυσικού Αερίου» και πλήθος παρόμοια, εστίασε τη συζήτηση στην «ανωμαλία της κατάστασης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ», όπου εμφανίσθηκε υπέρμαχος των αζερικών θέσεων κατά της Αρμενίας- δηλαδή σε στάση πλειοδοσίας έναντι της προσεκτικής ρωσικής ουδετερότητας.
Επιπλέον «συνηγόρησε» υπέρ της πρωτοβουλίας του Γάλλου προέδρου Ολάντ, για μια συνάντηση των προέδρων Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας στο γαλλικό προεδρικό μέγαρο - πρωτοβουλία σαφώς γερμανικής υπόδειξης, στηριζόμενης στον υπολογισμό ότι θα γίνει αποδεκτή από τους Αρμενίους λόγω της γαλλικής αναγνώρισης της γενοκτονίας.
Πρόκειται για απροφάσιστη επιθετική επιχείρηση εκτόπισης της Ρωσίας και κατάκτησης από το Βερολίνο ρόλου «διαιτητή» και στην περιοχή του Νοτίου Καυκάσου -προς την οποία έδειχναν επίσης τα βέλη στους γερμανικούς στρατιωτικούς χάρτες της χιτλερικής εκστρατείας.
Το καθόλου αυθαίρετο αυτής της ανάλυσης αποδεικνύεται από «προφητικό», άρθρο της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Χάντελσμπλατ του 2013 και παράλληλης συνέντευξης του κ. Ντίρκ Πάσκερτ, προέδρου της Συμμαχίας Πόρων, που ιδρύθηκε το 2011. Στη «συμμαχία» συμμετέχουν οι βιομηχανίες Volkswagen, ThyssenKrupp, Bayer και BASF, που όλες έχουν «πλούσια πολεμική πείρα» και που τώρα συνεργάζονται με την κυβέρνηση στην κατάστρωση σχεδίων για την εξασφάλιση πρόσβασης σε κρίσιμες για τη γερμανική βιομηχανία πρώτες ύλες, σε διάφορες ηπείρους, εν ανάγκη διά της βίας.
Το άρθρο της Χάντελσμπλατ ετιτλοφορείτο «Εκστρατεία Πόρων: Η νέα πορεία της Γερμανίας» και τόνιζε ότι «τα προγενέστερα μέτρα για την εξασφάλιση πρώτων υλών φθάνουν στα όριά τους. Η βιομηχανία δοκιμάζεται από τον τρόμο ότι ο τομέας υψηλής τεχνολογίας της Γερμανίας θα μείνει χωρίς τον απαραίτητο ανεφοδιασμό.»
Η εφημερίδα ανέφερε ότι οι γερμανικές εισαγωγές πρώτων υλών τριπλασιάστηκαν κατά την τελευταία δεκαετία και ότι «η μάχη για τις πρώτες ύλες αφορά πετρέλαιο και αέριο αλλά και ορυκτά» μεταξύ των οποίων, ως ιδιαίτερα πολύτιμα απαριθμούσε τα Λίθιο, Κοβάλτιο, Χρώμιο, Ινδιο και Γεώλιθο, τονίζοντας τον αυξανόμενης οξύτητας ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο αυτών των πόρων.
Σε ερώτηση της εφημερίδας στον πρόεδρο της «Συμμαχίας Πόρων» Ντίρκ Πάσκερτ αν για την εξασφάλιση αυτών των υλών θα ξαναχρειασθεί προσφυγή σε πολέμους, ο εκπρόσωπος της μεγάλης γερμανικής βιομηχανίας απάντησε: « Η Ιστορία δείχνει ότι πολλές συρράξεις έχουν στη ρίζα τους την σύγκρουση για την εξασφάλιση πόρων. Μέχρι τώρα ήταν για πετρέλαιο και αέριο, αλλά συνεχώς περισσότερο για ορυκτά. Ο εφοδιασμός σε πρώτες ύλες είναι η βάση του πλούτου και της αξίας μιας χώρας και επομένως της γεωπολιτικής σημασίας της.»
Η Χάντελσμπλατ τόνιζε ότι τις θέσεις αυτές συμμερίζεται η γερμανική πολιτική ηγεσία και ότι για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση «ο έλεγχος των πρώτων υλών είναι υπόθεση στρατηγικής σημασίας για την εξωτερική πολιτική» και ότι προετοιμάζεται για μια κατάσταση όταν «οι υφιστάμενες συνεργασίες για την προμήθεια πρώτων υλών» θα είναι ανεπαρκείς και θα «απαιτούνται πρόσθετα μέτρα ασφαλείας και στρατιωτικά εργαλεία».
Συμπέρασμα της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας: Προγραμματίζεται η ανασυγκρότηση του γερμανικού στρατού, «για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί οπουδήποτε στον κόσμο». Αυτά προ εικοσαμήνου.
Ευρωπαϊκό Επιμύθιο
Αν αυτά δεν αρκούν για να πείσουν για την σωστή τιτλοφόρηση του παρόντος, υπάρχει και το πρόσφατο συμβάν στο εσωτερικό ευρωπαϊκό μέτωπο, όπου η εγκατάλειψη κάθε φροντίδας για μέτρο και αυτοσυγκράτηση εκδηλώθηκε με το μήνυμα Μέρκελ προς Κάμερον, δια του Σπήγκελ, ότι περίπου η Βρετανία μπορεί να τα μαζεύει αν θέλει από την ΕΕ, αλλά δεν θα της γίνει το χατίρι για την κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης υπηκόων στις χώρες της ΄Ενωσης.
Η ελάχιστα «εταιρική» και προσβλητικά προκλητική δήλωση πυροδότησε υποτροπή του τελευταίου πολέμου με φραστικούς βομβαρδισμούς, στις στήλες της αλληλογραφίας των ιστοσελίδων των δύο χωρών.
Αλλά καμιάν επίσημη αντίδραση, από τις συνολικά υποτακτικές κυβερνήσεις της ΕΕ, στην παταγώδη προβολή τόσης αυτοκρατορικής αυτάρκειας και αμεριμνησίας…