Στο βάθος του προβλήματος που ενίοτε μας απασχολεί, του φιλοσοφικού, φαίνεται ότι ή δεν έχουν προσδιορισθεί με πληρότητα οι έννοιες του καλού και του κακού ή ότι οι ανθρώπινες συνειδήσεις με την παραλλακτικότητα που τις χαρακτηρίζουν, κυμαίνονται. Και οι κυμάνσεις αυτές δίνουν γένεση σε δυσαρμονίες και σε αγώνες, που προκαλούν σύγχυση στο ανθρώπινο γένος.
Μιλώντας για την παραλλακτικότητα των ανθρώπινων συνειδήσεων, εννοούμε τις άπειρες μεταβλητές που δεν είναι ποτέ ομόρροπες, που δημιουργούν ένα παράδοξο σύστημα, ανεξέλεγκτο και αχιραγώγητο, γιατί υπερβαίνει σε ένταση τη βούληση οιασδήποτε ατομικότητας. Οι δυσαρμονίες είναι προλογικές ή μεταλογικές. Είναι παρέκκλιση πρός ό,τι είχε συμφνωθεί ή νέεςεμφανίσεις ή ανεπιθύμητο αποτέλεσμα μιας ασυναίσθητης πορείας.
Πως θα μπορέσει μα καθορισθεί και με ποια κριτήρια μια άλλη πορεία, που τελικά θα ικανοποίησει; Αυτό είναι το πρόβλημα, Εχει γίνει αποδεκτό και συνείδηση για τη μεταβολή που έγινε στο πλαίσιο και στις μεταβολές, που πρέπει να γίνουν σε ό,τι περιέχεται και γεμίζει το πλαίσιο.
Η εναρμόνιση και η ισορροπία θα φέρουν την νέα εποχή!...
Οι αρχές που οδηγούν στον καινούργιο προορισμό ανήκουν στους συνδέσμους, που φέρουν σε επαφή τον κόσμο τον εξωτερικό με τον κόσμο τον εσωτερικό του ανθρώπου. Μας ενδιαφέρει όχι αν θα ζήσουμε όπως το ζώο, αλλά πως θα ζήσουμε, που δεν φτάνει ο αυτοματισμός και αρχίζει ο πρακτικός λόγος, που εμπνέεται από τον θεωρητικό.Και ο θεωρητικός από τον κοσμικό.
Το ξεκίνημα θα γίνει από την πίστη που έχουμε στις αρχές. Αναζητούμε τη σύνθεση, τη νέα δημιουργία με τις παλιές και τιςπολλές βάσεις, που δεν μπορούν να απομονωθούν και να καταργηθούν. Ετσι διδάσκει η κοσμική λογική το σεβασμό των δημιουργιών. Η εμπιστοσύνη που είναι απαραίτητη, κλονίζεται κάθε φορά που αναλογίζονται οι άνθρωποι την πορεία τους.
Απορρίπτοντας τη θέση της μοίρας είναι υποχρεωμένος ο άνθρωπος να αποφασίσει ο ίδιος για την κατεύθυνση που θα πάρει, αλλά αυτό επαναλαμβάνεται. Μήπως οιπροφήτες του δεν του έδειξαν τόσες φορές το δρόμο και δεν τους ακολούθησε; Σταμάτησαν τωρα οι προφητείες, στέρεψε πλέον αυτή η πηγή ή οι διαφωνίες όσο προχωρεί η κοινωνία ή και η διανόηση, αυξάνουν και οξύνονται περισσότερο;
Επαναλαμβάνεται η ανάγκη για αναθεώρηση των αξιών, ατομικών και κοινωνικών. Που μπορεί να φτάσει η αναθεώρηση και ποιο θα είναι το περιεχόμενο;
Μπορούμε να παρουσιάσουμε τρεις χωριστές καταστάσεις. Τις απόλυτες καταστάσεις του καλού και του κακού και την ανδιάμεση στην οποία υπερέχει άλλοτε το καλό και άλλοτε το κακό. Η τελευταία είναι η κατάσταση που επικρατεί. Στην απέραντη εξέλιξη και οι δύο έννοιες έχουν αλλάξει σημαντικά και έχουν μεταμορφωθεί. Η έννοια του καλού στη θρησκευτική αντίληψη κλονίστηκε και κλονίζεται ακόμη. Το κριτήριο των δύο ηθικών ιδεωδών έχει γίνει η έννοια της δύναμης.
Η έννοια της δύναμης έχει κι αυτή αλλάξει. Κύριος φορέας της δύναμης είναι η επιστήμη, που σύμφωνα με τη παραπάνω ερμηνεία, πρέπει να είναι η μεγαλύτερη πηγή του κακού. Ομως, η επιστήμη βοήθησε τα μέγιστα την ανθρωπότητα να βγεί από τη μιζέρια που την παράδερνε. Στο Νιτσεικό λόγο, τη ζωή πρέπει να την απολαμβάνουν μόνο οι δυνατοί, οι δε αδύμανοι που επιβουλεύονται τη δύναμη και εξευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, να εγκαταλείπονται στην τύχη τους, για να εξαφανιστούν.
Πόση πλάνη περιέχεται στις σκέψεις αυτές που δείχνουν μια αντιλογική στάση,που δεν μπόρεσε να συνθέσει μερικά απλά πράγματα,όπως για παράδειγμα, ότι οι πρόγονοι του Νίτσε έτρωγαν ωμές τροφές, ενώ ο ίδιος τις μαγείρευε, που έζησε σε μια εποχή και ιδιαίτερα σε μια χώρα, που το κράτος, δηλαδή η ομάδα, ενωμένη παρουσίαζε τη μεγαλύτερη δύναμη, αγέρωχη και ακτάβλητη, πιέζοντας και εξουδετερώνοντας την ατομικότητα. Και δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί πως δημιουργείται αυτή η δύναμη.
Η ιστορία των τελευταίων 100 και πλέον χρόνων δείχνει πόσο έντονη είναι η έλλειψη ιδεωδών. Οι αρχές που θα μπορούσαν να φωτίσουν το δρόμο εξαφανίστηκαν και η πορεία αφέθηκε στην τύχη της. Δεν καλλιεργήθηκαν ιδεώδη με συνέπεια καιαφοσίωση, αλλά αφέθηκε η δύναμη και η πίεση να αποφασίσει. Οσο κι αν ζητείται η αναθεώρηση των πνευματικών αξιών, δεν φαίνεται ότι η αιτία των παρεκκλίσεων είναι η έλλειψή τους, αλλά η έλλειψη πίστης στη αλήθεια και το κύρος αυτών των ιδωδών, που ακολουθεί ο άνθρωπος.
Η μεγαλύτερη πλάνη είναι ότι τα ιδεώδη που συνταράσσουν την ψυχή του ανθρώπου και της κοινωνίας συγχέονται με την οικονομία και τη γνώση...
Οσο ενδιαφέρει η συνείδηση άλλο τόσο ενδιαφέρει η καθαρότητα και η μετάβαση. Στην περίοδο αυτή, που την χαρακτηρίζουμε από την κυριαρχική παρουσία της ομάδας, του αριθμού και της ποσότητας, για τρίτη περίοδο πολιτισμού, μετά την προχριστιανική και τη χριστιανική, η μετάβαση είναι συγκεχυμένη. Και τα ιδανικά που την εμπνέουν ανάμικτα, ενώ η λειτουργία των ιδεωδών χαλαρή και αδύνατη με κύρια περιεχόμενα και συστατικά την άμεση και βραχύχρονη επισκόπηση και την έλλειψη προοπτικών. Η ποσότητα έχει χειροτερέψει το βαθμό της ποιότητας.
Το πρόβλημά μας ή καλύτερα τα προβλήματά μας συγκεντρώνονται τώρα στη διαπίστωση της θέσης των αρχών και προπαντός στην εφαρμογή μέσων, που θα ξυπνήσουν τη συνείδηση...