Στις αρχές του 2013 προσεγγίζαμε χιουμοριστικά (δείτε εδώ) μια πιθανή επάνοδο στη δραχμή σατιρίζοντας όλη εκείνη την τρομοϋστερία.
Ας επιστρέψουμε όμως στο 2010. Δεν έχω καμία διάθεση ούτε το μάγκα να κάνω, ούτε να ειρωνευθώ κανέναν. Θέλω να θυμηθώ όμως τα επιχειρήματα εκείνης της εποχής απέναντι σε όσους τολμούσαν να μιλήσουν για επάνοδο στο εθνικό νόμισμα.
Μια επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε στρατιές εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων.
Τα καύσιμα θα εκτινάσσονταν ως κόστος και θα κυκλοφορούσαν ελάχιστα αυτοκίνητα.
Δε θα είχαμε φάρμακα και τρόφιμα. Η ακρίβεια θα θέριζε.
Θα πάμε όλοι μετανάστες.
Η Εθνική Αμυνα θα μπει σε κίνδυνο.
Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη αλλά με ένα παράδοξο τρόπο, δίχως να εξορθολογιστεί η οικονομία, πράγμα απαραίτητο ακόμη κι αν πηγαίναμε σε εθνικό νόμισμα. Άλλωστε το νόμισμα είναι ένα εργαλείο που αντανακλά μια οικονομία.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια λοιπόν διαλύθηκε ο ιδιωτικός τομέας. Υγιείς επιχειρήσεις και τίμιοι επαγγελματίες κατέληξαν στο λουκέτο. Στρατιές στέκονται κάθε μέρα στον ΟΑΕΔ. Την ανεργία δεν τη γλυτώσαμε.
Τα καύσιμα μπορεί να μην έφτασαν στον ουρανό, αλλά και εκεί που εκτοξεύθηκαν, ελάχιστοι φτωχοποιημένοι τα πλησιάζουν και αυτό με φειδώ. Όσοι φυσικά δεν παρέδωσαν πινακίδες για να γλυτώσουν τέλη και τεκμήρια.
Τα σπίτια μας κατήντησαν δυσβάστακτο φορολογικό βάρος. Πολλοί τα ξεφορτώνονται.
Η ακρίβεια στα βασικά είδη διατροφής δεν αποφεύχθηκε. Άλλωστε αυτό ήταν κουσούρι από την 1/1/2002.
Χιλιάδες νέοι έφυγαν στο εξωτερικό.
Φάρμακα και περίθαλψη υπάρχουν. Πόσοι όμως τα προμηθεύονται ή έχουν πρόσβαση σε αυτή; Πόσοι δε θυσιάζουν το απαραίτητο φάρμακο γιατί δε φτάνουν τα λεφτά;
Η αποτρεπτική ικανότητα της χώρας υποχώρησε. Αξιόμαχες μονάδες μετατρέπονται σε ανταλλακτικά.
Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σωτήρες μας, μας φλόμωσαν με μια τρομο-προπαγάνδα παρουσιάζοντας μια σειρά τρομακτικών δεινών το 2010, τα οποία τελικά δεν αποφύγαμε. Κι όχι μόνο δεν αποφύγαμε, αλλά δεν υπάρχει ελπίδα, τέσσερα χρόνια μετά, να δούμε σύντομα κάτι έστω ελάφρα καλύτερα στο μονοπάτι του ευρωμονόδρομου.
Κι αν επιστρέψουμε στη δραχμή; Τι θα συμβεί; Απολύτως τίποτε. Η ίδια καταστροφή θα συνεχιστεί αν δεν επανέλθει πρώτα η κοινή λογική, το φιλότιμο, το όνειρο, το όραμα, ένας νέος μεγάλος εθνικός στόχος, η προσπάθεια, η απόφαση ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά, να καταργηθούν οι κομματικοί στρατοί και η συνειδητοποίηση πως εμείς ως γενιά μπορεί να χαθήκαμε, αλλά πρέπει και μπορούμε να ετοιμάσουμε το έδαφος στους επόμενους.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν σαρωτική αλλαγή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Τι κάνουμε λοιπόν; Τα παρατάμε ή τολμάμε;