Ήδη από όταν συλλαμβάνονταν τα τέσσερα νέα παιδιά μετά τη ληστεία και την επεισοδιακή καταδίωξη στο Βελβεντό, σπεύδαμε να σημειώσουμε πως δεν πρέπει να καούν τα παιδιά αυτά ως εγκληματίες μέσα στις φυλακές αλλά να αντιμετωπιστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να τα κερδίσει η κοινωνία.
Κι όταν λέμε να τα κερδίσει, δεν εννοούμε να αλλάξουν απόψεις. Αλλά να μην τα χαρίσουμε σε αυτό που λέμε εγκληματικό στοιχείο.
Η οργή των παιδιών, δεν είναι ανεξήγητη ούτε αδικαιολόγητη αν κοιτάξει κανείς τριγύρω. Η διοχέτευση, η έκφρασή της ήταν το πρόβλημα και για αυτό ακριβώς βρίσκονται εκεί που είναι τώρα.
Το ελληνικό κράτος όμως μας έδειξε για άλλη μια φορά το διπλό του πρόσωπο και πως δεν το ενδιαφέρει να κερδίσει ακόμη και εκεινό τον έναν άνθρωπο.
Τη μια αφήνει στο Νίκο Ρωμανό το δικαίωμα να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και άρα να περάσει σε κάποια σχολή και να σπουδάσει κάτι, την άλλη του απαγορεύει να σπουδάσει. Του κόβει κάθε ελπίδα αν ποτέ βγει έξω.
Αν θεωρούμε τον άνθρωπο αυτό, επικίνδυνο, ύποπτο κ.ο.κ. και πως δεν πρέπει να σπουδάσει, τουλάχιστον κατά αυτό τον τρόπο καθώς υπάρχει και το ανοικτό πανεπιστήμιο, το δέχομαι.
Αυτό που δε δέχομαι, είναι να είμαστε ασόβαροι, επιπόλαιοι, να παίζουμε με την κατάστασή του και να τον εμπαίζουμε. Διότι είναι εμπαιγμός να σου λέω, ναι διάβασε, ξενύχτησε, αγχώσου, δώσε εξετάσεις μπας και περάσεις σε κάποια σχολή και μετά να σου λέω δε θα πας πουθενά.
Αυτό είναι ασυγχώρητο και με την τροπή που έχει λάβει η υπόθεση αυτή, πλέον και εγκληματικό.
Για να μην πάμε ένα βήμα παρακάτω λέγοντας πως άνθρωποι που καταφέρνουν μέσα από τη σκληρή διαβίωση στα ελληνικά κολαστήρια που κατ'ευφημισμόν καλούνται σοφρωνιστικά ιδρύματα, να πετυχαίνουν στο πανεπιστήμιο, θα μπορούσαμε και να τους εκμεταλλευθούμε (με την καλή έννοια) εκεί που βρίσκονται ώστε να προσφέρουν.
Για την ώρα, ας αποφασίσει η Ελληνική Πολιτεία αν θέλει το Νίκο Ρωμανό, νεκρό ή ζωντανό. Μολονότι πλέον δεν περνά από το χέρι της.