Παρατηρώντας τη «Διαύγεια» του δήμου που μένω τα τελευταία χρόνια, πρόσεξα πόσες πολλές αδειοδοτήσεις δόθηκαν σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Θυμάμαι κάποτε μια γνωστή να μου λέει πως ότι περνάει από το στομάχι φέρνει χρήματα. Δεν είχε άδικο. Επιπλέον αυτές οι επιχειρήσεις ήταν και οι πιο - ας το πούμε - εύκολες. Ο καθένας που ήθελε να λέγεται επιχειρηματίας αντί για υπάλληλος με ένα μικρό σχετικά αρχικό κεφάλαιο ξεκινούσε. Το ενοίκιο, το ΤΕΒΕ του (τότε) και 1-2 κοριτσάκια, συνήθως όμορφα, να ξεπατώνονται για φραγκοδίφραγκα.
Δυστυχώς όμως τείνει κι αυτό να καταστεί μια φούσκα. Πόσα σουβλατζίδικα, τοστάδικα και καφετέριες μπορεί να αντέξει μια χώρα χρεοκοπημένη, που δεν παράγει αλλά μαστίζεται από στρατιές ανέργων και χαμηλόμισθων;
Ακόμη κι αυτός ο τομέας έχει δομηθεί λάθος. Όσοι διάβασαν το άρθρο του κ. Γιανναρά στην Καθημερινή θα έφριξαν με το γεγονός ότι ψωμάκια, αγαλματάκια και μουσακάς που προορίζονται για τους τουρίστες των μεγάλων μονάδων στη Ρόδο εισάγονται από την Κίνα αντί η ζήτησή τους να επεκτείνει όλον αυτό τον κλάδο.
Ακόμη κι αν επιλέγουμε να γίνουμε μια χώρα προσφοράς υπηρεσιών, αυτό για να γίνει σωστά και με ποιότητα προαπαιτεί τη λειτουργίας μιας ολόκληρης βιομηχανίας σε διάφορους τομείς. Με νοοτροπία κινέζικου μουσακά, θα καταστούμε μια τουριστική βιομηχανία μαϊμού.
Το μυστικό δεν είναι να σερβίρουμε μόνο καφέδες, τοστ, κρουασάν και χωριάτικες. Το ζητούμενο είναι να παράγουμε εμείς εδώ όσα χρειάζονται για τα παραπάνω.
Αν απλά ψήνουμε, πουλάμε και σερβίρουμε δίχως να είμαστε παράλληλα παραγωγοί, τότε ο υπερκορεσμός σε καταστήματα εστίασης θα οδηγήσει κάποια στιγμή, μοιραία, στο σκάσιμό τους καθώς η φτωχοποίηση θα εντείνεται.
Πώς θα αγοράσεις, όταν δεν κερδίζεις χρήματα; Και πως θα κερδίσεις αν δεν παράξεις κάτι.
Η χώρα πρέπει να αποκτήσει ξανά παραγωγική βάση και διαδικασία. Και πρέπει επιτέλους να βρεθούν πέντε άνθρωποι της αγοράς, της πιάτσας, να αναλάβουν την οικονομία της χώρας μπας και γίνουν τα αυτονόητα. Χορτάσαμε από εντολοδόχους πολιτικούς.