Μια άλλη πτυχή που δεν έχουμε αναδείξει όσο θα έπρεπε είναι πως όλο αυτό το χρήμα που κυκλοφορούσε (και όσο ακόμη κυκλοφορεί) τελικά μέσω των πρωτοφανών φόρων που επιβλήθηκαν, απλά χάθηκε. Έφυγε αναξιοποίητο.
Ας δούμε το παράδειγμα του τίτλου.
Όσοι είχαν την ατυχία να αποκτήσουν ένα σπίτι σχετικά καινούριο σε μια κάποια περιοχή, βρέθηκαν από το 2011 να πληρώνουν χαράτσια που προσεγγίζαν τα € 1.500,00. Αν πολλαπλασιάσετε μόνο το χαράτσι, θα δείτε ότι αρκετοί πλήρωσαν από το πουθένα μόνο € 6.000,00 για μια φαεινή ιδέα του Βενιζέλου, από τις πολλές φυσικά που είχε.
Αν βάλουμε και τους υπόλοιπους νέους φόρους, είτε άμεσους (πχ αλληλεγγύη) είτε έμμεσους (πχ καύσιμα) τότε το νούμερο γίνεται άνετα 5ψήφιο.
Κι αναρωτιέμαι.
Αν με τα χρήματα αυτά είχες πάρει ένα αυτοκίνητο, δε θα ήταν καλύτερα; Διότι και:
> κάτι θα είχες
> μια επιχείρηση θα είχες ενισχύσει ώστε να συνεχίσει να υπάρχει
> χρήματα θα είχες δώσει στο κράτος μέσω των διάφορων επιβαρρύνσεων
> χρήματα θα έριχνες πάλι νόμιμα στην αγορά (άρα και στο κράτος) για τη λειτουργία - συντήρησή του.
Φυσικά το αυτοκίνητο είναι άπλο παράδειγμα της ζωντανής οικονομίας όπου αν είχες ρίξει τα χρήματά σου (όπου θες εσύ), τα οποία θα είχαν μείνει στην τσέπη σου, πιθανώς μαζί με άλλα αφού το λογικό κράτος δε θα οδηγούσε τον εργοδότη σου στο λουκέτο και σένα στην ανεργία, πολλά θα ήταν πολύ καλύτερα.
Δε χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος ούτε γεμάτος πτυχία για να αντιληφθείς ορισμένα βασικά πράγματα.
Είναι να βγάλαμε το αίμα (χρήμα) από τον οργανισμό (οικονομία), το οποίο ζωοδοτούσε όλα τα όργανα (οικονομικές δραστηριότητες) και να το βάλαμε σε ένα μπουκάλι μέχρι να χαλάσει.