Ένας ψεύτικος κόσμος καταρρέει… Κι ο νέος κόσμος είναι ήδη εδώ .Καιρός να ονειρευτούμε!
Περίσσεψε το ψέμα, η κτηνωδία, η ωμότητα, ο παραλογισμός, ο κανιβαλισμός...κι εμείς ακόμα ξεγελάμε την πίκρα μας, κρυμμένοι μέσα στο μικρόκοσμό μας, φοβισμένοι και δειλοί. Πού βρίσκουν «έδαφος» και συμβαίνουν τόσες συμφορές; Τόσο πολύ ξιπάστηκαν οι άνθρωποι, τόσο πολύ απαξιώθηκε η ζωή; Πού βρίσκει «έδαφος» και θεριεύει η τόση κτηνωδία; Μήπως στο εσωτερικό κενό, τα εσωτερικά μας ελλείμματα (συναισθηματικά ή άλλα)που γεννάνε την ανασφάλεια και το φόβο λόγω άγνοιας; Άγνοια πρώτα για το ποιοι είμαστε, πού πάμε...Πάνω στο εσωτερικό κενό, στην «απορρύθμιση» επικάθεται ο φόβος, που αδρανοποιεί κι ακυρώνει τη ζωή.
Όταν πονάς, όταν αντιμετωπίζεις μια κρίση, δεν ξεφεύγεις αν δεν ρωτήσεις εξ αρχής για όλα, αν δεν ψάξεις βαθιά τις αιτίες και την ευθύνη που κι εσύ έχεις. Κι όταν κατανοήσεις ή διαισθανθείς τις αιτίες ,γνωρίζεις ότι, αν δεν αποφασίσεις να αγωνιστείς για να ανατρέψεις ή να ελέγξεις τις αιτίες, η αγωνία δεν τελειώνει.
Σήμερα τελειώνει ένας ψεύτικος κόσμος, που στηρίζεται στο φόβο ,στο εσωτερικό κενό ,τη δική μας άγνοια και την ψευδαίσθηση. Ο φόβος κι η ανάγκη είναι κίνητρα ζωής, δημιουργίας της νέας μας «μοίρας». Η ιστορική ανταπόδοση είναι νόμος συμπαντικός. Κι αυτός ο λαός «σήκωσε» όλες τις «αμαρτίες» του κόσμου αποξαρχής. Έγινε ο «Χριστός», ο Σωτήρας του ανθρώπου-όχι τυχαία. Μη σας ξεγελά η σιωπή ή το στεγνό και θλιβερό «τοπίο» της επιφαινόμενης πολιτικής απάθειας. Είναι οι πληγές πολλές… κι ο φόβος τελειώνει. Σωρεύεται ενέργεια και πάθος τρομακτικής δύναμης και έντασης, αλλά κρατιέται στη σιωπή το ενωτικό κάλεσμα του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση ,λαική κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Φωνές λίγες το γνωρίζουν πως αυτή τη φορά η νίκη θα είναι συντριπτική και δεν αρκεί να φύγουν κάποιοι, να αλλάξουν τα πρόσημα ή τα πρόσωπα. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι κατεύθυνση, να ωριμάσουμε, να σεβαστούμε τη ζωή, να μην την πετάμε στα σκουπίδια και να μην την αναθέτουμε σε άλλους… Να γνωρίσουμε βαθιά το πώς φτάσαμε εδώ, για να είναι βέβαιη και μόνιμη η νίκη του λαού μας...
Η πίστη στη ζωή δεν τελειώνει ποτέ, ούτε το δικαίωμα στο όνειρο, στην ελπίδα, στην ελευθερία, στην ανθρωπιά. Ναι, οι πιο πολύ βουλιάξαμε στην αρχή… Κάποιοι αγανακτήσαμε και μετά δείχναμε πολλοί ως φταίχτες τους άλλους. Μετά το νιώσαμε ότι η οργή χωρίς φρόνηση οδηγεί στον κανιβαλισμό, στον εσωτερικό διχασμό. Τώρα τι πράττουμε; Ονειρευόμαστε το μετά; Ονειρευόμαστε το νέο κόσμο; Αν το πλαίσιο αυτού του καθεστώτος δεν αλλάξει από εμάς τους ίδιους, από ποιους ακριβώς θα αλλάξει;
Γιατί πιστέψαμε ότι μόνο βολεμένοι υπάρχουν κι όχι δημιουργικοί, εμπνευσμένοι, τολμηροί ,έντιμοι και γνώστες όλων όσων πρέπει να γίνουν; Όταν παύεις να πιστεύεις, να εμπιστεύεσαι τους άλλους, καταργείς τη ζωή και δεν πιστεύεις ούτε στον εαυτό σου.
Ο Πλάτων λέει ότι απλά δεν εν-θυμούμαστε, γιατί η γνώση είναι μέσα μας. Αν στέκεσαι στη φθορά της ατομικότητας, κακιώνεις, φθίνεις, ζηλεύεις, γίνεσαι μισός άνθρωπος-μισάνθρωπος. Μόνο με τη σοφία, την αγάπη, την πίστη ,την ελπίδα και το όνειρο σώζεσαι …κι η τεχνητή λέξη ενός ξεμωραμένου καθολικού του Τόμας Μουρ, η «ουτοπία», είναι σήμερα η πιο χυδαία λέξη, που στερεί από τους νέους ανθρώπους, που όχι μόνο είναι εφικτό για τους νέους ανθρώπους, αλλά αναντίρρητη ανάγκη επιβίωσης!
Η σύγχρονη επιστήμη δίνει την απάντηση το απέδειξε πως αυτός ο νέος άνθρωπος είναι ήδη εδώ, αφού περίτρανα αποδεικνύεται ότι η ύλη δεν υπάρχει κι ότι μόνο το πνεύμα της δίνει υπόσταση κι η ύπαρξη κάποιας συνείδησης, κάποιου παρατηρητή.
Και τώρα πώς να γεμίσουν το κενό οι καρδιές, που ξοδεύτηκαν στην ψευδαίσθηση ;Πώς να πάρουν πίσω τη δύναμή τους, όταν για τόσους αιώνες πίστεψαν στην πλάνη των αισθήσεων και γέμιζαν το εσωτερικό κενό με ψεύτικα είδωλα, με καθρεφτάκια κι ανύπαρκτες χάντρες; Το «εγώ» είναι μια ψευδαίσθηση του νου κι ο πιο μεγάλος «εχθρός» της εσωτερικής λύτρωσης και ελευθερίας. Ταυτόχρονα η γνώση ότι τα πάντα είναι ένα, μια ολότητα αδιαίρετη, άτμητη και συμπαγής, επιβεβαιώνει ότι τα πάντα επικοινωνούν, τα πάντα σχετίζονται κι επομένως κανένας δεν είναι μόνος αλλά ούτε μπορεί να νιώθει και καλά, αν το όλον πάσχει.
Το κενό εμείς το επιλέγουμε, όπως και το φόβο, τη μοναξιά, την οδύνη, τον πόνο. Τίποτα δε γίνεται τυχαία. Όλα γίνονται για να δούμε τη ζωή με «άλλα μάτια», τα μάτια της ψυχής .Ό,τι συμβαίνει είναι η αντανάκλαση των δικών μας «άρρωστων» επιλογών, αλλά κι η πρόκληση να απελευθερωθούμε από την χρόνια «τύφλα» της ανθρωπότητας και να υπάρξουμε σε αρμονία με τον εαυτό μας, υπερβαίνοντας το ανύπαρκτο «εγώ» και υπάρχοντας ως όλο, ως ενοποιημένο ενεργειακό πεδίο, που είμαστε στ’ αλήθεια. Όλη η εξωτερική εικόνα του κόσμου είναι γέννημα των αισθητηρίων οργάνων, της ανθρώπινης φυσιολογίας μας.
Και τώρα τι κάνουμε με την αίσθηση του κενού, που γιγαντώνει το φόβο, την οδύνη μας; Το κενό γεμίζει μόνο με τη λυτρωτική γνώση του ωραίου, του αληθινού, των αιώνιων ,των διαχρονικών αξιών, των συμπαντικών νόμων, που μόνο την αγάπη, τη σύμπνοια, την αμοιβαιότητα, τη συμπόνια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ειρήνη «διδάσκουν». Δεν επιβάλλουν, δεν παραχωρούν, αλλά υπαγορεύουν τη λυτρωτική πράξη της δημοκρατίας σε όλων των ειδών τις σχέσεις, που μόνο αυτές υπάρχουν ...Υπαγορεύουν τον νέο κόσμο, που όσο κι αν απειλούν οι «συνωμότες», είναι ήδη εδώ και γεννιέται στις καρδιές των πιο απλών ανθρώπων πρώτα-κι όχι των «φτιασιδωμένων» νάρκισσων –εργαλείων ενός καταδικασμένου και μασκαρεμένου άκομψου «κόσμου». Να γιατί από την Ελλάδα θα αρχίσει το φως να διαχέεται, γιατί ήδη το φράγμα του « κενού» έσπασε και το ενιαίο φως, που είμαστε όλοι μας φωτίζει τις καρδιές.
Αυτοί που βαδίζουν κόντρα στη φθορά είναι οι ευαγγελιστές του αυριανού κόσμου. Η γνώση απελευθερώνει, δυναμώνει τις καρδιές. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που ο Δαρβίνος κι άλλοι «επιστήμονες» μας έδειξαν. Ο άνθρωπος της γνώσης που υπηρετεί την κοινότητα ,την ενότητα των ανθρώπων είναι ο μόνος δυνατός και άφοβος. Αυτός που μέσα από τη μνήμη, την ιστορική συνέχεια γνωρίζει ότι ο συλλογικός νους θα το κάνει το θαύμα, γιατί είναι «σοφός».
«Αν δε νοιαστώ για το καλό του ανθρώπου, τότε το κακό θα βρει κι εμένα, γιατί ο άλλος είμαι «εγώ». Αν δεν αγαπήσω και δε σεβαστώ τον εαυτό μου, κανένας δε μπορεί να με αγαπήσει και να με σεβαστεί. Αν την κρίσιμη ώρα δεν είμαι βοηθός του συμπολίτη μου, τότε κανένας δε μπορεί να βοηθήσει κι εμένα» λέει ο νέος άνθρωπος.
Ο καθένας πια γνωρίζει ότι «καθαρίζοντας» το δικό του «πεδίο» συμβάλλει στη συλλογική κάθαρση και στην εσωτερική αναγέννηση ,που όλοι έχουμε ανάγκη. Βρίσκουμε τον τρόπο και το δρόμο να υπερβούμε την κληρονομημένη «αρρώστια», το μεγάλο ψέμα, που επωμίστηκε ο Ελληνισμός για να λυτρώσει την ανθρωπότητα νοηματοδοτώντας την και πάλι με το φως της Ελληνικής Ιδέας. . Ο κόρος έχει επέλθει για ό,τι ο δυτικός «πολιτισμός» γέννησε… Ένα απέραντο κενό, μοναξιά, αποκτήνωση, πόλεμο, αδικία και βαρβαρότητα αφήνει ξοπίσω του. Λείπει από τη σκέψη και την καρδιά μας το άλλο μας μισό, η μνήμη και η αίσθηση της συνέχειας ενός αξεπέραστου πολιτισμού, του οποίου είμαστε φορείς και κληρονόμοι, κι η πίστη ότι η ώρα ήρθε όχι μόνο να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας ,αλλά και τον άνθρωπο από τη χρόνια πλάνη και το σκοταδισμό των νεκρών ψυχών, που λέγονται «ισχυροί» ενός κόσμου που αναπόδραστα τελειώνει .Όταν η ελληνική φιλοσοφία ήδη είναι αποδεδειγμένη επιστημονική γνώση, εμείς ακόμα ψάχνουμε τη λύση στα σκιάχτρα του χθες;
Κι ο άλλος νόμος του σύμπαντος, «ό,τι σπέρνεις, θερίζεις» σε λίγο θα επιβεβαιωθεί μέσα από την αναγκαιότητα της εσωτερικής αναμόρφωσης, που ήδη συμβαίνει .Επιτέλους απενοχοποιείται ο «μικρός» άνθρωπος και απομυθοποιείται ο «μεγάλος», που έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα πληρότητας και ανύπαρκτη εσωτερική ισορροπία και χαρά, γιατί εμμένει στη διαίρεση, στο διαχωρισμό, στην πλάνη των αισθήσεων και στη θεοποίηση του υλικού τίποτα ,στο εγωικό του παραλήρημα, χάνοντας την ψυχή του.
Εμείς οι Έλληνες που γνωρίζουμε το φιλότιμο, την αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη, μπορούμε να σπάσουμε τη φυλακή του σκοταδισμού τους πιο αποφασιστικά και πιο λυτρωτικά από κάθε άλλο λαό, γιατί αυτή είναι η ιστορική μας Μοίρα.Φτάνει να εν-θυμηθούμε.
Κι η εθνική προδοσία, η ανθρωποθυσία που συντελείται είναι η αφορμή για να εν-θυμηθούμε και να κάνουμε άλλη μια φορά λυτρωτική πράξη ζωής το πανανθρώπινό μας χρέος της ελευθερίας. Είμαστε «οι θεριστές της αστραπής», φτάνει σε εμάς να πιστέψουμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε εαυτούς και αλλήλους και να κάνουμε το συλλογικό «θαύμα» της αναγέννησης της απελευθέρωσης της πατρίδας πρώτα, και μέσα από αυτήν και του συμπαντικού νέου ελεύθερου ανθρώπου.