Καθώς το γνωστό τρομο-σίριαλ με τα «διλλήματα» καλά κρατεί, βρήκα ένα δεκάρικο. Κέρμα, δραχμές, όχι χαρτονόμισμα. Ακόμη κι αυτό το ταπεινό κέρμα, που ισοδυναμεί με σχεδόν 9 λεπτά είχε μια αξία, τόσο προσθετική όσο και αυτόνομη. Μια τσίχλα την αγόραζε ακόμη και στο τέλος του.
Στρίβοντας τη Δραχμή που κάποια χρόνια τώρα φλερτάρει με την ιδέα να επιστρέψει, αναρωτήθηκα τι ΔΕΝ πρόκειται να συμβεί.
Δεν πρόκειται,
να μείνουμε εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, είμαστε ήδη εκτός αγοράς εργασίας
να συμπιεστούν οι μισθοί μας, αφού καταπατήθηκαν τα εργασιακά μας δικαιώματα, πετσοκόπηκαν οι αποδοχές μας και άλλοι πληρωνόμαστε σε είδος
να καταστούμε ανυπόληπτοι στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, αφού ούτε τώρα μας εμπιστεύεται κανείς
να δανειστούμε με υψηλά επιτόκια, μιας και σήμερα το ίδιο θα συμβεί και συνέβη ήδη μια φορά πριν λίγους μήνες με το ευρώ κι ας θριαμβολογήσαμε σαν ανόητοι για αυτό
Θα μου πείτε πως ίσως υπάρχει και ποιο κάτω. Μπορεί. Μόνο που δεν απέχουμε το ίδιο από αυτό όσο το 2009.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως δεν πρόκειται να πάμε και μπροστά, όχι γιατί θα φταίει η Δραχμή αλλά γιατί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, στην πλειοψηφία του, μετρήθηκε κι αποδείχθηκε ελάχιστο για να αναλάβει τις ευθύνες του σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.
Κινήθηκε, κινείται και θα κινείται αμετανόητα μετρώντας σε ότι κάνει πάντοτε τα «κουκιά» και όχι το ψωμί της επόμενης πλέον γενιάς...