Κάηκε για άλλη μια φορά η Αθήνα. Η μνήμη ενός νεκρού τιμήθηκε με φωτιές, σπασμένες τζαμαρίες, κατεστραμμένα καταστήματα και αυτοκίνητα, ανθρώπους που στο πρώτο φως του Ηλιου μέτρησαν πληγές.
Δεν τιμάται με τον τρόπο αυτό η μνήμη κάποιου. Ούτε επέρχεται καμία ανατροπή. Στην ανατροπή επιδιώκεις να έχεις τον κόσμο με το μέρος σου, δεν τον στοχοποιείς.
Θα μου πείτε πως για άλλη μια φορά είδαμε βίντεο με ταραξίες και άνδρες των ΜΑΤ να κάθονται παρέα. Να ανοίγονται σακίδια, να μαζεύονται μολότοφ... Ο Θεός κι η ψυχή τους.
Οι δυνάμεις της ΕΛΑΣ για άλλη μια φορά ανίκανες. Πρωτοπόρες στο να πλακώνουν στο ξύλο ανυπεράσπιστους, ΑμεΑ και υπερήλικες, ανήμποροι να αποτρέψουν για πολλοστή φορά την περιουσία και τη δουλειά συνανθρώπων μας. Προφανώς μέχρι εκεί μπορούν ή αυτές τις εντολές έχουν.
Κάποια περίπτερα δεν άνοιξαν σήμερα για το μεροκάματο που συντηρεί ολόκληρες οικογένειες.
Υπάρχουν καταστήματα που δε θα σηκώσουν ρολά αύριο το πρωί. Ίσως να μην ξανασηκώσουν γενικώς γιατί αυτό το χτύπημα ήταν το τελειωτικό. Ίσως πάλι να την πληρώσει κάποιος εργαζόμενος τον οποίο μέχρι σήμερα πάλευαν με νύχια και δόντια να κρατήσουν στη δούλεψή τους.
Εργαζόμενοι κι επαγγελματίες, οικογενειάρχες που χρειάζονται το όχημά τους, το οποίο ακόμη χρωστούν, σήμερα το βρήκαν καμμένο και σπασμένο.
Ένα διαμέρισμα παραδόθηκε στις φλόγες. Πού θα κοιμηθούν απόψε οι ένοικοί του; Πώς θα το ξαναφτιάξουν;
Πόσο εύκολα καταστρέφεται κάτι που ο διπλανός μας κοπίασε για χρόνια ή και δεκαετίες ώστε να το δημιουργήσει ή αποκτήσει.
Έσπασαν, έκαψαν, ζημίωσαν, κατέστρεψαν ανθρώπους και μαζί με αυτούς ολόκληρες οικογένειες...