«Όσο περνάνε οι ώρες και οι ημέρες αυξάνεται η πιθανότητα του θανάτου του με ό,τι αυτό συνεπάγεται κατά κύριο λόγο για την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός δε δεσμεύτηκε για τίποτα»
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πατέρα του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού και ειλικρινά μου προξένησαν μεγάλη εντύπωση.
Τίποτε δε συνεπάγεται για κανέναν είτε λέγεται κυβέρνηση είτε λέγεται αντιπολίτευση, ουδείς καίγεται ή θα δε θα φάει το βράδυ που θα ξεψυχήσει - ο μη γένοιτο - ο Ρωμανός.
Οι μεν εγκλωβίστηκαν σε μια περίεργη νομοθεσία που δίνει άδειες ακόμη και σε βαρυποινίτες που μετά εξαφανίζονται, οι δε βρήκαν μια ακόμη ευκαιρία να πλήξουν την κυβέρνηση.
Η απώλεια ενός παιδιού συνεπάγεται συνέπειες μόνο για δύο ανθρώπους. Τους γονείς του.
Δηλαδή θα πέθαινε εσάς το παιδί σας ή το δικό μου κάτω από αντίστοιχες συνθήκες και αντί να βροντοφωνάξουμε ότι κινδυνεύει και πρέπει να σωθεί γιατί κάναμε θυσίες εκτός από τα λάθη μας, θα σχολιάζαμε πολιτικά ότι η κυβέρνηση θα υποστεί συνέπειες. Με συγχωρείτε αλλά στα @@ρια θα είχαμε γραμμένη την κυβέρνηση.
Σε αυτή την ιστορία έχουν διατυπωθεί θέσεις με επιχειρήματα κι από τις δύο πλευρές. Πολύ σωστά επισημαίνεται πως αυτό το παιδί άρπαξε ένα καλάσνικοφ, επιχείρησε να κλέψει, πήρε όμηρο, κάλλιστα θα μπορούσε να είχε σκοτώσει κάποιον, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Ούτε είναι δυνατό τρεις φορές την εβδομάδα μονάδες των ΜΑΤ να τον συνοδεύουν στα ΤΕΙ, ούτε να έχει τα ίδια δικαιώματα με ένα συνομίληκο του που δεν ενεπλάκη σε περιπέτειες.
Επίσης πολύ σωστά επισημαίνεται πως αν δεν του επιτρέπεται να σπουδάσει ή ελλόχευε ο κίνδυνος το αίτημά του για εκπαιδευτικές άδειες να απορριφθεί, τότε γιατί του επιτρέψαν σε πρώτο χρόνο να δώσει εξετάσεις; Και εύστοχα αναδεικνύεται πως εγκληματίες, βιαστές, δολοφόνοι, λαθρέμποροι ναρκωτικών (από τους οποίους κινδυνεύει ένας πολίτης, ενώ από το Ρωμανό όχι) κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ο Ρωμανός μας πείραξε;
Ένας πατέρας όμως με το παιδί του να ψυχορραγεί, εκτιμώ ότι αντί να συναντά πρωθυπουργούς όπως ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας, θα έπρεπε πρώτα να επικεντρωθεί στη σωτηρία του παιδιού του. Να το μεταπείσει, να του δείξει ότι πρέπει να δοκιμάσει κι άλλους τρόπους για να κερδίσει αυτό που θεωρεί πως δικαιούται. Αν το παιδί σου φύγει, πάει, τελείωσε... Ποια κυβέρνηση, ποιες σπουδές. Μαζί με το παιδί, τελειώνει κι ο γονιός.
Κι ύστερα θα αναρωτιόμουν πως στην ευχή το παιδί μου σε τόσο μικρή ηλικία βρέθηκε σε ένα τέτοιο επικίνδυνο κύκλο, που άραγε θα είχα φταίξει προσωπικά και δεύτερον πως ενώ έγινε ότι έγινε το 2008, πάλι δε θα είχα καταφέρει να αντιληφθώ ή αν το αντελήφθην, να αποτρέψω τα όσα ακολούθησαν που οδήγησαν τελικά το παιδί μου στη φυλακή.
Ίσως κάποιος να διαφωνεί στα παραπάνω. Όσοι όμως είναι γόνεις, θα καταλάβουν ότι υπάρχει μια λογική βάση.
Όταν φεύγει το παιδί, οι συνέπειες βαρύνουν τους γονείς. Πολλώ δε μάλλον όταν ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει το ενδεχόμενο.