Είναι θλιβερή και επικίνδυνη πλάνη και πλαστογράφηση των ανθρώπινων ελπίδων, όταν η προσπάθεια για την "οργάνωση" της πολιτικής συνείδησης παίρνει το χαρακτήρα επιθετικού προπαγανδιστικού όπλου κατά των πολιτών.
Ετσι, δεν οικοδομείται η δημοκρατία. Ετσι, το πολιτικό ιδεώδες του σύγχρονου πολίτη, που θέλει να μείνει ελεύθερος από την τυραννία των δογμάτων και του πολιτικού ψεύδους, ενός φιλελευθερισμού που θα στηρίζεται στη βαθύτατη πίστη προς την αξία της ελευθερίας, της αλήθειας και της αμοιβαίας ανοχής, θα ήταν η συστηματική εφαρμογή μιας πολιτικής αθλιότητας, που δεν μπορεί να έχει κοινή κατάφαση.
Κι αυτό ακριβώς βιώνουμε τις τελευταίες μέρες εν μέσω εορτών με την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Και αναδεικνύεται περίτρανα για μια ακόμη φορά, ότι το βασικό πρόβλημα της ηθικής και της πολιτικής είναι η ανακάλυψη του τρόπου συνδιαλλαγής των αναγκών της κοινωνικής ζωής με τις ατομικές επιθυμίες και τις φιλοδοξίες των δοξοφάγων της πολιτικής.
Και δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι ο πολιτικός εμπειρισμός στη σημερινή ιδιαίτερη πολιτική συγκυρία, προσθέτει στην υπάρχουσα ασυδοσία και τον επικίνδυνο αυτοσχεδιασμό της καθημερινής πολιτικής πρακτικής, που μπορεί να οδηγήσει σε εθνικές περιπέτειες. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά. Γιατί η πολιτική αυθαιρεσία προκαλεί τον υπερτροφικό εκείνο ατομικισμό, που είναι ικανός να καταστρέψει ή να εξουδετερώσει κάθε συνείδηση ομαδικής ή αλληλέγγυας προσπάθειας.
Και μετά μας μιλάνε για συναίνεση και συνεννόηση...Ποιοι άραγε; Ολοι αυτοί που αδυνατούν να δικαιολογήσουν την υιοθέτηση πολιτικών, που όχι απλώς είναι επιζήμιες για το παρόν, αλλά στη μελλοντική τους προοπτική είναι καταστρεπτικές για τη χώρα;
Ανεξάρτητα αν δεν εκλεγεί ή τελικά εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας την ερχόμενη Δευτέρα, με "μαγειρέματα" και ύποπτες συνδιαλλαγές με τους όποιους αβούλευτους της Βουλής, η επικαιρότητα δεν αλλάζει την αδυσώπητη πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα αυτή βαδίζει σφιχτά χειροπιασμένη με την πολιτική πράξη και την αγωνία της κοινωνίας για το αύριο.
Η αίσθηση του επείγοντος για άρδην αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό εντείνεται από την πολιτική περιπλοκή των σημερινών καιρών. Και ακόμη από τη δημιουργημένη εντύπωση ότι η παθογένεια της πολιτικής και ο "ευνουχισμός" της δημοκρατίας, είναι τα τελευταία χρόνια κατάσταση σχεδόν ανεπανόρθωτη. Η δε βαθύτατη δυσπιστία μιας κοινωνίας απέναντι του πολιτικού κόσμου, που δημιουργεί την ψύχωση της επικείμενης καταστροφής, αναγκάζει και τις δύο πλευρές να κρατούν στάση άμυνας, συχνά δε άμυνας επιθετικής.
Τώρα μας χρειάζεται η απλή διαπίστωση. Η διαπίστωση ότι ο φόβος δεν πρέπει να διαμορφώνει τη πολιτική συνείδηση. Γιατί ο φόβος που ενσπείρεται στην κοινωνία ανάγεται στα μέσα και στις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν τα καθεστώτα, που έχουν ως πρώτο άρθρο πίστης τον πιο αδιάλλακτο και αυστηρό κονφορμισμό.
Και η διαπίστωση τούτη θα μας οδηγήσει σε μιαν άλλη, που συνθέτει και την τραγωδία της ελληνικής κοινωνίας στη συνολική της έκφραση: Στο γεγονός δηλαδή ότι η αποκρυστάλλωση μιας ομοιόμορφης κοινωνικής συνείδησης, παρ' όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις της, υπόκειται στην κυρίαρχη πολιτική πονηρία και επέρχεται σταδιακά έτσι ο διχασμός της δημοκρατίας.
Και παράλληλα με το διχασμό της δημοκρατίας αναδύεται και ο διχασμός της ελληνικής συνείδησης, που κάποτε ήταν άρτιο μέγεθος, ενώ σήμερα, για την περίοδο που διανύουμε τουλάχιστον, είναι διχασμένη. Και ας μη μας διαφεύγει ότι η προβολή του μεγέθους της ελληνικής συνείδησης στην επιφάνεια της ιστορίας, χρησίμευσε πάντα σαν μια παρακίνηση για την ηθική συσσωμάτωση της κοινωνίας και του έθνους, σαν μια αρχή στις πολιτικές προτάσεις για ένα πρακτικότερο και ουσιαστικότερο διάλογο και συνεννόηση.