Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση αλλά φέτος για πρώτη φορά δεν είδα παιδιά να τριγυρνούν στις γειτονιές για να πουν τα κάλαντα. Για να μεταφέρουν στην ουσία την είδηση ότι έρχεται ο Θεός στον κόσμο.
Τι φοβερή είδηση!
Τα μόνο παιδιά που είδα ήταν κάτι γελαστά τσιγγανάκια μαζί με τις μητέρες τους να χτυπούν τα κουδούνια.
Βέβαια αλλάξαν οι εποχές. Για ποια Χριστούγεννα να τραγουδήσουν τα παιδιά; Ποιος είναι ο Χριστός; Τι είναι ο Χριστός; Αν δεν το καταλάβεις, αν δεν ακολουθήσεις το «επανάγαγε εις βάθος» πως να το μεταφέρεις στους υπόλοιπους; Αν δεν το φανταστείς και λίγο.
Παλιά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Τα παιδιά για να παίξουν έπρεπε να δουλέψει το μυαλό και η φαντασία. Σήμερα έχουν τις μηχανές και τις πολυθρόνες τους. Δε χρειάζεται να σκεφθούν, το έκαναν άλλοι για αυτούς.
Παλιά ο δάσκαλος και η γιαγιά περνούσαν το μήνυμα. Τα παιδιά έτρεχαν και ήθελαν να πουν τα κάλαντα. Σε ανταπόδωση έπαιρναν κι ένα φίλεμα. Αν υπήρχε...
Στη συνέχεια μπήκε το χρήμα στη μέση. Αθώα όπως πάντα στην αρχή. Αλλά δεν υπάρχει κάτι που δε διαβρώνει το χρήμα. Το χρήμα έγινε ο σκοπός για να πει κανείς τα κάλαντα και όχι η μετάδοση της ενανθρώπισης του Υιου του Θεού.
Τα κάλαντα σε πολλές περιπτώσεις άρχισαν να μην ακούγονται έως το τέλος, ενώ το μάτι καρφωνόταν στο χέρι και την τσέπη του οικοδεσπότη. Να πληρωθούμε να πάμε παρακάτω.
Μπίζνα έγιναν τα κάλαντα. Και όπου μπίζνα εκεί και τα χειρότερα. Κάποιοι άλλοι, οι μελλοντικοί τεμπέληδες αυτού του τόπου, τα άξια επόμενα στελέχη των κομματικών στρατών, παραμονεύουν στις γωνιές των γειτονιών να αρπάξουν τα χρήματα των παιδιών. Τι κι αν είναι κάλαντα ή παραμονή Χριστουγέννων; Δε μετράς κάτι που δε γνωρίζεις.
Αλλά και τα χρήματα λιγόστεψαν. Άλλοι δε διανοούντο καν τα τελευταία χρόνια να ανοίξουν την πόρτα. «Και που ξέρω εγώ ποιος μπορεί να είναι πίσω από τα παιδιά» λένε αρκετοί. Η κοινωνία άλλαξε προς το χειρότερο και γίναμε όλοι καχύποπτοι. Ενώ άλλοι έχουν ανάγκη και το τελευταίο εκείνο ευρώ για να ανταπεξέλθουν.
Κάπως έτσι, ο φόβος των παιδιών, η μη ανταπόκριση των νοικοκύρηδων αλλά και η εμπορευματοποίηση έφεραν το μαρασμό με τα κάλαντα που τραγουδούσαν τα παιδιά.
Θα μου πείτε, μα είναι τόσο σοβαρό αυτό;
Βεβαίως και είναι. Στα παιδιά στηρίζονται τα πάντα. Αυτά αντιπροσωπεύουν την ελπίδα. Αφού σαν αυτά πρέπει να γίνουμε αν θέλουμε όταν αναχωρήσουμε, να βρεθούμε κοντά στο Χριστό. Θα ήταν αλλιώς αν παρέες μικρές και μεγάλες διέτρεχαν τις γειτονιές για να μεταφέρουν τη χαρμόσυνη είδηση. Οι παιδικές ενθουσιώδεις φωνές θα ξεσήκωναν και εμάς τους νωθρούς να πούμε το «Χριστός ετέχθη», όπως το είπαν οι διωκώμενοι χριστιανοί αδερφοί αυτές τις ημέρες στη Συρία.
Όπου υπάρχει πίεση, ανάγκη για ελπίδα και προσμονή στη σωτηρία, βλέπει κανείς το Θεό. Ο Θεός είναι εκεί και καθημερινά είτε ενδυναμώνει είτε υποδέχεται στην αγκαλιά Του τα παιδιά Του.
Εμείς πάλι χριστέμπορες, είτε ως παιδιά παλιότερα, είτε ως γονείς παιδιών που τα παρακινούμε. Ούτε καν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να γίνεται ο Θεός άνθρωπος.
Χριστούγεννα χωρίς χαμόγελο, χωρίς παιδιά, χωρίς κάλαντα, χωρίς...ΧΡΙΣΤΟ.
Τι κρίμα όμως. Κάποτε ήταν πολύ διαφορετικά. Και η ψυχική ανταμοιβή της κοινωνίας τεράστια. Η γαλήνη, η ηρεμία, η χαρά και η αισιοδοξία δεν αποτιμώνται εις χρήμα.
Έστω κι έτσι, χρόνια πολλά σε όλους τους καλούς φίλους κι αναγνώστες, με ευχές για υγεία, δύναμη, κουράγιο και όρεξη να πιάσουμε το νήμα των Χριστουγέννων από την αρχή, ίσως κάπου εκεί βρούμε τη λύση και σε όλα όσα μας βασανίζουν τα τελευταία χρόνια.