Αυτό που με χαλάει περισσότερο με την κρίση και την εσωτερική υποτίμηση που σκαρφίστηκε κάποιος πανηλίθιος, είναι που εξαφάνισε τη δυνατότητά μου να κάνω πράγματα για να δώσω χαρά στους ανθρώπους γύρω μου.
Δεν λέω για μια καλημέρα ή ένα χρόνια πολλά στη γιορτή κάποιου. Μου στέρησε το περίσσευμα που είχα να διαθέσω για να χαρίσω ένα καλό βιβλίο σε έναν γνωστό, ένα ταξίδι σε κάποιο αγαπημένο, ένα καλό παιγνίδι σε ένα παιδί μου, κάτι άλλο όμορφο σε ενα φίλο, ένα στυλό ή μια πένα, ή και στον εαυτό μου.
Αυτό το έκαναν αυτοί ώστε κάποιοι άλλοι να μπορούν να πάνε ταξίδι, με τα χρήματα που λείπουν από όλους εμάς που δεν θα πάμε τελικά εκείνο το ταξίδι στο Νεπάλ, ούτε στο Περτούλι ή τα Κάτω Τρίκαλα.
Αυτό με θυμώνει. Πολύ.
Πως ότι μας στέρησαν στους πολλούς αυτά που μας ανήκαν για να έχουν εκείνοι αυτά που δεν δικαιούνται.
Αυτό.