Μια «ρωμανο-υστερία» έχει καταλάβει σημαντικό μέρος συμπολιτών μας. Άνθρωποι που είχαν ξεχάσει την υπάρξη των τεσσάρων παιδιών ύστερα από τη σύλληψή τους, τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το Ρωμανό.
Είμαι 100% σίγουρος πως κάποιοι εξωτερικά διαμαρτύρονται φωνάζοντας πως πρέπει να ζήσει ο Νίκος και μέσα τους παρακαλάνε όσο τίποτε να πεθάνει έχοντας έτοιμα κείμενα και συνθήματα.
Γιατί; Διότι αυτή είναι η κοινωνία μας. Όπως τότε με το χαστούκι του Κασιδιάρη. Φώναζαν όχι, όχι, όχι και μέσα τους έκραζαν κι άλλο κι άλλο κι άλλο!
Η Αθήνα ήδη καίγεται κι ένας ακόμη νέος άνθρωπος νεκρός θα είναι το «γκολ» που περιμένουν κάποιοι για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο.Να γίνουν όλα στάχτη. Δεν ξέρω, ίσως να είναι αυτό που χρειάζεται μια κοινωνία σε λήθαργο μπας και ξυπνήσει αν και μάλλον θα καεί στον ύπνο της.
Προσωπικά δε θα μιλήσω ούτε υπέρ του, ούτε εναντίον του.
Η Πολιτεία πρέπει κάποτε να αποφασίσει τι επιδιώκει με όσους μπαίνουν στη φύλακη και το λόγο που συμβαίνει αυτό. Αν δηλαδή σκοπός είναι η επανένταξη ή η ζωή εν τάφω.
Δίκιο έχει ο Βαξεβάνης όταν γράφει πως όλοι οι εγκληματίες είναι έξω και μόνο ο Ρωμανός δεν μπορεί να σπουδάσει ενώ το κράτος του έδωσε το δικαίωμα να το διεκδικήσει, δίκιο έχει κι η μάνα που φοβάται να τον δει στο ίδιο αμφιθέατρο με το γιο ή την κόρη της όταν κάποτε άρπαξε το όπλο και πήρε έναν συνάνθρωπό του όμηρο.
Ο Ρωμανός έζησε κάποια γεγονότα όπως και ο Γρηγορόπουλος. Αυτά τους έφεραν να κινούνται σε συγκεκριμένο χώρο. Κι εκεί ήρθε το κερασάκι για τον πρώτο με τη δολοφονία του δεύτερου.
Ο Ρωμανός, όπως όλοι μας, έκανε τις επιλογές του. Αυτή τη στιγμή βιώνει τις συνέπειές τους. Τι να πουν κι αυτοί που βρίσκονται στη φυλακή άδικα; Τους νοιάστηκε κανείς αυτούς; Κι αν τελικά καταφέρει κι επικρατήσει, είναι πολύ πιθανό ότι κάπου παρακάτω θα έρθει ξανά σε σύγκρουση με το ισχύον σύστημα, διότι πολύ απλά δεν τον χωράει και δεν το ανέχεται.
Του εύχομαι να μην εγκαταλείψει τη ζωή του, να κερδίσει το δικαίωμα στις σπουδές και μέσα από αυτές να διαψεύσει όσους τον φοβούνται. Ήρωα, δεν μπορώ όμως να τον χαρακτηρίσω. Η πράξη που τον έφερε στη φυλακή, διότι για την τράπεζα ως οργανισμό δε με ενδιαφέρει, απείχε ελάχιστα από το να στοιχίσει αθώες ανθρώπινες, πράγμα πολύ εύκολο όταν 20χρονα οργισμένα χέρια κρατούν ένα οπλοπολυβόλο.
Ήρωες είναι εκείνα τα 19χρονα κορίτσια με όπλα στα χέρια στο Κομπάνε, ήρωες είναι εκείνα τα παληκάρια που πολεμούν σε όλη τη Συρία το φασισμό που τους φίλεψαν οι ξένοι, ήρωες είναι εκείνοι που κατάπιαν το κλάμα και το φόβο από το να δηλώσουν πίστη στις βάρβαρες ορδές λίγο πριν την αποτρόπαια εκτέλεσή τους. Διαθέτουμε εμείς έστω ένα γραμμάριο από το δικό τους ηρωισμό;
Το να χαρακτηριστείς ήρωας είναι κάτι που μπορεί να φαντάζει πολύ μακρινό αλλά ενίοτε μπορείς να απέχεις από αυτό μόνο μια στιγμή όπου η στάση σου θα κάνει τη διαφορά.
Ωστόσο έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά για να το πετύχεις... Ίσως αυτό θα πρέπει να σκεφτεί κι ο Νίκος και να μη δώσει χαρά σε πολλούς τάχα υπερασπιστές του που όμως μέσα τους επενδύουν στη δική του ιστορία και το θάνατό του.