Είναι τούτο κάτι που το ακούμε συχνά, ως μία προτεινομένη λύσι στην παρούσα ελληνική μας προβληματική. Είναι όμως λυπηρό, διότι αυτές ή αυτοί που το ψελίζουν αγνοούν την άγνοιά τους για το τι ακριβώς προτείνουν.
Ας υποθέσουμε πως οι λέξεις «Η», «ΕΝΟΣ» και «ΦΟΡΕΑ» είναι ευρέως γνωστές και δεν χρειάζονται επεξήγησι. Οι λέξεις όμως «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» και «ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ» έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα.
Είναι διττή η ετυμολογική ρίζα της λέξεως «δημιουργία», εκ του ρήματος «δαίω», που σημαίνει διανέμω ή μοιράζω στο σύνολον ή επίσταμαι, και του ουσιαστικού «έργον». Ως εκ τούτου, η δημιουργία είναι το έργον που επιτελείται για να διανεμηθεί σε ένα κοινωνικό σύνολο ή σε ένα δήμο· η εργασία για τον δήμο.
Η ελληνική μας ιδιοσυγκρασία είναι επιρρεπής στην έννοια της δημιουργίας. Διότι το πάλαι ποτέ ο ελληνικός μας κόσμος ήταν όχι μόνον ανθρωποκεντρικός αλλά και άρδην κοινωνιοκεντρικός.
Ως ένα άτομο, ο άνθρωπος προφανώς αδυνατεί να θεσπίσει την έννοια του «μοιράζω» ή του «μοιράζομαι». Μόνον ως μία κοινωνία με αλληλεγγύη και συνοχή οι άνθρωποι μπορούμε να θεσπίζουμε την έννοια τούτων των ρημάτων.
Εδώ και 2.337 έτη συναπτά, το δεσποτικό καθεστώς εξουσίας και κατοχής (ΔΚΕΚ) λυσαλέα αποδομεί την σφαιρική δομή των αρχών και των θεσμών της ελληνικής κοινωνίας, αντικαθιστώντας την με την πυραμιδική (Δ) δομή εξουσίας. Διότι η πυραμιδική εξουσία κομματιάζει την κοινωνία των ανθρώπων σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
Τα κόμματα της τυραννικής κομματοκρατίας του φρικτού ΔΚΕΚ είναι το κερασάκι στην τούρτα της προσωποπαγούς πυραμιδικής εξουσίας. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας άλλος λόγος υπάρξεώς τους, πέραν της περαιτέρω διαιρέσεως της κοινωνίας των ανθρώπων και της παραγωγής πληνανθρώπων, έτσι ώστε από μία αληθινή κοινωνία, η ελληνική κοινωνία, να υποβιβάζεται σε μία κοινωνία εν ιδιωτεία.
Είναι αδύνατον ο εν ιδιωτεία νεο-μετα-μοντέρνος ελληνικός μας κόσμος να δημιουργήσει οτιδήποτε συλλογικά. Η ελληνική μας συλλογικότης σήμερα τελεί εν πλήρη ιδιωτεία και αδρανεία.
Η ετυμολογία του επιθέτου «πολιτικός» προέρχεται από το αρχαίο θηλυκό ουσιαστικό «πόλις», ήτοι μία κοινωνία ανθρώπων, από όπου επίσης προέρχονται και οι λέξεις «πολιτεία», «πολιτεύω» και «πολίτης». Το φθινόπωρο όμως του 322 π.Χ., όταν με μεγάλη θλίψη οι Αθηναίοι αποδέχονται τους ολεθρίους όρους της συνθήκης του Λαμιακού πολέμου, 323–322 π.Χ., με τον πρώτο όρο της συνθήκης, το ΔΚΕΚ ουσιαστικά δολοφονεί την ελληνική πολιτεία.
Πρόκειται για το ίδιο ΔΚΕΚ, το οποίο ακόμη βιώνουμε σήμερα, τώρα υπό την μορφή της τυραννικής κομματοκρατίας. Η τότε συνθήκη υποβίβασε την των Αθηναίων δημοκρατία σε τιμοκρατία, ώστε Αθηναίοι πολίτες να θεωρούνται μόνον οι έχοντες περιουσία τουλάχιστον 2.000 αττικών δραχμών.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, «Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ...» να είναι μία εφικτή λύσι στην παρούσα ελληνική μας προβληματική; Τα απολύτως απαραίτητα συστατικά δεν υπάρχουν στον εν ιδιωτεία πλέον, νεο-μετα-μοντέρνο ελληνικό μας κόσμο.
Από τους υποτελείς στο ΔΚΕΚ υπηκόους, που όλες και όλοι τώρα είμαστε, η ανάπλασις ελευθέρων πολιτών, ικανών να λαμβάνουν ευθύνες και να διεξαγάγουν ελέγχους, μπορεί να επιτευχθεί, π.χ., μέσα από την συμμετοχή μας σε ανεπίσημες ομάδες, που λειτουργούν με μία σφαιρικά ελληνοπρεπή δομή. Η δημιούργια των πρωτοποριακών αυτών ομάδων, όπου αναπτύσσεται ο διάλογος και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά, θα οδηγήσει τους συμμετέχοντες σε αυτές στην κατανόηση της ανάγκης συνοχής των μελών τους προς το συλλογικό όφελος μιας κοινωνίας ανθρώπων.
Μία άλλη πρότασι προς την σκοπιμότητα τούτη είναι ο πειραματικός σχηματισμός ελληνοπρεπώς δομημένων ελληνικών εταιρειών (ΕΔΕΕ).* (http://www.freepen.gr/2015/01/blog-post_255.html.) Βιώνοντας εν τη πράξει, τα μόνον θετικά αποτελέσματα της σφαιρικής οργανωτικής δομής των ΕΔΕΕ, μπορούμε να ξαναγίνουμε, από μία κοινωνία εν ιδιωτεία, μία πραγματικά πολιτική κοινωνία, με αλληλεγγύη και συνοχή.
Ήτοι μία κοινωνία ανθρώπων ικανών να θεσπίζουμε την έννοια όλων των συστατικών που προϋποθέτει Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ αληθινού ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ, μη υποτελούς στο ΔΚΕΚ της τυραννικής κομματοκρατίας. Και η συναρμογή των ανεπισήμων ομάδων και των ΕΔΕΕ δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει τον ύστατο πολιτικό φορέα, που δεν είναι άλλος από τους πεπαιδευμένους πολίτες μιας σφαιρικά δομημένης ελληνικής πολιτείας εν ελευθερία.