Νίκη κατά κράτος για τους τζιχαντιστές από τη μέχρι στιγμής ένοπλη δράση τους στη Γαλλία. Όσοι παρακολουθούν στενά το θέμα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εξτρεμιστές του ισλάμ ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις γιορτές με επιθέσεις με αυτοκίνητα σε βάρος πεζών υπό τις ιαχές «αλλάχου ακμπάρ». Από θαύμα δεν υπήρξα θύματα.
Ωστόσο τα θαύματα δε γίνονται κάθε μέρα. Στην επίθεση στο Charlie Hebdo υπήρξαν δώδεκα νεκροί, χθες μια δημοτική αστυνόμος και σήμερα τέσσερις (;) ανυποψίαστοι πελάτες ενός μίνι μάρκετ που βρέθηκαν από το πουθενά όμηροι.
Είχα γράψει ήδη από το καλοκαίρι τι εστί ισλαμικό κράτος, κράτος του φόβου οπουδήποτε στον πλανήτη. Στη Νορβηγία συνελήφθησαν λίγο πριν επιτεθούν, στην Αυστραλία το ίδιο. Τώρα το πέτυχαν.
Αν κάνεις αντιπαραθέσει πως εκτελέστηκαν και οι τρεις τζιχαντιστές, απλά θα απαντήσουμε ότι οι θάνατοί τους δε λογίζονται ως απώλεια διότι στον ακραίο ισλαμισμό όπως τον διδαχθήκαμε όσοι παρακολουθούμε τα της Συρίας, έχουμε καταλάβει πως οι μαχητές πρώτης γραμμής θεωρούνται απλά αναλώσιμοι. Χώρια το γεγονός πως ονειρεύονται να πεθάνουν μια ώρα νωρίτερα για να περνούν τον καιρό τους με παρθένες κοντά στο δικό τους παράδεισο. Στο κράτος λοιπόν του ισλάμ το χέρι, το πόδι, το κεφάλι, ο ίδιος εν τέλει ο άνθρωπος εύκολα θυσιάζονται και θυσιάζεται.
Η Γαλλία πράγματι δέχεται επίθεση και βρίσκεται σε μεγάλη απειλή όπως είπε ο πρόεδρος Ολάντ. Ξέχασε όμως να δηλώσει συνένοχος σε ότι συνέβη / συμβαίνει διότι αναμένουμε τη συνέχεια. Δεν τον εξυπηρετεί η αλήθεια, ίσως διότι θα πρέπει να τη συνοδεύσει με την παραίτησή του.
Οι δύο τρομοκράτες που χτύπησαν το περιοδικό είχαν θητεύσει στον από εξωτερικούς παράγοντες υποκινούμενο εμφύλιο στη Συρία. Ο Ολάντ υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των «μετριοπαθών» αποκεφαλιστών και ακόμη συνεχίζει να είναι εναντίον του νόμιμου σύριου προέδρου Ασαντ. Επίσης είναι γνωστό ότι οι συριακές αρχές είχαν συλλάβει στο ξεκίνημα των γεγονότων γάλλους αξιωματικούς.
Όταν εκτρέφεις / υποκινείς τη δράση του φασισμού, σίγουρα θα το πληρώσεις κάποια στιγμή πολύ ακριβά. Αυτό συμβαίνει τώρα στη Γαλλία.
Την ώρα που κάποιοι ρομαντικά κρατούν πλακάτ "je suis Charlie", οι τζιχαντιστές ετοιμάζονται για το επόμενο χτύπημά τους. Και όπως είχαμε σημειώσει, οι εξτρεμιστές δεν αντιμετωπίζονται ούτε με πλακάτ ούτε με ρόμποκοπ όπως σήμερα που καταλήγουν σε φιάσκο. Γιατί; Διότι είναι αποφασισμένοι και μπορούν λόγω του ότι δεν υπολογίζουν τη ζωή τους να προκαλέσουν καταστροφή οπουδήποτε ανά πάσα στιγμή.
Αντιμετωπίζονται με φρόνημα, σθένος και ηρωισμό όπως απέδειξαν το Κομπάνε και το Ντέιρ Εζόρ.
Η Γαλλία θα περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Θα πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα των επιλογών της στη Συρία. Ίσως όχι άδικα κι ας είναι σκληρό αυτό που γράφω.
Διότι με 8.000.000 μουσουλμάνους στη χώρα και τα πλείστα όσα προβλήματα που αντιμετωπίζει με αυτούς χρόνια τώρα και μετά τα γεγογότα πριν λίγα χρόνια στις γειτονιές του Παρισιού, αντί να ενσκύψει στις πληγές της, να χαράξει πολιτικές ένταξης και αποκλιμάκωσης, τι έκανε;
Υποκίνησε και υποκινεί ακόμη έναν αιματηρό πόλεμο με ορφανά, χαροκαμένους γονείς, διασκορπισμένες οικογένειες, σωρεία μαρτύρων, ηκμάζουσες κάποτε πόλεις - φαντάσματα χρηματοδοτώντας, εξοπλίζοντας κι εξυπηρετώντας παντί τρόπω κοινούς ισλαμιστές εγκληματίες (κάνοντας τα στραβά μάτια όταν έφευγαν για το μέτωπο) για να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά της όνειρα σε μια ανεξάρτητη ξένη χώρα.
Να όμως που τώρα επέστρεψαν και ήρθε η στιγμή να «μεταλαμπαδεύσουν» τα όσα «διδάχθηκαν» στη φλεγόμενη Συρία. Αυτή την παράμετρο φαίνεται πως δεν την υπολόγισαν στη γαλλική κυβέρνηση. Να τι παθαίνει ένας λαός όταν εμπιστεύεται επικίνδυνους μαλάκες να τον κυβερνούν...