Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από αγώνες και θυσίες, για την ελευθερία και την περηφάνια μας! Αγώνες «παράλογους» σύμφωνα με τη συμβατική λογική, κόντρα στα νούμερα, στις στατιστικές, στις εκτιμήσεις και στις προβλέψεις, που όμως μπορεί να μας πλήγωναν, αλλά τελικά άφηναν χρυσή παρακαταθήκη στη δέτο της Ελληνικής Ιστορίας!
Επανειλημμένοι αγώνες άνισοι, ενός λαού «Δαβίδ» κόντρα στους τρομερούς εκάστοτε «Γολιάθ», που δείχνει και αποδεικνύει ότι, ο Ελληνισμός αναγεννιέται ….. μόνο μέσα από τη θυσία και τις στάχτες του!! Μπορεί ο εμβληματικός «Φοίνικας», που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, να μας δημιουργεί οδυνηρούς συνειρμούς, μιας εποχής αλήστου μνήμης, αλλά στην πραγματικότητα, είναι η πλέον κατάλληλη παράσταση, να αναδείξει τη φύση του Έλληνα και την ιστορική του διαδρομή!
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά και οι νεότεροι, ακόμα και οι τωρινοί παππούδες και πατεράδες μας, δώσανε τέτοιους αγώνες, υπέστησαν τέτοιες θυσίες, φάνηκαν αντάξιοι της Ιστορίας και της Παράδοσης μας!
ΣΗΜΕΡΑ και εμείς με τη σειρά μας, βρισκόμαστε σε ένα καθοριστικό, αλλά τελείως ιδιόμορφο πεδίο της μάχης, ενός πρωτοφανούς πολέμου … προερχόμενου από το μέλλον! Ενός πολέμου δηλαδή, όπου ο εχθρός … είναι αόρατος, άυλος και ανελέητος. Είναι ένας εχθρός, που μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα δίπλα μας και μακριά μας, να εισβάλλει με ευχέρεια στο μυαλό μας και να μας δημιουργεί παραισθήσεις και … ψευδαισθήσεις. Ο εχθρός αυτός, μπορεί να είναι «ο ξένος», αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι και ο ίδιος μας «ο εαυτός»!
Έτσι λοιπόν, αυτός ο εχθρός δεν αντιμετωπίζεται προτάσσοντας τα στήθη μας, όπως ο άλλος στις Θερμοπύλες, στα Δερβενάκια, στο Ρούπελ και στην αντίσταση τύπου Γοργοπόταμου, αλλά με το μόνο, που ο εχθρός άφησε αλώβητο: το ένστικτο αναγέννησης του Έλληνα !! Το ένστικτο αυτό, που οδηγεί σε ΘΥΣΙΑ αντί στην παράδοση και στον εξευτελισμό, όπως έγινε στο Αρκάδι και στο Κούγκι, που με τη λάμψη της ανατίναξης τους και με το περήφανο μοιρολόι των γυναικών στο χορό του Ζαλόγγου, «φώτισαν» και αφύπνισαν την Παγκοσμιότητα και έφεραν την Αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους.
Η λύση πια, δεν μπορεί να δοθεί από το «εσωτερικό», από τους απαξιωμένους ηγεμόνες μας και τους εγκλωβισμένους, τους πεινασμένους, τους εξουθενωμένους, άοπλους και … ΑΙΣΧΡΑ διχασμένους Έλληνες, μέσα από τα πολιορκούμενα τείχη τους!! Οι πολιορκητές καθόλου δεν βιάζονται, διότι αυτοί έχουν και νερό και τροφή και πολεμοφόδια, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όσο περνάει ο καιρός, όχι τόσο η πείνα, αλλά …. η διχόνοια, είναι αυτή που θα καταβάλλει και τελικά θα λυγίσει τους ατίθασους Έλληνες!
Όποιος νομίζει ότι …. με τα σημερινά χάλια μας (στα όρια εμφυλίου πολέμου), μπορεί είτε να αγωνιστεί … έξω στα ίσα, είτε να διαπραγματευτεί αξιοπρεπώς, με τον Ξέρξη, τον Δράμαλη, τον Μουσολίνι και την Μέρκελ, είναι εκτός τόπου και χρόνου !! Ο «εχθρός» ασφαλώς δεν δέχεται (και δεν του επιτρέπεται να δεχτεί) τη διαπραγμάτευση μιας νέας συνθηκολόγησης, διότι κοιτά ΚΑΙ πίσω του …. και στις άλλες κατακτήσεις τους, που μπορεί να αναθαρρήσουν και να μιμηθούν τους «άναρχους» Έλληνες. Απαιτεί λοιπόν μια «άνευ όρων» παράδοση, με άμεση και απαράβατη ρήτρα προσαρμογής, … να πετάξουμε τα Ελληνικά τσαρούχια και να φορέσουμε Ευρωπαϊκά σκαρπίνια! Αν είμαστε βέβαιοι ότι το αντέχουν τα ποδάρια μας, τότε ΝΑΙ, ας επιχειρήσουμε να διαπραγματευτούμε, γνωρίζοντας όμως ότι σύντομα, θα κληθούμε να βγάλουμε και τη φουστανέλα και να φορέσουμε κουστουμάκια, με γραβάτα και ημίψηλο!
Αν όμως δεν αντέχουμε τέτοια ... τεράστια αλλαγή, τότε νομίζω ότι έχουμε, μόνο ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
- Είτε να επιχειρήσουμε …. ένα «ηρωικό» γιουρούσι εξόδου, εγκαταλείποντας το «κάστρο» και ελπίζοντας ότι κάποιοι θα διασπάσουν τις γραμμές του εχθρού, θα σκορπιστούν άτακτα στα χωράφια και θα ανέβουν στα βουνά, για να ζήσουν πλέον απομονωμένοι σε μια υπόδουλη ρημαγμένη Χώρα!
- Είτε να γράψουμε ένα ένδοξο νέο Αρκάδι, ένα νέο Κούγκι, ανατινάζοντας …. ενσυνείδητα το κάστρο και παίρνοντας μαζί στη θυσία ΜΑΣ, όσο περισσότερους εχθρούς μπορούμε!
Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαστε έτοιμοι, για να φορέσουμε κουστούμι, διότι το προβάραμε (μια 10ετία τώρα) και είδαμε ότι φασκιωμένοι και γραβατομένοι νοιώθουμε άβολα, ενώ χρόνια τώρα έχουμε συνηθίσει, να παίρνουν αέρα ελεύθερα … τ’ αχαμνά μας !! Χρειαζόμαστε πιστεύω άλλα 100 χρόνια, να ζήσουμε έτσι ελεύθερα, σα τα περήφανα αγρίμια στα βουνά, πριν να στολιστούμε λιμοκοντόρικα και να νοικοκυρευτούμε …. σύμφωνα με αυτά τα Ευρωπαϊκά τερτίπια!
ΣΗΜΕΡΑ, ο μόνος «αυθεντικός» που …. κρατά το δαδί και μπορεί να ανάψει ένα νέο Αρκάδι, ένα νέο Κούγκι, είναι ο Ηγούμενος Αλέξιος! Ο πύρινος επαναστατικός λόγος του, αυτό ακριβώς ευαγγελίζει και με αυτό … απειλεί τον εχθρό : «η ανατίναξη της Ελλάδας, θα συμπαρασύρει την Ευρώπη ολόκληρη», κραυγάζει και …. τρομάζει! Αρκεί λοιπόν και ΕΜΕΙΣ, ενσυνείδητα να αποδεχτούμε τη θυσία αυτή και όχι μετά, πάνω στα ερείπια να λέμε ηλίθια και κακορίζικα, ….. δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, με γέλασαν …. ΕΛΕΟΣ, ΕΛΕΟΣ, … δε θέλω να πεθάνω, …. μετανοώ και είμαι έτοιμος να σε προσκυνήσω … κερά μου (δυστυχώς, υπάρχουν και τέτοια, καταχωνιασμένα στα «ψιλά», της Ιστορίας μας)!
Ο Ηγούμενος Αλέξιος, κάτω από την καλγή των όπλων, αυτών που ΕΞΩ στις επάλξεις μάχονταν, έδινε τη μάχη του –όλο αυτό το διάστημα- κλεισμένος και απομονωμένος μέσα από στο «Ιερό», με ολονύχτιες προσευχές και παρακλήσεις και τελικά έλαβε τη «Μεγάλη Χάρη», να είναι ΑΥΤΟΣ ο «εκλεκτός» που θα καταγράψει στην Ιστορία μας, ένα νέο Κούγκι! Το θέμα λοιπόν είναι, αν και ΕΜΕΙΣ είμαστε συνειδητά μαζί του, αν αυτό το εννοούμε και είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε και να θυσιαστούμε δίπλα του, αν πράγματι πιστεύουμε ότι έτσι, θα γράψουμε ιστορία !? Αν αντίθετα θεωρούμε ότι αυτός ρισκάρει μπλοφάροντας, σε μια παρτίδα ….. πόκερ, τότε ασφαλώς, δε χρειαζόμαστε Ηγούμενο, αλλά κάποιο έμπειρο «παίχτη» λαμόγιο της πιάτσας, που να φορά πάντα ..... την παραδοσιακή φουστανέλα ΜΑΣ!
ΕΜΕΙΣ θα επιλέξουμε και είμαι βέβαιος ότι, θα επιλέξουμε και ΠΑΛΙ …. «αυτούς που μας αξίζουν», όπως εδώ και δεκαετίες κάνουμε! Σε κάθε περίπτωση, συνειδητά ή ασυνείδητα, «οι επιλογές μας είναι, που γράφουν την Ιστορία»! Και οι επιλογές της πλειοψηφίας, είναι που προσδιορίζουν και το μέλλον της μειοψηφίας, δηλαδή …. ΟΛΩΝ ΜΑΣ!